И҆са́їи 54
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα, ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα, εἶπεν γὰρ κύριος. | 1Возвесели́сѧ, непло́ды, неражда́ющаѧ, возгласѝ и҆ возопі́й, нечревоболѣ́вшаѧ, ꙗ҆́кѡ мнѡ́га ча̑да пꙋсты́ѧ па́че, не́жели и҆мꙋ́щїѧ мꙋ́жа. |
| 2πλάτυνον τὸν τόπον τῆς σκηνῆς σου καὶ τῶν αὐλαιῶν σου, πῆξον, μὴ φείσῃ· μάκρυνον τὰ σχοινίσματά σου καὶ τοὺς πασσάλους σου κατίσχυσον. | 2Рече́ бо гдⷭ҇ь: разширѝ мѣ́сто кꙋ́щи твоеѧ̀ и҆ покро́вѡвъ твои́хъ, водрꙋзѝ, не пощадѝ, продолжѝ ᲂу҆́жѧ твоѧ̑ и҆ ко́лїе твоѐ ᲂу҆крѣпѝ, |
| 3ἔτι εἰς τὰ δεξιὰ καὶ εἰς τὰ ἀριστερὰ ἐκπέτασον, καὶ τὸ σπέρμα σου ἔθνη κληρονομήσει, καὶ πόλεις ἠρημωμένας κατοικιεῖς. | 3є҆щѐ на де́сно и҆ на лѣ́во прострѝ: и҆ сѣ́мѧ твоѐ ꙗ҆зы́ки наслѣ́дитъ, и҆ гра́ды ѡ҆пꙋстѣ́вшыѧ насели́ши. |
| 4μὴ φοβοῦ ὅτι κατῃσχύνθης, μηδὲ ἐντραπῇς ὅτι ὠνειδίσθης· ὅτι αἰσχύνην αἰώνιον ἐπιλήσῃ καὶ ὄνειδος τῆς χηρείας σου οὐ μὴ μνησθήσῃ. | 4Не бо́йсѧ, ꙗ҆́кѡ посра́млена є҆сѝ, нижѐ ᲂу҆стыди́сѧ, ꙗ҆́кѡ ᲂу҆коре́на є҆сѝ: поне́же срамотꙋ̀ вѣ́чнꙋю забꙋ́деши и҆ ᲂу҆кори́зны вдовства̀ твоегѡ̀ не помѧне́ши ктомꙋ̀. |
| 5ὅτι κύριος ὁ ποιῶν σε, κύριος σαβαωθ ὄνομα αὐτῷ· καὶ ὁ ῥυσάμενός σε αὐτὸς θεὸς Ισραηλ, πάσῃ τῇ γῇ κληθήσεται. | 5Ꙗ҆́кѡ гдⷭ҇ь творѧ́й тѧ̀, гдⷭ҇ь саваѡ́ѳъ и҆́мѧ є҆мꙋ̀: и҆ и҆зба́вивый тѧ̀, ст҃ы́й бг҃ъ і҆и҃левъ, все́й землѝ прозове́тсѧ. |
| 6οὐχ ὡς γυναῖκα καταλελειμμένην καὶ ὀλιγόψυχον κέκληκέν σε κύριος οὐδ᾿ ὡς γυναῖκα ἐκ νεότητος μεμισημένην, εἶπεν ὁ θεός σου· | 6Не ꙗ҆́кѡ женꙋ̀ ѡ҆ста́вленꙋ и҆ малодꙋ́шнꙋ призва́ тѧ гдⷭ҇ь, нижѐ ꙗ҆́кѡ женꙋ̀ и҆з̾ ю҆́ности возненави́дѣнꙋ, речѐ бг҃ъ тво́й. |
| 7χρόνον μικρὸν κατέλιπόν σε καὶ μετὰ ἐλέους μεγάλου ἐλεήσω σε, | 7На вре́мѧ ма́ло ѡ҆ста́вихъ тѧ̀, а҆ съ млⷭ҇тїю вели́кою поми́лꙋю тѧ̀: |
| 8ἐν θυμῷ μικρῷ ἀπέστρεψα τὸ πρόσωπόν μου ἀπὸ σοῦ καὶ ἐν ἐλέει αἰωνίῳ ἐλεήσω σε, εἶπεν ὁ ῥυσάμενός σε κύριος. | 8во ꙗ҆́рости ма́лѣ ѿврати́хъ лицѐ моѐ ѿ тебє̀, но млⷭ҇тїю вѣ́чною поми́лꙋю тѧ̀, речѐ и҆зба́вивый тѧ̀ гдⷭ҇ь. |
| 9ἀπὸ τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπὶ Νωε τοῦτό μοί ἐστιν· καθότι ὤμοσα αὐτῷ ἐν τῷ χρόνῳ ἐκείνῳ τῇ γῇ μὴ θυμωθήσεσθαι ἐπὶ σοὶ ἔτι μηδὲ ἐν ἀπειλῇ σου | 9Ѿ воды̀, ꙗ҆́же при нѡ́и, сїе́ ми є҆́сть, ꙗ҆́коже клѧ́хсѧ є҆мꙋ̀ во вре́мѧ ѻ҆́но на зе́млю, не разгнѣ́ватисѧ ѡ҆ тебѣ̀ ктомꙋ̀, нижѐ во преще́нїи твое́мъ |
| 10τὰ ὄρη μεταστήσεσθαι οὐδὲ οἱ βουνοί σου μετακινηθήσονται, οὕτως οὐδὲ τὸ παρ᾿ ἐμοῦ σοι ἔλεος ἐκλείψει οὐδὲ ἡ διαθήκη τῆς εἰρήνης σου οὐ μὴ μεταστῇ· εἶπεν γὰρ κύριος Ἵλεώς σοι. | 10го́ры преста́вити, и҆ хо́лми твоѝ не предви́гнꙋтсѧ: та́кѡ нижѐ, ꙗ҆́же ѿ менє̀ къ тебѣ̀, млⷭ҇ть ѡ҆скꙋдѣ́етъ, нижѐ завѣ́тъ ми́ра твоегѡ̀ преста́витсѧ: рече́ бо млⷭ҇тивъ къ тебѣ̀ гдⷭ҇ь. |
| 11Ταπεινὴ καὶ ἀκατάστατος, οὐ παρεκλήθης, ἰδοὺ ἐγὼ ἑτοιμάζω σοὶ ἄνθρακα τὸν λίθον σου καὶ τὰ θεμέλιά σου σάπφειρον | 11Смире́ннаѧ и҆ коле́блемаѧ не и҆мѣ́ла є҆сѝ ᲂу҆тѣше́нїѧ: сѐ, а҆́зъ ᲂу҆готовлѧ́ю тебѣ̀ а҆́нѳраѯъ ка́мень тво́й и҆ на ѡ҆снова́нїе твоѐ сапфі́ръ: |
| 12καὶ θήσω τὰς ἐπάλξεις σου ἴασπιν καὶ τὰς πύλας σου λίθους κρυστάλλου καὶ τὸν περίβολόν σου λίθους ἐκλεκτοὺς | 12и҆ положꙋ̀ забра̑ла твоѧ̑ і҆а́спїсъ, и҆ врата̀ твоѧ̑ ка́менїе крѷста́лла, и҆ ѡ҆гражде́нїе твоѐ ка́менїе и҆збра́нное, |
| 13καὶ πάντας τοὺς υἱούς σου διδακτοὺς θεοῦ καὶ ἐν πολλῇ εἰρήνῃ τὰ τέκνα σου. | 13и҆ всѧ̑ сы́ны твоѧ̑ наꙋчє́ны бг҃омъ, и҆ во мно́зѣ ми́рѣ ча̑да твоѧ̑. |
| 14καὶ ἐν δικαιοσύνῃ οἰκοδομηθήσῃ· ἀπέχου ἀπὸ ἀδίκου καὶ οὐ φοβηθήσῃ, καὶ τρόμος οὐκ ἐγγιεῖ σοι. | 14И҆ пра́вдою возгради́шисѧ: ᲂу҆дали́сѧ ѿ непра́веднагѡ, и҆ не ᲂу҆бои́шисѧ, и҆ тре́петъ не прибли́житсѧ тебѣ̀. |
| 15ἰδοὺ προσήλυτοι προσελεύσονταί σοι δι᾿ ἐμοῦ καὶ ἐπὶ σὲ καταφεύξονται. | 15Сѐ, прише́льцы прїи́дꙋтъ къ тебѣ̀ мно́ю и҆ вселѧ́тсѧ ᲂу҆ тебє̀ и҆ къ тебѣ̀ прибѣ́гнꙋтъ. |
| 16ἰδοὺ ἐγὼ κτίζω σε, οὐχ ὡς χαλκεὺς φυσῶν ἄνθρακας καὶ ἐκφέρων σκεῦος εἰς ἔργον· ἐγὼ δὲ ἔκτισά σε οὐκ εἰς ἀπώλειαν φθεῖραι | 16Сѐ, а҆́зъ созда́хъ тѧ̀, не ꙗ҆́коже кꙋзне́цъ раздꙋва́ѧй ᲂу҆́глїе и҆ и҆зносѧ̀ сосꙋ́дъ на дѣ́ло: а҆́зъ же созда́хъ тѧ̀ не на па́гꙋбꙋ, є҆́же и҆стли́ти. |
| 17πᾶν σκεῦος φθαρτόν. ἐπὶ σὲ οὐκ εὐοδώσω, καὶ πᾶσα φωνὴ ἀναστήσεται ἐπὶ σὲ εἰς κρίσιν· πάντας αὐτοὺς ἡττήσεις, οἱ δὲ ἔνοχοί σου ἔσονται ἐν αὐτῇ. ἔστιν κληρονομία τοῖς θεραπεύουσιν κύριον, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι δίκαιοι, λέγει κύριος. | 17Всѧ́къ сосꙋ́дъ содѣ́ланъ на тѧ̀ не бл҃гопоспѣшꙋ̀, и҆ всѧ́къ гла́съ, и҆́же на тѧ̀ воста́нетъ на прю̀, ѡ҆долѣ́еши и҆̀мъ всѣ̑мъ: пови́ннїи же твоѝ бꙋ́дꙋтъ въ не́мъ. Є҆́сть наслѣ́дїе слꙋжа́щымъ гдⷭ҇еви, и҆ вы̀ бꙋ́дете мнѣ̀ првⷣни, гл҃етъ гдⷭ҇ь. |