И҆са́їи 66
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Οὕτως λέγει κύριος Ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου· ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι; ἢ ποῖος τόπος τῆς καταπαύσεώς μου; | 1Та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь: нб҃о прⷭ҇то́лъ мо́й, землѧ́ же подно́жїе ногꙋ̀ моє́ю: кі́й до́мъ сози́ждете мѝ, и҆ ко́е мѣ́сто поко́ища моегѡ̀; |
| 2πάντα γὰρ ταῦτα ἐποίησεν ἡ χείρ μου, καὶ ἔστιν ἐμὰ πάντα ταῦτα, λέγει κύριος· καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου; | 2Всѧ̑ бо сїѧ̑ сотворѝ рꙋка̀ моѧ̀, и҆ сїѧ̑ сꙋ́ть всѧ̑ моѧ̑, гл҃етъ гдⷭ҇ь. И҆ на кого̀ воззрю̀, то́кмѡ на кро́ткаго и҆ молчали́ваго и҆ трепе́щꙋщаго слове́съ мои́хъ; |
| 3ὁ δὲ ἄνομος ὁ θύων μοι μόσχον ὡς ὁ ἀποκτέννων κύνα, ὁ δὲ ἀναφέρων σεμίδαλιν ὡς αἷμα ὕειον, ὁ διδοὺς λίβανον εἰς μνημόσυνον ὡς βλάσφημος· καὶ οὗτοι ἐξελέξαντο τὰς ὁδοὺς αὐτῶν καὶ τὰ βδελύγματα αὐτῶν, ἃ ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἠθέλησεν, | 3Беззако́нникъ же жрѧ́й мѝ тельца̀, ꙗ҆́кѡ ᲂу҆бива́ѧй пса̀: и҆ приносѧ́й семїда́лъ, ꙗ҆́кѡ кро́вь свинꙋ́ю: даѧ́й лїва́нъ въ па́мѧть, а҆́ки хꙋ́льникъ. И҆ ті́и и҆збра́ша пꙋти̑ своѧ̑, и҆ ме́рзѡсти и҆́хъ, ꙗ҆̀же дꙋша̀ и҆́хъ и҆зво́ли. |
| 4κἀγὼ ἐκλέξομαι τὰ ἐμπαίγματα αὐτῶν καὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνταποδώσω αὐτοῖς· ὅτι ἐκάλεσα αὐτοὺς καὶ οὐχ ὑπήκουσάν μου, ἐλάλησα καὶ οὐκ ἤκουσαν, καὶ ἐποίησαν τὸ πονηρὸν ἐναντίον μου καὶ ἃ οὐκ ἐβουλόμην ἐξελέξαντο. | 4И҆ а҆́зъ и҆зберꙋ̀ порꙋга̑нїѧ и҆́хъ и҆ грѣхѝ и҆́хъ возда́мъ и҆̀мъ: ꙗ҆́кѡ зва́хъ и҆̀хъ, и҆ не послꙋ́шаша менѐ, гл҃ахъ, и҆ преслꙋ́шаша и҆ сотвори́ша ѕло́е предо мно́ю, и҆ ꙗ҆̀же не хотѣ́хъ, и҆збра́ша. |
| 5Ἀκούσατε τὸ ῥῆμα κυρίου, οἱ τρέμοντες τὸν λόγον αὐτοῦ· εἴπατε, ἀδελφοὶ ἡμῶν, τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς καὶ βδελυσσομένοις, ἵνα τὸ ὄνομα κυρίου δοξασθῇ καὶ ὀφθῇ ἐν τῇ εὐφροσύνῃ αὐτῶν, κἀκεῖνοι αἰσχυνθήσονται. | 5Оу҆слы́шите гл҃го́лъ гдⷭ҇ень, трепе́щꙋщїи словесѐ є҆гѡ̀: рцы́те, бра́тїѧ, ненави́дѧщымъ ва́съ и҆ гнꙋша́ющымсѧ, да и҆́мѧ гдⷭ҇не просла́витсѧ и҆ ꙗ҆ви́тсѧ во весе́лїи и҆́хъ, и҆ ѻ҆нѝ посра́мѧтсѧ. |
| 6φωνὴ κραυγῆς ἐκ πόλεως, φωνὴ ἐκ ναοῦ, φωνὴ κυρίου ἀνταποδιδόντος ἀνταπόδοσιν τοῖς ἀντικειμένοις. | 6Гла́съ во́плѧ ѿ гра́да, гла́съ ѿ хра́ма, гла́съ гдⷭ҇а воздаю́щагѡ воздаѧ́нїе сопроти́вѧщымсѧ. |
| 7πρὶν ἢ τὴν ὠδίνουσαν τεκεῖν, πρὶν ἐλθεῖν τὸν πόνον τῶν ὠδίνων, ἐξέφυγεν καὶ ἔτεκεν ἄρσεν. | 7Пре́жде не́же чревоболѣ́ти є҆́й, родѝ, пре́жде не́же прїитѝ трꙋдꙋ̀ чревоболѣ́нїѧ, и҆збѣжѐ и҆ породѝ мꙋ́жескъ по́лъ. |
| 8τίς ἤκουσεν τοιοῦτο, καὶ τίς ἑώρακεν οὕτως; ἦ ὤδινεν γῆ ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ, ἢ καὶ ἐτέχθη ἔθνος εἰς ἅπαξ; ὅτι ὤδινεν καὶ ἔτεκεν Σιων τὰ παιδία αὐτῆς. | 8Кто̀ слы́ша сицево́е, и҆ кто̀ ви́дѣ си́це; а҆́ще родила̀ землѧ̀ съ болѣ́знїю во є҆ди́нъ де́нь; и҆лѝ и҆ роди́сѧ ꙗ҆зы́къ ве́сь кꙋ́пнѡ, ꙗ҆́кѡ поболѣ̀ и҆ родѝ сїѡ́нъ дѣ́ти своѧ̑; |
| 9ἐγὼ δὲ ἔδωκα τὴν προσδοκίαν ταύτην, καὶ οὐκ ἐμνήσθης μου, εἶπεν κύριος. οὐκ ἰδοὺ ἐγὼ γεννῶσαν καὶ στεῖραν ἐποίησα; εἶπεν ὁ θεός. | 9А҆́зъ же да́хъ ча́ѧнїе сїѐ, и҆ не помѧнꙋ́лъ є҆сѝ менѐ, речѐ гдⷭ҇ь. Не се́ ли, а҆́зъ родѧ́щꙋю и҆ непло́днꙋю сотвори́хъ; речѐ бг҃ъ тво́й. |
| 10εὐφράνθητι, Ιερουσαλημ, καὶ πανηγυρίσατε ἐν αὐτῇ, πάντες οἱ ἀγαπῶντες αὐτήν, χάρητε χαρᾷ, πάντες ὅσοι πενθεῖτε ἐπ᾿ αὐτῆς, | 10Весели́сѧ, і҆ерⷭ҇ли́ме, и҆ торжествꙋ́йте въ не́мъ, всѝ лю́бѧщїи є҆го̀ и҆ живꙋ́щїи въ не́мъ: ра́дꙋйтесѧ вкꙋ́пѣ съ ни́мъ ра́достїю, всѝ є҆ли́цы пла́касте ѡ҆ не́мъ, |
| 11ἵνα θηλάσητε καὶ ἐμπλησθῆτε ἀπὸ μαστοῦ παρακλήσεως αὐτῆς, ἵνα ἐκθηλάσαντες τρυφήσητε ἀπὸ εἰσόδου δόξης αὐτῆς. | 11да ссе́те и҆ насы́титесѧ ѿ сосца̀ ᲂу҆тѣше́нїѧ є҆гѡ̀, да сса́вше насладите́сѧ ѿ вхо́да сла́вы є҆гѡ̀. |
| 12ὅτι τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ ἐκκλίνω εἰς αὐτοὺς ὡς ποταμὸς εἰρήνης καὶ ὡς χειμάρρους ἐπικλύζων δόξαν ἐθνῶν· τὰ παιδία αὐτῶν ἐπ᾿ ὤμων ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται. | 12Ꙗ҆́кѡ сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь: сѐ, а҆́зъ ᲂу҆кланѧ́ю на нѧ̀ а҆́ки рѣкꙋ̀ ми́ра, и҆ а҆́ки пото́къ наводнѧ́емый сла́вꙋ ꙗ҆зы́кѡвъ: дѣ́ти и҆́хъ на ра́мена взѧ̑ты бꙋ́дꙋтъ и҆ на колѣ̑нꙋ ᲂу҆тѣ́шатсѧ. |
| 13ὡς εἴ τινα μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως καὶ ἐγὼ παρακαλέσω ὑμᾶς, καὶ ἐν Ιερουσαλημ παρακληθήσεσθε. | 13Ꙗ҆́коже а҆́ще кого̀ ма́ти ᲂу҆тѣша́етъ, та́кѡ и҆ а҆́зъ ᲂу҆тѣ́шꙋ вы̀, и҆ во і҆ерⷭ҇ли́мѣ ᲂу҆тѣ́шитесѧ |
| 14καὶ ὄψεσθε, καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὰ ὀστᾶ ὑμῶν ὡς βοτάνη ἀνατελεῖ· καὶ γνωσθήσεται ἡ χεὶρ κυρίου τοῖς σεβομένοις αὐτόν, καὶ ἀπειλήσει τοῖς ἀπειθοῦσιν. | 14и҆ ᲂу҆́зрите, и҆ возра́дꙋетсѧ се́рдце ва́ше, и҆ кѡ́сти ва́шѧ ꙗ҆́кѡ трава̀ прозѧ́бнꙋтъ: и҆ позна́етсѧ рꙋка̀ гдⷭ҇нѧ боѧ́щымсѧ є҆гѡ̀, и҆ запрети́тъ непокарѧ́ющымсѧ. |
| 15Ἰδοὺ γὰρ κύριος ὡς πῦρ ἥξει καὶ ὡς καταιγὶς τὰ ἅρματα αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐν θυμῷ ἐκδίκησιν καὶ ἀποσκορακισμὸν ἐν φλογὶ πυρός. | 15Се́ бо, гдⷭ҇ь ꙗ҆́кѡ ѻ҆́гнь прїи́детъ, и҆ ꙗ҆́кѡ бꙋ́рѧ колєсни́цы є҆гѡ̀, возда́ти ꙗ҆́ростїю ѿмще́нїе своѐ и҆ преще́нїе во пла́мени ѻ҆́гненнѣ: |
| 16ἐν γὰρ τῷ πυρὶ κυρίου κριθήσεται πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἐν τῇ ῥομφαίᾳ αὐτοῦ πᾶσα σάρξ· πολλοὶ τραυματίαι ἔσονται ὑπὸ κυρίου. | 16ѻ҆гне́мъ бо гдⷭ҇нимъ сꙋди́тисѧ бꙋ́детъ всѧ̀ землѧ̀, и҆ мече́мъ є҆гѡ̀ всѧ́ка пло́ть: мно́зи ꙗ҆́звени бꙋ́дꙋтъ ѿ гдⷭ҇а. |
| 17οἱ ἁγνιζόμενοι καὶ καθαριζόμενοι εἰς τοὺς κήπους καὶ ἐν τοῖς προθύροις ἔσθοντες κρέας ὕειον καὶ τὰ βδελύγματα καὶ τὸν νῦν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀναλωθήσονται, εἶπεν κύριος, | 17Ѡ҆чища́ющїисѧ и҆ ѡ҆свѧща́ющїисѧ во вертогра́дѣхъ и҆ въ преддве́рїихъ ꙗ҆дꙋ́щїи мѧ́со свино́е и҆ ме́рзѡсти и҆ мы́шы вкꙋ́пѣ поги́бнꙋтъ, речѐ гдⷭ҇ь. |
| 18κἀγὼ τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ τὸν λογισμὸν αὐτῶν ἐπίσταμαι. ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσιν καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου. | 18И҆ а҆́зъ дѣла̀ и҆́хъ и҆ помышле́нїе и҆́хъ вѣ́мъ, и҆ грѧдꙋ̀ собра́ти всѧ̑ наро́ды и҆ ꙗ҆зы́ки, и҆ прїи́дꙋтъ и҆ ᲂу҆́зрѧтъ сла́вꙋ мою̀: |
| 19καὶ καταλείψω ἐπ᾿ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσῳσμένους εἰς τὰ ἔθνη, εἰς Θαρσις καὶ Φουδ καὶ Λουδ καὶ Μοσοχ καὶ Θοβελ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόρρω, οἳ οὐκ ἀκηκόασίν μου τὸ ὄνομα οὐδὲ ἑωράκασιν τὴν δόξαν μου, καὶ ἀναγγελοῦσίν μου τὴν δόξαν ἐν τοῖς ἔθνεσιν. | 19и҆ ѡ҆ста́влю на ни́хъ зна́менїе, и҆ послю̀ ѿ ни́хъ спасе́ныхъ во ꙗ҆зы́ки, во ѳарсі́съ и҆ въ фꙋ́дъ, и҆ въ лꙋ́дъ и҆ въ мосо́хъ, и҆ въ ѳове́ль и҆ во є҆лла́дꙋ, и҆ во ѻ҆́стровы да̑льнїѧ, и҆̀же не слы́шаша и҆́мене моегѡ̀, нижѐ ви́дѣша сла́вꙋ мою̀: и҆ возвѣстѧ́тъ сла́вꙋ мою̀ во ꙗ҆зы́цѣхъ, |
| 20καὶ ἄξουσιν τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν δῶρον κυρίῳ μεθ᾿ ἵππων καὶ ἁρμάτων ἐν λαμπήναις ἡμιόνων μετὰ σκιαδίων εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ιερουσαλημ, εἶπεν κύριος, ὡς ἂν ἐνέγκαισαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ ἐμοὶ τὰς θυσίας αὐτῶν μετὰ ψαλμῶν εἰς τὸν οἶκον κυρίου. | 20и҆ приведꙋ́тъ бра́тїю ва́шꙋ ѿ всѣ́хъ ꙗ҆зы̑къ да́ръ гдⷭ҇еви, съ ко́ньми и҆ колесни́цами и҆ съ носи́лами мскѡ́въ, под̾ сѣ́ньми во ст҃ы́й гра́дъ і҆ерⷭ҇ли́мъ, речѐ гдⷭ҇ь, а҆́ки бы принеслѝ сы́нове і҆и҃лєвы жє́ртвы своѧ̑ мнѣ̀ со ѱалмы̑ въ до́мъ гдⷭ҇ень: |
| 21καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν λήμψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας, εἶπεν κύριος. | 21и҆ ѿ тѣ́хъ поимꙋ̀ себѣ̀ жерцы̀ и҆ леѵі́ты, речѐ гдⷭ҇ь. |
| 22ὃν τρόπον γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, ἃ ἐγὼ ποιῶ, μένει ἐνώπιόν μου, λέγει κύριος, οὕτως στήσεται τὸ σπέρμα ὑμῶν καὶ τὸ ὄνομα ὑμῶν. | 22Ꙗ҆́коже бо не́бо но́во и҆ землѧ̀ нова̀, ꙗ҆̀же а҆́зъ творю̀, пребыва́ютъ предо мно́ю, гл҃етъ гдⷭ҇ь, та́кѡ ста́нетъ сѣ́мѧ ва́ше и҆ и҆́мѧ ва́ше: |
| 23καὶ ἔσται μῆνα ἐκ μηνὸς καὶ σάββατον ἐκ σαββάτου ἥξει πᾶσα σὰρξ ἐνώπιόν μου προσκυνῆσαι ἐν Ιερουσαλημ, εἶπεν κύριος. | 23и҆ бꙋ́детъ мцⷭ҇ъ ѿ мцⷭ҇а, и҆ сꙋббѡ́та ѿ сꙋббѡ́ты, прїи́детъ всѧ́ка пло́ть поклони́тисѧ предо мно́ю во і҆ерⷭ҇ли́мъ, речѐ гдⷭ҇ь: |
| 24καὶ ἐξελεύσονται καὶ ὄψονται τὰ κῶλα τῶν ἀνθρώπων τῶν παραβεβηκότων ἐν ἐμοί· ὁ γὰρ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτήσει, καὶ τὸ πῦρ αὐτῶν οὐ σβεσθήσεται, καὶ ἔσονται εἰς ὅρασιν πάσῃ σαρκί. | 24и҆ и҆зы́дꙋтъ и҆ ᲂу҆́зрѧтъ трꙋ́пы человѣ́кѡвъ престꙋпи́вшихъ мнѣ̀: че́рвь бо и҆́хъ не сконча́етсѧ, и҆ ѻ҆́гнь и҆́хъ не ᲂу҆га́снетъ, и҆ бꙋ́дꙋтъ въ позо́ръ всѧ́цѣй пло́ти. |