И҆са́їи 51
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Ἀκούσατέ μου, οἱ διώκοντες τὸ δίκαιον καὶ ζητοῦντες τὸν κύριον, ἐμβλέψατε εἰς τὴν στερεὰν πέτραν, ἣν ἐλατομήσατε, καὶ εἰς τὸν βόθυνον τοῦ λάκκου, ὃν ὠρύξατε. | 1Послꙋ́шайте менѐ, гонѧ́щїи пра́вдꙋ и҆ взыска́ющїи гдⷭ҇а, воззри́те на тве́рдый ка́мень, є҆го́же и҆зсѣко́сте{ Є҆вр.: и҆з̾ негѡ́же и҆зсѣ́чени бы́сте.}, и҆ въ ю҆до́ль пото́ка, ю҆́же и҆скопа́сте{ Є҆вр.: и҆з̾ неѧ́же и҆ско́пани бы́сте.}. |
| 2ἐμβλέψατε εἰς Αβρααμ τὸν πατέρα ὑμῶν καὶ εἰς Σαρραν τὴν ὠδίνουσαν ὑμᾶς· ὅτι εἷς ἦν, καὶ ἐκάλεσα αὐτὸν καὶ εὐλόγησα αὐτὸν καὶ ἠγάπησα αὐτὸν καὶ ἐπλήθυνα αὐτόν. | 2Воззри́те на а҆враа́ма ѻ҆тца̀ ва́шего и҆ на са́ррꙋ породи́вшꙋю вы̀: ꙗ҆́кѡ є҆ди́нъ бѣ̀, и҆ призва́хъ є҆го̀, и҆ бл҃гослови́хъ є҆го̀, и҆ возлюби́хъ є҆го̀, и҆ ᲂу҆мно́жихъ є҆го̀. |
| 3καὶ σὲ νῦν παρακαλέσω, Σιων, καὶ παρεκάλεσα πάντα τὰ ἔρημα αὐτῆς καὶ θήσω τὰ ἔρημα αὐτῆς ὡς παράδεισον κυρίου· εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ, ἐξομολόγησιν καὶ φωνὴν αἰνέσεως.– | 3И҆ тебѐ нн҃ѣ ᲂу҆тѣ́шꙋ, сїѡ́не, и҆ ᲂу҆тѣ́шихъ всѧ̑ пꙋсты̑ни є҆гѡ̀, и҆ поста́влю пꙋсты́ню є҆гѡ̀ ꙗ҆́кѡ ра́й, и҆ ꙗ҆̀же ко за́падѡмъ є҆гѡ̀ а҆́ки ра́й гдⷭ҇ень: ра́дость и҆ весе́лїе ѡ҆брѧ́щꙋтъ въ не́мъ, и҆сповѣ́данїе и҆ гла́съ хвале́нїѧ. |
| 4ἀκούσατέ μου ἀκούσατε, λαός μου, καὶ οἱ βασιλεῖς, πρός με ἐνωτίσασθε· ὅτι νόμος παρ᾿ ἐμοῦ ἐξελεύσεται καὶ ἡ κρίσις μου εἰς φῶς ἐθνῶν. | 4Послꙋ́шайте менѐ, лю́дїе моѝ, послꙋ́шайте, и҆ ца́рїе, ко мнѣ̀ внꙋши́те: ꙗ҆́кѡ зако́нъ ѿ менє̀ и҆зы́детъ, и҆ сꙋ́дъ мо́й во свѣ́тъ ꙗ҆зы́кѡмъ. |
| 5ἐγγίζει ταχὺ ἡ δικαιοσύνη μου, καὶ ἐξελεύσεται ὡς φῶς τὸ σωτήριόν μου, καὶ εἰς τὸν βραχίονά μου ἔθνη ἐλπιοῦσιν· ἐμὲ νῆσοι ὑπομενοῦσιν καὶ εἰς τὸν βραχίονά μου ἐλπιοῦσιν. | 5Приближа́етсѧ ско́рѡ пра́вда моѧ̀, и҆ и҆зы́детъ ꙗ҆́кѡ свѣ́тъ спⷭ҇нїе моѐ, и҆ на мы́шцꙋ мою̀ ꙗ҆зы́цы надѣ́ѧтисѧ бꙋ́дꙋтъ: менѐ ѻ҆́строви ѡ҆жида́ти и҆ на мы́шцꙋ мою̀ ᲂу҆пова́ти бꙋ́дꙋтъ. |
| 6ἄρατε εἰς τὸν οὐρανὸν τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ ἐμβλέψατε εἰς τὴν γῆν κάτω, ὅτι ὁ οὐρανὸς ὡς καπνὸς ἐστερεώθη, ἡ δὲ γῆ ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσεται, οἱ δὲ κατοικοῦντες τὴν γῆν ὥσπερ ταῦτα ἀποθανοῦνται, τὸ δὲ σωτήριόν μου εἰς τὸν αἰῶνα ἔσται, ἡ δὲ δικαιοσύνη μου οὐ μὴ ἐκλίπῃ.– | 6Воздви́гните на не́бо ѻ҆́чи ва́ши и҆ воззри́те на зе́млю до́лꙋ, поне́же не́бо ꙗ҆́кѡ ды́мъ ᲂу҆тверди́сѧ, и҆ землѧ̀ ꙗ҆́кѡ ри́за ѡ҆бетша́етъ, живꙋ́щїи же на землѝ ꙗ҆́коже сїѧ̑ и҆зо́мрꙋтъ, спⷭ҇нїе же моѐ во вѣ́къ бꙋ́детъ, и҆ пра́вда моѧ̀ не ѡ҆скꙋдѣ́етъ. |
| 7ἀκούσατέ μου, οἱ εἰδότες κρίσιν, λαός μου, οὗ ὁ νόμος μου ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν· μὴ φοβεῖσθε ὀνειδισμὸν ἀνθρώπων καὶ τῷ φαυλισμῷ αὐτῶν μὴ ἡττᾶσθε. | 7Послꙋ́шайте менѐ, вѣ́дѧщїи сꙋ́дъ, лю́дїе моѝ, и҆̀мже зако́нъ мо́й въ се́рдцы ва́шемъ, не бо́йтесѧ ᲂу҆коре́нїѧ человѣ́ча и҆ похꙋле́нїю и҆́хъ не покарѧ́йтесѧ. |
| 8ὥσπερ γὰρ ἱμάτιον βρωθήσεται ὑπὸ χρόνου καὶ ὡς ἔρια βρωθήσεται ὑπὸ σητός· ἡ δὲ δικαιοσύνη μου εἰς τὸν αἰῶνα ἔσται, τὸ δὲ σωτήριόν μου εἰς γενεὰς γενεῶν. | 8Ꙗ҆́коже бо ри́за снѣде́на бꙋ́детъ вре́менемъ, и҆ ꙗ҆́кѡ сꙋкно̀ и҆з̾ѧ́стсѧ мольмѝ, пра́вда же моѧ̀ во вѣ́ки бꙋ́детъ и҆ спⷭ҇нїе моѐ въ ро́ды родѡ́въ. |
| 9Ἐξεγείρου ἐξεγείρου, Ιερουσαλημ, καὶ ἔνδυσαι τὴν ἰσχὺν τοῦ βραχίονός σου· ἐξεγείρου ὡς ἐν ἀρχῇ ἡμέρας, ὡς γενεὰ αἰῶνος. οὐ σὺ εἶ | 9Воста́ни, воста́ни, і҆ерⷭ҇ли́ме, и҆ ѡ҆блецы́сѧ во крѣ́пость мы́шцы твоеѧ̀, воста́ни ꙗ҆́кѡ въ нача́лѣ днѐ, ꙗ҆́кѡ ро́дъ вѣ́ка: не ты́ ли є҆сѝ побѣди́лъ го́рдаго и҆ расто́ргнꙋлъ ѕмі́а; |
| 10ἡ ἐρημοῦσα θάλασσαν, ὕδωρ ἀβύσσου πλῆθος; ἡ θεῖσα τὰ βάθη τῆς θαλάσσης ὁδὸν διαβάσεως ῥυομένοις | 10Не ты́ ли є҆сѝ ѡ҆пꙋстоша́ѧй мо́ре, во́дꙋ бе́здны мно́гꙋ; положи́вый глꙋбины̑ морскі̑ѧ пꙋ́ть прохо́да и҆з̾ѧ̑тымъ и҆ и҆зба́влєнымъ; |
| 11καὶ λελυτρωμένοις; ὑπὸ γὰρ κυρίου ἀποστραφήσονται καὶ ἥξουσιν εἰς Σιων μετ᾿ εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάματος αἰωνίου· ἐπὶ γὰρ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν ἀγαλλίασις καὶ αἴνεσις, καὶ εὐφροσύνη καταλήμψεται αὐτούς, ἀπέδρα ὀδύνη καὶ λύπη καὶ στεναγμός. | 11Гдⷭ҇емъ бо возвратѧ́тсѧ и҆ прїи́дꙋтъ въ сїѡ́нъ съ ра́достїю и҆ со весе́лїемъ вѣ́чнымъ: на главѣ́ бо и҆́хъ весе́лїе и҆ хвала̀, и҆ ра́дость прїи́метъ ѧ҆̀: ѿбѣжѐ болѣ́знь и҆ печа́ль и҆ воздыха́нїе. |
| 12ἐγώ εἰμι ἐγώ εἰμι ὁ παρακαλῶν σε· γνῶθι τίνα εὐλαβηθεῖσα ἐφοβήθης ἀπὸ ἀνθρώπου θνητοῦ καὶ ἀπὸ υἱοῦ ἀνθρώπου, οἳ ὡσεὶ χόρτος ἐξηράνθησαν. | 12А҆́зъ є҆́смь, а҆́зъ є҆́смь ᲂу҆тѣша́ѧй тѧ̀: разꙋмѣ́й, кто̀ сы́й ᲂу҆боѧ́лсѧ є҆сѝ человѣ́ка сме́ртна и҆ сы́на человѣ́ча, и҆̀же ꙗ҆́кѡ трава̀ и҆зсхо́ша, |
| 13καὶ ἐπελάθου θεὸν τὸν ποιήσαντά σε, τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ θεμελιώσαντα τὴν γῆν, καὶ ἐφόβου ἀεὶ πάσας τὰς ἡμέρας τὸ πρόσωπον τοῦ θυμοῦ τοῦ θλίβοντός σε· ὃν τρόπον γὰρ ἐβουλεύσατο τοῦ ἆραί σε, καὶ νῦν ποῦ ὁ θυμὸς τοῦ θλίβοντός σε; | 13и҆ забы́лъ є҆сѝ бг҃а созда́вшаго тѧ̀, сотво́ршаго не́бо и҆ ѡ҆снова́вшаго зе́млю: и҆ боѧ́лсѧ є҆сѝ прⷭ҇нѡ во всѧ̑ дни̑ лица̀ ꙗ҆́рости стꙋжа́ющагѡ тебѣ̀: ка́кѡ бо восхотѣ̀ взѧ́ти тѧ̀, и҆ нн҃ѣ гдѣ̀ ꙗ҆́рость стꙋжа́ющагѡ тебѣ̀; |
| 14ἐν γὰρ τῷ σῴζεσθαί σε οὐ στήσεται οὐδὲ χρονιεῖ· | 14Внегда́ бо спасти́сѧ тебѣ̀, не ста́нетъ, нижѐ ᲂу҆ме́длитъ: |
| 15ὅτι ἐγὼ ὁ θεός σου ὁ ταράσσων τὴν θάλασσαν καὶ ἠχῶν τὰ κύματα αὐτῆς, κύριος σαβαωθ ὄνομά μοι. | 15ꙗ҆́кѡ а҆́зъ бг҃ъ тво́й, возмꙋща́ѧй мо́ре и҆ творѧ́й шꙋ́мъ волна́мъ є҆гѡ̀: гдⷭ҇ь саваѡ́ѳъ и҆́мѧ мнѣ̀. |
| 16θήσω τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου καὶ ὑπὸ τὴν σκιὰν τῆς χειρός μου σκεπάσω σε, ἐν ᾗ ἔστησα τὸν οὐρανὸν καὶ ἐθεμελίωσα τὴν γῆν· καὶ ἐρεῖ Σιων Λαός μου εἶ σύ. | 16Положꙋ̀ словеса̀ моѧ̑ во ᲂу҆ста̀ твоѧ̑ и҆ под̾ сѣ́нїю рꙋкѝ моеѧ̀ покры́ю тѧ̀, є҆́юже поста́вихъ не́бо и҆ ѡ҆снова́хъ зе́млю: и҆ рече́тъ сїѡ́нꙋ: лю́дїе моѝ є҆стѐ вы̀. |
| 17Ἐξεγείρου ἐξεγείρου ἀνάστηθι, Ιερουσαλημ ἡ πιοῦσα τὸ ποτήριον τοῦ θυμοῦ ἐκ χειρὸς κυρίου· τὸ ποτήριον γὰρ τῆς πτώσεως, τὸ κόνδυ τοῦ θυμοῦ ἐξέπιες καὶ ἐξεκένωσας. | 17Воста́ни, воста́ни, воскрⷭ҇нѝ, і҆ерⷭ҇ли́ме, и҆спи́вый ча́шꙋ ꙗ҆́рости ѿ рꙋкѝ гдⷭ҇ни: ча́шꙋ бо паде́нїѧ, фїа́лъ ꙗ҆́рости и҆спи́лъ и҆ и҆стощи́лъ є҆сѝ, |
| 18καὶ οὐκ ἦν ὁ παρακαλῶν σε ἀπὸ πάντων τῶν τέκνων σου, ὧν ἔτεκες, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἀντιλαμβανόμενος τῆς χειρός σου οὐδὲ ἀπὸ πάντων τῶν υἱῶν σου, ὧν ὕψωσας. | 18и҆ не бы́сть ᲂу҆тѣша́ѧй тебѐ ѿ всѣ́хъ ча̑дъ твои́хъ, ꙗ҆̀же роди́лъ є҆сѝ, и҆ не бы́сть под̾е́млющагѡ рꙋкѝ твоеѧ̀, нижѐ ѿ всѣ́хъ сынѡ́въ твои́хъ, и҆̀хже возне́слъ є҆сѝ. |
| 19δύο ταῦτα ἀντικείμενά σοι· τίς σοι συλλυπηθήσεται; πτῶμα καὶ σύντριμμα, λιμὸς καὶ μάχαιρα· τίς σε παρακαλέσει; | 19Два̀ сїѧ̑ проти̑вна тебѣ̀, кто̀ сожалѣ́етъ тебѣ̀; паде́нїе и҆ сокрꙋше́нїе, гла́дъ и҆ ме́чь, кто̀ ᲂу҆тѣ́шитъ тѧ̀; |
| 20οἱ υἱοί σου οἱ ἀπορούμενοι, οἱ καθεύδοντες ἐπ᾿ ἄκρου πάσης ἐξόδου ὡς σευτλίον ἡμίεφθον, οἱ πλήρεις θυμοῦ κυρίου, ἐκλελυμένοι διὰ κυρίου τοῦ θεοῦ. | 20Сы́нове твоѝ ѡ҆бнища́вшїи, сѣдѧ́ще на краѝ всѧ́кагѡ и҆схо́да, ꙗ҆́кѡ све́кла недоваре́наѧ, и҆спо́лнени ꙗ҆́рости гдⷭ҇ни, разсла́блени гдⷭ҇емъ бг҃омъ. |
| 21διὰ τοῦτο ἄκουε, τεταπεινωμένη καὶ μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· | 21Сегѡ̀ ра́ди слы́ши, смире́нный и҆ ᲂу҆пи́выйсѧ не вїно́мъ: |
| 22οὕτως λέγει κύριος ὁ θεὸς ὁ κρίνων τὸν λαὸν αὐτοῦ Ἰδοὺ εἴληφα ἐκ τῆς χειρός σου τὸ ποτήριον τῆς πτώσεως, τὸ κόνδυ τοῦ θυμοῦ, καὶ οὐ προσθήσῃ ἔτι πιεῖν αὐτό· | 22та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь бг҃ъ сꙋдѧ́й лю́демъ свои̑мъ: сѐ, взѧ́хъ ѿ рꙋкѝ твоеѧ̀ ча́шꙋ паде́нїѧ, фїа́лъ ꙗ҆́рости моеѧ̀, и҆ не приложи́ши ксемꙋ̀ пи́ти є҆ѧ̀: |
| 23καὶ ἐμβαλῶ αὐτὸ εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἀδικησάντων σε καὶ τῶν ταπεινωσάντων σε, οἳ εἶπαν τῇ ψυχῇ σου Κύψον, ἵνα παρέλθωμεν· καὶ ἔθηκας ἴσα τῇ γῇ τὰ μετάφρενά σου ἔξω τοῖς παραπορευομένοις. | 23и҆ вложꙋ̀ ю҆̀ въ рꙋ́цѣ преѡби́дѣвшихъ тѧ̀ и҆ смири́вшихъ тѧ̀, и҆̀же реко́ша дꙋшѝ твое́й: преклони́сѧ, да мине́мъ: и҆ положи́лъ є҆сѝ ра́внѡ землѝ плещы̀ твоѧ̑ ѿвнѣ̀ мимоходѧ́щымъ. |