И҆са́їи 65
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσιν· εἶπα Ἰδού εἰμι, τῷ ἔθνει οἳ οὐκ ἐκάλεσάν μου τὸ ὄνομα. | 1Ꙗ҆вле́нъ бы́хъ не и҆́щꙋщымъ менѐ, ѡ҆брѣто́хсѧ не вопроша́ющымъ ѡ҆ мнѣ̀, реко́хъ: сѐ, є҆́смь: ꙗ҆зы́кꙋ, и҆̀же не призва́ша и҆́мене моегѡ̀. |
| 2ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου ὅλην τὴν ἡμέραν πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα, οἳ οὐκ ἐπορεύθησαν ὁδῷ ἀληθινῇ, ἀλλ᾿ ὀπίσω τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. | 2Простро́хъ рꙋ́цѣ моѝ ве́сь де́нь къ лю́демъ не покарѧ́ющымсѧ и҆ проти́вꙋ глаго́лющымъ, и҆̀же не ходи́ша пꙋте́мъ и҆́стиннымъ, но в̾слѣ́дъ грѣхѡ́въ свои́хъ. |
| 3ὁ λαὸς οὗτος ὁ παροξύνων με ἐναντίον ἐμοῦ διὰ παντός, αὐτοὶ θυσιάζουσιν ἐν τοῖς κήποις καὶ θυμιῶσιν ἐπὶ ταῖς πλίνθοις τοῖς δαιμονίοις, ἃ οὐκ ἔστιν· | 3Лю́дїе сі́и разгнѣвлѧ́ющїи мѧ̀ пред̾ лице́мъ мои́мъ прⷭ҇нѡ: ті́и жє́ртвы прино́сѧтъ въ вертогра́дѣхъ и҆ кадѧ́тъ во чре́пѣхъ бѣсѡ́мъ, и҆̀же не сꙋ́ть, |
| 4καὶ ἐν τοῖς μνήμασιν καὶ ἐν τοῖς σπηλαίοις κοιμῶνται δι᾿ ἐνύπνια, οἱ ἔσθοντες κρέα ὕεια καὶ ζωμὸν θυσιῶν, μεμολυμμένα πάντα τὰ σκεύη αὐτῶν· | 4и҆ во гробѣ́хъ и҆ во пеще́рахъ лежа́тъ со́нїй ра́ди, и҆̀же ꙗ҆дѧ́тъ мѧса̀ свина̑ѧ и҆ ю҆хꙋ̀ тре́бъ, ѡ҆скверне́ни сосꙋ́ди и҆́хъ всѝ: |
| 5οἱ λέγοντες Πόρρω ἀπ᾿ ἐμοῦ, μὴ ἐγγίσῃς μου, ὅτι καθαρός εἰμι· οὗτος καπνὸς τοῦ θυμοῦ μου, πῦρ καίεται ἐν αὐτῷ πάσας τὰς ἡμέρας. | 5и҆̀же глаго́лютъ: ѿидѝ ѿ менє̀, не прикосни́сѧ мнѣ̀, ꙗ҆́кѡ чи́стъ є҆́смь. Се́й ды́мъ ꙗ҆́рости моеѧ̀, ѻ҆́гнь гори́тъ въ не́мъ всѧ̑ дни̑. |
| 6ἰδοὺ γέγραπται ἐνώπιόν μου Οὐ σιωπήσω, ἕως ἂν ἀποδῶ εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν· | 6Сѐ, написа́сѧ предо мно́ю: не ᲂу҆молчꙋ̀, до́ндеже ѿда́мъ въ нѣ̑дра и҆̀мъ грѣхѝ и҆́хъ и҆ грѣхѝ ѻ҆тє́цъ и҆́хъ, гл҃етъ гдⷭ҇ь: |
| 7τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ τῶν πατέρων αὐτῶν, λέγει κύριος, οἳ ἐθυμίασαν ἐπὶ τῶν ὀρέων καὶ ἐπὶ τῶν βουνῶν ὠνείδισάν με, ἀποδώσω τὰ ἔργα αὐτῶν εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν. | 7и҆̀же кадѧ́хꙋ на гора́хъ и҆ на хо́лмѣхъ ᲂу҆кори́ша мѧ̀, ѿда́мъ дѣла̀ и҆́хъ въ нѣ̑дра и҆̀мъ. |
| 8Οὕτως λέγει κύριος Ὃν τρόπον εὑρεθήσεται ὁ ῥὼξ ἐν τῷ βότρυι καὶ ἐροῦσιν Μὴ λυμήνῃ αὐτὸν ὅτι εὐλογία κυρίου ἐστὶν ἐν αὐτῷ, οὕτως ποιήσω ἕνεκεν τοῦ δουλεύοντός μοι, τούτου ἕνεκεν οὐ μὴ ἀπολέσω πάντας. | 8Та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь: и҆́мже ѡ҆́бразомъ ѡ҆брѣта́етсѧ ꙗ҆́года на гре́знѣ, и҆ рекꙋ́тъ: не погꙋбѝ є҆гѡ̀, ꙗ҆́кѡ блгⷭ҇ве́нїе є҆́сть въ не́мъ: та́кѡ сотворю̀ слꙋжа́щагѡ мѝ ра́ди, не и҆́мамъ всѣ́хъ погꙋби́ти ра́ди є҆гѡ̀: |
| 9καὶ ἐξάξω τὸ ἐξ Ιακωβ σπέρμα καὶ τὸ ἐξ Ιουδα, καὶ κληρονομήσει τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου, καὶ κληρονομήσουσιν οἱ ἐκλεκτοί μου καὶ οἱ δοῦλοί μου καὶ κατοικήσουσιν ἐκεῖ. | 9и҆ и҆зведꙋ̀ и҆з̾ і҆а́кѡва сѣ́мѧ и҆ и҆з̾ і҆ꙋ́ды, и҆ наслѣ́дитъ го́рꙋ ст҃ꙋ́ю мою̀, и҆ наслѣ́дѧтъ и҆збра́ннїи моѝ и҆ рабѝ моѝ и҆ вселѧ́тсѧ та́мѡ. |
| 10καὶ ἔσονται ἐν τῷ δρυμῷ ἐπαύλεις ποιμνίων καὶ φάραγξ Αχωρ εἰς ἀνάπαυσιν βουκολίων τῷ λαῷ μου, οἳ ἐζήτησάν με. | 10И҆ бꙋ́дꙋтъ во дꙋбра́вѣ ѡ҆гра̑ды стадѡ́мъ, и҆ ю҆до́ль а҆хѡ́рскаѧ въ поко́ище говѧ́дѡвъ лю́демъ мои̑мъ, и҆̀же взыска́ша менѐ. |
| 11ὑμεῖς δὲ οἱ ἐγκαταλιπόντες με καὶ ἐπιλανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ ἑτοιμάζοντες τῷ δαίμονι τράπεζαν καὶ πληροῦντες τῇ τύχῃ κέρασμα, | 11Вы́ же, ѡ҆ста́вившїи мѧ̀ и҆ забыва́ющїи го́рꙋ ст҃ꙋ́ю мою̀, и҆ ᲂу҆готовлѧ́ющїи де́мѡнꙋ трапе́зꙋ и҆ и҆сполнѧ́ющїи ща́стїю растворе́нїе, |
| 12ἐγὼ παραδώσω ὑμᾶς εἰς μάχαιραν, πάντες ἐν σφαγῇ πεσεῖσθε, ὅτι ἐκάλεσα ὑμᾶς καὶ οὐχ ὑπηκούσατε, ἐλάλησα καὶ παρηκούσατε καὶ ἐποιήσατε τὸ πονηρὸν ἐναντίον ἐμοῦ καὶ ἃ οὐκ ἐβουλόμην ἐξελέξασθε. | 12а҆́зъ преда́мъ ва́съ под̾ ме́чь, всѝ закла́нїемъ паде́те: ꙗ҆́кѡ зва́хъ ва́съ, и҆ не послꙋ́шасте, гл҃ахъ, и҆ преслꙋ́шасте и҆ сотвори́сте лꙋка́вое предо мно́ю, и҆ ꙗ҆̀же не хотѣ́хъ, и҆збра́сте. |
| 13Διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι φάγονται, ὑμεῖς δὲ πεινάσετε· ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι πίονται, ὑμεῖς δὲ διψήσετε· ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι εὐφρανθήσονται, ὑμεῖς δὲ αἰσχυνθήσεσθε· | 13Сегѡ̀ ра́ди та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь: сѐ, рабо́тающїи мѝ ꙗ҆́сти бꙋ́дꙋтъ, вы́ же вза́лчете: сѐ, рабо́тающїи мѝ пи́ти бꙋ́дꙋтъ, вы́ же возжа́ждете: |
| 14ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι ἀγαλλιάσονται ἐν εὐφροσύνῃ, ὑμεῖς δὲ κεκράξεσθε διὰ τὸν πόνον τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἀπὸ συντριβῆς πνεύματος ὀλολύξετε. | 14сѐ, рабо́тающїи мѝ возра́дꙋютсѧ, вы́ же посрамите́сѧ: сѐ, рабо́тающїи мѝ возвеселѧ́тсѧ въ весе́лїи се́рдца, вы́ же возопїе́те въ болѣ́зни се́рдца ва́шегѡ и҆ ѿ сокрꙋше́нїѧ дꙋ́ха воспла́четесѧ. |
| 15καταλείψετε γὰρ τὸ ὄνομα ὑμῶν εἰς πλησμονὴν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὑμᾶς δὲ ἀνελεῖ κύριος. τοῖς δὲ δουλεύουσιν αὐτῷ κληθήσεται ὄνομα καινόν, | 15Ѡ҆ста́вите бо и҆́мѧ ва́ше въ насыще́нїе и҆збра̑ннымъ мои̑мъ, ва́съ же и҆збїе́тъ гдⷭ҇ь: рабо́тающымъ же мнѣ̀ нарече́тсѧ и҆́мѧ но́вое, |
| 16ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς· εὐλογήσουσιν γὰρ τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν, καὶ οἱ ὀμνύοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὀμοῦνται τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν· ἐπιλήσονται γὰρ τὴν θλῖψιν αὐτῶν τὴν πρώτην, καὶ οὐκ ἀναβήσεται αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν.– | 16є҆́же блгⷭ҇ви́тсѧ на землѝ, благословѧ́тъ бо бг҃а и҆́стиннаго: и҆ кленꙋ́щїисѧ на землѝ клѧ́тисѧ бꙋ́дꙋтъ бг҃омъ и҆́стиннымъ, забꙋ́дꙋтъ бо печа́ль свою̀ пе́рвꙋю, и҆ не взы́детъ и҆̀мъ на се́рдце. |
| 17ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων, οὐδ᾿ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν, | 17Бꙋ́детъ бо не́бо но́во и҆ землѧ̀ нова̀, и҆ не помѧнꙋ́тъ пре́жнихъ, нижѐ взы́дꙋтъ на се́рдце и҆́хъ, |
| 18ἀλλ᾿ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ· ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ Ιερουσαλημ ἀγαλλίαμα καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην. | 18но ра́дость и҆ весе́лїе ѡ҆брѧ́щꙋтъ на не́й, ꙗ҆́кѡ сѐ, а҆́зъ творю̀ весе́лїе і҆ерⷭ҇ли́мꙋ и҆ лю́демъ мои̑мъ ра́дость. |
| 19καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ Ιερουσαλημ καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ λαῷ μου, καὶ οὐκέτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ οὐδὲ φωνὴ κραυγῆς. | 19И҆ возвеселю́сѧ ѡ҆ і҆ерⷭ҇ли́мѣ и҆ возра́дꙋюсѧ ѡ҆ лю́дехъ мои́хъ, и҆ ксемꙋ̀ не ᲂу҆слы́шитсѧ въ не́мъ гла́съ пла́ча, ни гла́съ во́плѧ, |
| 20καὶ οὐ μὴ γένηται ἐκεῖ ἄωρος καὶ πρεσβύτης, ὃς οὐκ ἐμπλήσει τὸν χρόνον αὐτοῦ· ἔσται γὰρ ὁ νέος ἑκατὸν ἐτῶν, ὁ δὲ ἀποθνῄσκων ἁμαρτωλὸς ἑκατὸν ἐτῶν καὶ ἐπικατάρατος ἔσται. | 20нижѐ бꙋ́детъ та́мѡ младе́нецъ, ни ста́рецъ, и҆́же не и҆спо́лнитъ лѣ́тъ свои́хъ: бꙋ́детъ бо ю҆́ный ста̀ лѣ́тъ, ᲂу҆мира́ѧй же грѣ́шникъ ста̀ лѣ́тъ и҆ про́клѧтъ бꙋ́детъ. |
| 21καὶ οἰκοδομήσουσιν οἰκίας καὶ αὐτοὶ ἐνοικήσουσιν, καὶ καταφυτεύσουσιν ἀμπελῶνας καὶ αὐτοὶ φάγονται τὰ γενήματα αὐτῶν· | 21И҆ сози́ждꙋтъ до́мы и҆ са́ми вселѧ́тсѧ, и҆ насадѧ́тъ вїногра́ды и҆ са́ми снѣдѧ́тъ плоды̀ и҆́хъ. |
| 22καὶ οὐ μὴ οἰκοδομήσουσιν καὶ ἄλλοι ἐνοικήσουσιν, καὶ οὐ μὴ φυτεύσουσιν καὶ ἄλλοι φάγονται· κατὰ γὰρ τὰς ἡμέρας τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς ἔσονται αἱ ἡμέραι τοῦ λαοῦ μου, τὰ ἔργα τῶν πόνων αὐτῶν παλαιώσουσιν. | 22Не сози́ждꙋтъ, да и҆ні́и вселѧ́тсѧ, и҆ не насадѧ́тъ, да и҆ні́и снѣдѧ́тъ: ꙗ҆́коже бо дні́е дре́ва жи́зни, бꙋ́дꙋтъ дні́е люді́й мои́хъ: дѣла́ бо трꙋдѡ́въ и҆́хъ ѡ҆бетша́ютъ. |
| 23οἱ δὲ ἐκλεκτοί μου οὐ κοπιάσουσιν εἰς κενὸν οὐδὲ τεκνοποιήσουσιν εἰς κατάραν, ὅτι σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ ἐστιν, καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν μετ᾿ αὐτῶν ἔσονται. | 23И҆збра́ннїи же моѝ не и҆́мꙋтъ трꙋди́тисѧ вотщѐ, нижѐ породѧ́тъ ча̑дъ на проклѧ́тїе, ꙗ҆́кѡ сѣ́мѧ блгⷭ҇ве́но є҆́сть бг҃омъ, и҆ внꙋ́цы и҆́хъ съ ни́ми бꙋ́дꙋтъ. |
| 24καὶ ἔσται πρὶν κεκράξαι αὐτοὺς ἐγὼ ἐπακούσομαι αὐτῶν, ἔτι λαλούντων αὐτῶν ἐρῶ Τί ἐστιν; | 24И҆ бꙋ́детъ, пре́жде не́же воззва́ти и҆̀мъ, а҆́зъ ᲂу҆слы́шꙋ и҆̀хъ, є҆щѐ глаго́лющымъ и҆̀мъ, рекꙋ̀: что́ є҆сть; |
| 25τότε λύκοι καὶ ἄρνες βοσκηθήσονται ἅμα, καὶ λέων ὡς βοῦς φάγεται ἄχυρα, ὄφις δὲ γῆν ὡς ἄρτον· οὐκ ἀδικήσουσιν οὐδὲ μὴ λυμανοῦνται ἐπὶ τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ μου, λέγει κύριος. | 25Тогда̀ во́лцы и҆ а҆́гнцы и҆́мꙋтъ пасти́сѧ вкꙋ́пѣ, и҆ ле́въ ꙗ҆́кѡ во́лъ снѣ́сть плє́вы, и҆ ѕмїѧ̀ зе́млю ꙗ҆́кѡ хлѣ́бъ: не повредѧ́тъ, нижѐ погꙋбѧ́тъ на горѣ̀ ст҃ѣ́й мое́й, гл҃етъ гдⷭ҇ь. |