И҆са́їи 57
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Ἴδετε ὡς ὁ δίκαιος ἀπώλετο, καὶ οὐδεὶς ἐκδέχεται τῇ καρδίᾳ, καὶ ἄνδρες δίκαιοι αἴρονται, καὶ οὐδεὶς κατανοεῖ. ἀπὸ γὰρ προσώπου ἀδικίας ἦρται ὁ δίκαιος· | 1Ви́дите, ка́кѡ пра́ведный поги́бе, и҆ никто́же не прїе́млетъ се́рдцемъ, и҆ мꙋ́жїе пра́веднїи взе́млютсѧ, и҆ никто́же разꙋмѣ́етъ: ѿ лица́ бо непра́вды взѧ́сѧ пра́ведный. |
| 2ἔσται ἐν εἰρήνῃ ἡ ταφὴ αὐτοῦ, ἦρται ἐκ τοῦ μέσου. | 2Бꙋ́детъ съ ми́ромъ погребе́нїе є҆гѡ̀, взѧ́сѧ ѿ среды̀. |
| 3ὑμεῖς δὲ προσαγάγετε ὧδε, υἱοὶ ἄνομοι, σπέρμα μοιχῶν καὶ πόρνης· | 3Вы́ же прїиди́те сѣ́мѡ, сы́нове беззако́ннїи, сѣ́мѧ прелюбодѣ́євъ и҆ блꙋдни́цы: |
| 4ἐν τίνι ἐνετρυφήσατε; καὶ ἐπὶ τίνα ἠνοίξατε τὸ στόμα ὑμῶν; καὶ ἐπὶ τίνα ἐχαλάσατε τὴν γλῶσσαν ὑμῶν; οὐχ ὑμεῖς ἐστε τέκνα ἀπωλείας, σπέρμα ἄνομον; | 4въ че́мъ ᲂу҆слажда́стесѧ и҆ на кого̀ ѿверзо́сте ᲂу҆ста̀ ва̑ша; и҆ на кого̀ и҆зсꙋ́нꙋсте ѧ҆зы́къ ва́шъ; не вы́ ли є҆стѐ ча̑да па́гꙋбы, сѣ́мѧ беззако́нно, |
| 5οἱ παρακαλοῦντες ἐπὶ τὰ εἴδωλα ὑπὸ δένδρα δασέα, σφάζοντες τὰ τέκνα αὐτῶν ἐν ταῖς φάραγξιν ἀνὰ μέσον τῶν πετρῶν. | 5молѧ́щїисѧ кꙋмі́рѡмъ под̾ дре́вїемъ ча́стымъ, закала́юще ча̑да своѧ̑ въ де́брехъ посредѣ̀ ка́менїѧ; |
| 6ἐκείνη σου ἡ μερίς, οὗτός σου ὁ κλῆρος, κἀκείνοις ἐξέχεας σπονδὰς κἀκείνοις ἀνήνεγκας θυσίας· ἐπὶ τούτοις οὖν οὐκ ὀργισθήσομαι; | 6То̀ твоѧ̀ ча́сть, се́й тво́й жре́бїй, и҆ тѣ̑мъ пролїѧ́лъ є҆сѝ возлїѧ̑нїѧ, и҆ тѣ̑мъ прине́слъ є҆сѝ жє́ртвы: ѡ҆ си́хъ ᲂу҆̀бо не разгнѣ́ваюсѧ ли; |
| 7ἐπ᾿ ὄρος ὑψηλὸν καὶ μετέωρον, ἐκεῖ σου ἡ κοίτη, κἀκεῖ ἀνεβίβασας θυσίας. | 7На горѣ̀ высо́цѣ и҆ превознесе́ннѣ, та́мѡ твоѐ ло́же, и҆ та́мѡ возне́слъ є҆сѝ трє́бы твоѧ̑: |
| 8καὶ ὀπίσω τῶν σταθμῶν τῆς θύρας σου ἔθηκας μνημόσυνά σου· ᾤου ὅτι ἐὰν ἀπ᾿ ἐμοῦ ἀποστῇς, πλεῖόν τι ἕξεις· ἠγάπησας τοὺς κοιμωμένους μετὰ σοῦ | 8и҆ за подво́ѧми две́рїй твои́хъ положи́лъ є҆сѝ па́мѧть твою̀: мы́слилъ є҆сѝ, ꙗ҆́кѡ а҆́ще ѿ менє̀ ѿстꙋ́пиши, бо́лѣе нѣ́что воз̾имѣ́еши: возлюби́лъ є҆сѝ спѧ́щыѧ съ тобо́ю, |
| 9καὶ ἐπλήθυνας τὴν πορνείαν σου μετ᾿ αὐτῶν καὶ πολλοὺς ἐποίησας τοὺς μακρὰν ἀπὸ σοῦ καὶ ἀπέστειλας πρέσβεις ὑπὲρ τὰ ὅριά σου καὶ ἀπέστρεψας καὶ ἐταπεινώθης ἕως ᾅδου. | 9и҆ ᲂу҆мно́жилъ є҆сѝ блꙋже́нїе твоѐ съ ни́ми, и҆ мнѡ́ги сотвори́лъ, и҆̀же дале́че ѿ тебє̀, и҆ посла́лъ є҆сѝ послы̀ за предѣ́лы твоѧ̑, и҆ смири́лсѧ є҆сѝ да́же до а҆́да. |
| 10ταῖς πολυοδίαις σου ἐκοπίασας καὶ οὐκ εἶπας Παύσομαι ἐνισχύουσα ὅτι ἔπραξας ταῦτα, διὰ τοῦτο οὐ κατεδεήθης μου | 10Мно́гими пꙋтьмѝ твои́ми трꙋди́лсѧ є҆сѝ, и҆ не ре́клъ є҆сѝ: преста́нꙋ крѣпѧ́щьсѧ, ꙗ҆́кѡ сотвори́лъ є҆сѝ сїѧ̑, сегѡ̀ ра́ди не помоли́лсѧ мѝ є҆сѝ ты̀. |
| 11σύ. τίνα εὐλαβηθεῖσα ἐφοβήθης καὶ ἐψεύσω με καὶ οὐκ ἐμνήσθης μου οὐδὲ ἔλαβές με εἰς τὴν διάνοιαν οὐδὲ εἰς τὴν καρδίαν σου; κἀγώ σε ἰδὼν παρορῶ, καὶ ἐμὲ οὐκ ἐφοβήθης. | 11Кого̀ благопоче́тъ ᲂу҆боѧ́лсѧ є҆сѝ, и҆ солга́лъ мѝ, и҆ не помѧнꙋ́лъ є҆сѝ менѐ, нижѐ прїѧ́лъ мѧ̀ є҆сѝ во ᲂу҆́мъ, нижѐ въ се́рдце твоѐ; и҆ а҆́зъ тѧ̀ ви́дѧ, презира́ю, и҆ не ᲂу҆боѧ́лсѧ є҆сѝ менѐ. |
| 12κἀγὼ ἀπαγγελῶ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ τὰ κακά σου, ἃ οὐκ ὠφελήσουσίν σε. | 12И҆ а҆́зъ возвѣщꙋ̀ пра́вдꙋ твою̀ и҆ ѕлѡ́бы твоѧ̑, ꙗ҆̀же не ᲂу҆спѣ́ютъ тебѣ̀: |
| 13ὅταν ἀναβοήσῃς, ἐξελέσθωσάν σε ἐν τῇ θλίψει σου· τούτους γὰρ πάντας ἄνεμος λήμψεται καὶ ἀποίσει καταιγίς. οἱ δὲ ἀντεχόμενοί μου κτήσονται γῆν καὶ κληρονομήσουσιν τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου. | 13є҆гда̀ возопїе́ши, да и҆зба́вѧтъ тѧ̀ во печа́лехъ твои́хъ: сїѧ̑ бо всѧ̑ вѣ́тръ во́зметъ, и҆ ѿнесе́тъ бꙋ́рѧ: а҆ держа́щїисѧ менє̀ стѧ́жꙋтъ зе́млю и҆ наслѣ́дѧтъ го́рꙋ ст҃ꙋ́ю мою̀. |
| 14καὶ ἐροῦσιν Καθαρίσατε ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ ὁδοὺς καὶ ἄρατε σκῶλα ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τοῦ λαοῦ μου. | 14И҆ рекꙋ́тъ: ѡ҆чи́стите пред̾ лице́мъ є҆гѡ̀ пꙋти̑ и҆ ѿими́те претыка̑нїѧ ѿ пꙋтѝ люді́й мои́хъ. |
| 15Τάδε λέγει κύριος ὁ ὕψιστος ὁ ἐν ὑψηλοῖς κατοικῶν τὸν αἰῶνα, ἅγιος ἐν ἁγίοις ὄνομα αὐτῷ, κύριος ὕψιστος ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος καὶ ὀλιγοψύχοις διδοὺς μακροθυμίαν καὶ διδοὺς ζωὴν τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν | 15Сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь вы́шнїй, и҆́же живе́тъ во высо́кихъ во вѣ́къ, ст҃ы́й во ст҃ы́хъ и҆́мѧ є҆мꙋ̀, вы́шнїй, во ст҃ы́хъ почива́ѧй, и҆ малодꙋ̑шнымъ даѧ́й долготерпѣ́нїе и҆ даѧ́й живо́тъ сокрꙋшє́нымъ се́рдцемъ: |
| 16Οὐκ εἰς τὸν αἰῶνα ἐκδικήσω ὑμᾶς οὐδὲ διὰ παντὸς ὀργισθήσομαι ὑμῖν· πνεῦμα γὰρ παρ᾿ ἐμοῦ ἐξελεύσεται, καὶ πνοὴν πᾶσαν ἐγὼ ἐποίησα. | 16не во вѣ́къ ѿмщꙋ̀ ва́мъ, ни всегда̀ гнѣ́ватисѧ бꙋ́дꙋ на вы̀: дх҃ъ бо ѿ менє̀ и҆зы́детъ, и҆ всѧ́кое дыха́нїе а҆́зъ сотвори́хъ. |
| 17δι᾿ ἁμαρτίαν βραχύ τι ἐλύπησα αὐτὸν καὶ ἐπάταξα αὐτὸν καὶ ἀπέστρεψα τὸ πρόσωπόν μου ἀπ᾿ αὐτοῦ, καὶ ἐλυπήθη καὶ ἐπορεύθη στυγνὸς ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ. | 17За грѣ́хъ ма́лѡ что̀ ѡ҆печа́лихъ є҆го̀ и҆ порази́хъ є҆го̀ и҆ ѿврати́хъ лицѐ моѐ ѿ негѡ̀: и҆ ѡ҆печа́лисѧ и҆ по́йде дрѧ́хлъ во пꙋте́хъ свои́хъ. |
| 18τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ ἑώρακα καὶ ἰασάμην αὐτὸν καὶ παρεκάλεσα αὐτὸν καὶ ἔδωκα αὐτῷ παράκλησιν ἀληθινήν, | 18Пꙋти̑ є҆гѡ̀ ви́дѣхъ и҆ и҆сцѣли́хъ є҆го̀, и҆ ᲂу҆тѣ́шихъ є҆го̀ и҆ да́хъ є҆мꙋ̀ ᲂу҆тѣше́нїе и҆́стинно, |
| 19εἰρήνην ἐπ᾿ εἰρήνην τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγὺς οὖσιν· καὶ εἶπεν κύριος Ἰάσομαι αὐτούς. | 19ми́ръ на ми́ръ дале́че и҆ бли́з̾ сꙋ́щымъ: и҆ речѐ гдⷭ҇ь: и҆сцѣлю̀ ѧ҆̀. |
| 20οἱ δὲ ἄδικοι οὕτως κλυδωνισθήσονται καὶ ἀναπαύσασθαι οὐ δυνήσονται. | 20Непра́веднїи же возволнꙋ́ютсѧ и҆ почи́ти не возмо́гꙋтъ. |
| 21οὐκ ἔστιν χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν, εἶπεν κύριος ὁ θεός. | 21Нѣ́сть ра́доватисѧ нечєсти́вымъ, речѐ гдⷭ҇ь бг҃ъ. |