И҆са́їи 28
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Οὐαὶ τῷ στεφάνῳ τῆς ὕβρεως, οἱ μισθωτοὶ Εφραιμ· τὸ ἄνθος τὸ ἐκπεσὸν ἐκ τῆς δόξης ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους τοῦ παχέος, οἱ μεθύοντες ἄνευ οἴνου. | 1Го́ре вѣнцꙋ̀ горды́ни, наи̑мницы є҆фре́мѡвы, цвѣ́тъ ѿпады́й ѿ сла́вы, на версѣ̀ горы̀ тꙋ́чныѧ пїѧ́нїи без̾ вїна̀. |
| 2ἰδοὺ ἰσχυρὸν καὶ σκληρὸν ὁ θυμὸς κυρίου ὡς χάλαζα καταφερομένη οὐκ ἔχουσα σκέπην, βίᾳ καταφερομένη· ὡς ὕδατος πολὺ πλῆθος σῦρον χώραν τῇ γῇ ποιήσει ἀνάπαυσιν ταῖς χερσίν. | 2Сѐ, крѣпка̀ и҆ же́стока ꙗ҆́рость гдⷭ҇нѧ, а҆́ки гра́дъ низпꙋща́емый не и҆мы́й кро́ва, наси́льнѡ низпꙋща́емый: ꙗ҆́коже воды̀ мно́гое мно́жество влекꙋ́щее странꙋ̀, землѝ сотвори́тъ поко́й рꙋка́ма, |
| 3καὶ τοῖς ποσὶν καταπατηθήσεται ὁ στέφανος τῆς ὕβρεως, οἱ μισθωτοὶ τοῦ Εφραιμ. | 3и҆ нога́ма попере́тсѧ вѣне́цъ горды́ни, наи̑мницы є҆фре́мѡвы. |
| 4καὶ ἔσται τὸ ἄνθος τὸ ἐκπεσὸν τῆς ἐλπίδος τῆς δόξης ἐπ᾿ ἄκρου τοῦ ὄρους τοῦ ὑψηλοῦ ὡς πρόδρομος σύκου, ὁ ἰδὼν αὐτὸ πρὶν ἢ εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ λαβεῖν θελήσει αὐτὸ καταπιεῖν. | 4И҆ бꙋ́детъ цвѣ́тъ ѿпады́й ѿ наде́жды сла́вы на версѣ̀ горы̀ высо́кїѧ, а҆́ки ра́ннїй пло́дъ смо́квинъ: ви́дѣвый є҆го̀, пре́жде взѧ́тїѧ въ рꙋ́цѣ своѝ, восхо́щетъ поглоти́ти є҆го̀. |
| 5τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται κύριος σαβαωθ ὁ στέφανος τῆς ἐλπίδος ὁ πλακεὶς τῆς δόξης τῷ καταλειφθέντι μου λαῷ· | 5Въ то́й де́нь бꙋ́детъ гдⷭ҇ь саваѡ́ѳъ вѣне́цъ наде́жди, сплете́ный сла́вою ѡ҆ста́вшымсѧ лю́демъ. |
| 6καταλειφθήσονται ἐπὶ πνεύματι κρίσεως ἐπὶ κρίσιν καὶ ἰσχὺν κωλύων ἀνελεῖν.– | 6И҆ ѡ҆ста́вѧтсѧ дꙋ́хомъ сꙋ́днымъ на сꙋ́дъ, и҆ крѣ́пость возбранѧ́ющихъ погꙋблѧ́ти. |
| 7οὗτοι γὰρ οἴνῳ πεπλανημένοι εἰσίν, ἐπλανήθησαν διὰ τὸ σικερα· ἱερεὺς καὶ προφήτης ἐξέστησαν διὰ τὸν οἶνον, ἐσείσθησαν ἀπὸ τῆς μέθης τοῦ σικερα, ἐπλανήθησαν· τοῦτ᾿ ἔστι φάσμα. | 7Сі́и бо вїно́мъ сꙋ́ть прельще́ни: прельсти́шасѧ сїке́ры ра́ди, жре́цъ и҆ проро́къ и҆зстꙋпи́ша ᲂу҆ма̀ ѿ сїке́ры, пожє́рты бы́ша вїно́мъ, потрѧсо́шасѧ ѿ пїѧ́нства сїке́ры, прельсти́шасѧ: сїѐ є҆́сть привидѣ́нїе. |
| 8ἀρὰ ἔδεται ταύτην τὴν βουλήν· αὕτη γὰρ ἡ βουλὴ ἕνεκεν πλεονεξίας. | 8Проклѧ́тїе поѧ́стъ се́й совѣ́тъ, се́й бо совѣ́тъ ра́ди лихои́мства. |
| 9τίνι ἀνηγγείλαμεν κακὰ καὶ τίνι ἀνηγγείλαμεν ἀγγελίαν, οἱ ἀπογεγαλακτισμένοι ἀπὸ γάλακτος, οἱ ἀπεσπασμένοι ἀπὸ μαστοῦ; | 9Комꙋ̀ возвѣсти́хомъ ѕла̑ѧ и҆ комꙋ̀ повѣ́дахомъ вѣ́сть; и҆̀же ѿдое́нїи( сꙋ́ть) ѿ млека̀, ѿто́рженнїи ѿ сосца̀. |
| 10θλῖψιν ἐπὶ θλῖψιν προσδέχου, ἐλπίδα ἐπ᾿ ἐλπίδι, ἔτι μικρὸν ἔτι μικρὸν | 10Печа́ли на печа́ль ѡ҆жида́й, наде́жды къ наде́жди, є҆щѐ ма́лѡ, є҆щѐ ма́лѡ, |
| 11διὰ φαυλισμὸν χειλέων διὰ γλώσσης ἑτέρας, ὅτι λαλήσουσιν τῷ λαῷ τούτῳ | 11ꙗ҆́кѡ хꙋ́достїю ᲂу҆сте́нъ, ѧ҆зы́комъ и҆ны́мъ возглаго́лютъ лю́демъ си̑мъ, рекꙋ́ще и҆̀мъ: |
| 12λέγοντες αὐτῷ Τοῦτο τὸ ἀνάπαυμα τῷ πεινῶντι καὶ τοῦτο τὸ σύντριμμα, καὶ οὐκ ἠθέλησαν ἀκούειν. | 12се́й поко́й а҆́лчномꙋ и҆ сїѐ сокрꙋше́нїе, и҆ не восхотѣ́ша слы́шати. |
| 13καὶ ἔσται αὐτοῖς τὸ λόγιον κυρίου τοῦ θεοῦ θλῖψις ἐπὶ θλῖψιν, ἐλπὶς ἐπ᾿ ἐλπίδι, ἔτι μικρὸν ἔτι μικρόν, ἵνα πορευθῶσιν καὶ πέσωσιν εἰς τὰ ὀπίσω καὶ κινδυνεύσουσιν καὶ συντριβήσονται καὶ ἁλώσονται.– | 13И҆ бꙋ́детъ и҆̀мъ сло́во гдⷭ҇а бг҃а, печа́ль къ печа́ли, наде́жда къ наде́жди, є҆щѐ ма́лѡ, є҆щѐ ма́лѡ, да и҆́дꙋтъ и҆ падꙋ́тсѧ вспѧ́ть и҆ въ бѣдꙋ̀ впадꙋ́тъ, и҆ сокрꙋша́тсѧ и҆ плѣне́ни бꙋ́дꙋтъ. |
| 14διὰ τοῦτο ἀκούσατε λόγον κυρίου, ἄνδρες τεθλιμμένοι καὶ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ τούτου τοῦ ἐν Ιερουσαλημ | 14Сегѡ̀ ра́ди ᲂу҆слы́шите сло́во гдⷭ҇не, мꙋ́жїе ѡ҆ѕло́бленнїи и҆ кнѧ̑зи люді́й сꙋ́щихъ во і҆ерⷭ҇ли́мѣ. |
| 15Ὅτι εἴπατε Ἐποιήσαμεν διαθήκην μετὰ τοῦ ᾅδου καὶ μετὰ τοῦ θανάτου συνθήκας, καταιγὶς φερομένη ἐὰν παρέλθῃ οὐ μὴ ἔλθῃ ἐφ᾿ ἡμᾶς, ἐθήκαμεν ψεῦδος τὴν ἐλπίδα ἡμῶν καὶ τῷ ψεύδει σκεπασθησόμεθα, | 15Ꙗ҆́кѡ реко́сте: сотвори́хомъ завѣ́тъ со а҆́домъ и҆ со сме́ртїю сложе́нїе: бꙋ́рѧ носи́ма а҆́ще мимои́детъ, не прїи́детъ на на́съ: положи́хомъ лжꙋ̀ наде́ждꙋ на́шꙋ и҆ лже́ю покры́емсѧ. |
| 16διὰ τοῦτο οὕτως λέγει κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ ἐμβαλῶ εἰς τὰ θεμέλια Σιων λίθον πολυτελῆ ἐκλεκτὸν ἀκρογωνιαῖον ἔντιμον εἰς τὰ θεμέλια αὐτῆς, καὶ ὁ πιστεύων ἐπ᾿ αὐτῷ οὐ μὴ καταισχυνθῇ. | 16Сегѡ̀ ра́ди та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь: сѐ, а҆́зъ полага́ю во ѡ҆снова́нїе сїѡ́нꙋ ка́мень многоцѣ́ненъ, и҆збра́нъ, краеꙋго́ленъ, чтⷭ҇енъ, во ѡ҆снова́нїе є҆мꙋ̀, и҆ вѣ́рꙋѧй во́нь не постыди́тсѧ: |
| 17καὶ θήσω κρίσιν εἰς ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλεημοσύνη μου εἰς σταθμούς, καὶ οἱ πεποιθότες μάτην ψεύδει· ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ὑμᾶς καταιγίς, | 17и҆ положꙋ̀ сꙋ́дъ въ наде́ждꙋ, млⷭ҇ть же моѧ̀ на мѣ́рилѣхъ, и҆ ᲂу҆пова́вшїи вотщѐ на лжꙋ̀, ꙗ҆́кѡ не мине́тъ ва́съ бꙋ́рѧ: |
| 18μὴ καὶ ἀφέλῃ ὑμῶν τὴν διαθήκην τοῦ θανάτου, καὶ ἡ ἐλπὶς ὑμῶν ἡ πρὸς τὸν ᾅδην οὐ μὴ ἐμμείνῃ· καταιγὶς φερομένη ἐὰν ἐπέλθῃ, ἔσεσθε αὐτῇ εἰς καταπάτημα. | 18и҆ не ѿи́метъ ѿ ва́съ завѣ́та сме́ртнагѡ, и҆ наде́жда ва́ша, ꙗ҆́же ко а҆́дꙋ, не пребꙋ́детъ. Бꙋ́рѧ и҆дꙋ́щаѧ а҆́ще на́йдетъ, бꙋ́дете є҆́й въ попра́нїе: |
| 19ὅταν παρέλθῃ, λήμψεται ὑμᾶς· πρωῒ πρωῒ παρελεύσεται ἡμέρας, καὶ ἐν νυκτὶ ἔσται ἐλπὶς πονηρά· μάθετε ἀκούειν. | 19є҆гда̀ мимои́детъ, во́зметъ ва́съ: ꙗ҆́кѡ по всѧ́ко ᲂу҆́тро преходи́ти бꙋ́детъ въ де́нь, и҆ въ нощѝ бꙋ́детъ наде́жда ѕла̀. Наꙋчи́тесѧ слы́шати, ᲂу҆тѣснѧ́емїи: |
| 20στενοχωρούμενοι οὐ δυνάμεθα μάχεσθαι, αὐτοὶ δὲ ἀσθενοῦμεν τοῦ ἡμᾶς συναχθῆναι. | 20не мо́жемъ ра́товати, са́ми же и҆знемога́емъ, є҆́же собра́тисѧ на́мъ. |
| 21ὥσπερ ὄρος ἀσεβῶν ἀναστήσεται καὶ ἔσται ἐν τῇ φάραγγι Γαβαων· μετὰ θυμοῦ ποιήσει τὰ ἔργα αὐτοῦ, πικρίας ἔργον· ὁ δὲ θυμὸς αὐτοῦ ἀλλοτρίως χρήσεται, καὶ ἡ πικρία αὐτοῦ ἀλλοτρία. | 21Ꙗ҆́коже гора̀ на нечести́выхъ воста́нетъ гдⷭ҇ь, и҆ бꙋ́детъ( ꙗ҆́коже) въ де́бри гаваѡ́нстѣй, съ ꙗ҆́ростїю сотвори́тъ дѣла̀ своѧ̑, го́рести дѣ́ло: ꙗ҆́рость же є҆гѡ̀ чꙋ́ждѡ ᲂу҆потреби́тсѧ, и҆ погꙋбле́нїе є҆гѡ̀ стра́нно. |
| 22καὶ ὑμεῖς μὴ εὐφρανθείητε, μηδὲ ἰσχυσάτωσαν ὑμῶν οἱ δεσμοί· διότι συντετελεσμένα καὶ συντετμημένα πράγματα ἤκουσα παρὰ κυρίου σαβαωθ, ἃ ποιήσει ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν. | 22И҆ вы̀ не ра́дꙋйтесѧ, нижѐ да возмо́гꙋтъ ва́ши ᲂу҆́зы: занѐ сконча̑ны и҆ сокращє́ны вє́щи слы́шахъ ѿ гдⷭ҇а саваѡ́ѳа, ꙗ҆̀же сотвори́тъ над̾ все́ю земле́ю. |
| 23Ἐνωτίζεσθε καὶ ἀκούετε τῆς φωνῆς μου, προσέχετε καὶ ἀκούετε τοὺς λόγους μου. | 23Внꙋши́те и҆ слы́шите гла́съ мо́й, внемли́те и҆ слы́шите словеса̀ моѧ̑. |
| 24μὴ ὅλην τὴν ἡμέραν μέλλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν; ἢ σπόρον προετοιμάσει πρὶν ἐργάσασθαι τὴν γῆν; | 24Є҆да̀ ве́сь де́нь бꙋ́детъ ѡ҆рѧ́й ѡ҆ра́ти; и҆лѝ сѣ́мѧ ᲂу҆гото́витъ пре́жде воздѣ́ланїѧ землѝ; |
| 25οὐχ ὅταν ὁμαλίσῃ αὐτῆς τὸ πρόσωπον, τότε σπείρει μικρὸν μελάνθιον καὶ κύμινον καὶ πάλιν σπείρει πυρὸν καὶ κριθὴν καὶ ζέαν ἐν τοῖς ὁρίοις σου; | 25Не є҆гда́ ли ᲂу҆мѧгчи́тъ{ ᲂу҆равни́тъ} лицѐ є҆ѧ̀, тогда̀ всѣ́етъ ма́лѡ чернꙋ́хи и҆ кѷмі́на, пото́мъ же сѣ́етъ пшени́цꙋ и҆ ꙗ҆чме́нь и҆ про́со въ предѣ́лѣхъ твои́хъ; |
| 26καὶ παιδευθήσῃ κρίματι θεοῦ σου καὶ εὐφρανθήσῃ. | 26И҆ наꙋчи́шисѧ сꙋдꙋ̀ бг҃а твоегѡ̀ и҆ возра́дꙋешисѧ. |
| 27οὐ γὰρ μετὰ σκληρότητος καθαίρεται τὸ μελάνθιον, οὐδὲ τροχὸς ἁμάξης περιάξει ἐπὶ τὸ κύμινον, ἀλλὰ ῥάβδῳ ἐκτινάσσεται τὸ μελάνθιον, τὸ δὲ κύμινον | 27И҆́бо не съ же́стокостїю ѡ҆чища́етсѧ чернꙋ́ха, нижѐ ко́ло колесни́чное ѡ҆бы́детъ кѷмі́на, но жезло́мъ и҆стрѧса́етсѧ чернꙋ́ха, кѷмі́нъ же со хлѣ́бомъ снѣ́стсѧ. |
| 28μετὰ ἄρτου βρωθήσεται. οὐ γὰρ εἰς τὸν αἰῶνα ἐγὼ ὑμῖν ὀργισθήσομαι, οὐδὲ φωνὴ τῆς πικρίας μου καταπατήσει ὑμᾶς. | 28Не во вѣ́къ бо а҆́зъ разгнѣ́ваюсѧ на вы̀, нижѐ гла́съ гнѣ́ва моегѡ̀ попере́тъ ва́съ. |
| 29καὶ ταῦτα παρὰ κυρίου σαβαωθ ἐξῆλθεν τὰ τέρατα· βουλεύσασθε, ὑψώσατε ματαίαν παράκλησιν. | 29И҆ сїѧ̑ ѿ гдⷭ҇а саваѡ́ѳа и҆зыдо́ша чꙋдеса̀: совѣ́тꙋйте, вознеси́те тще́тное ᲂу҆тѣше́нїе. |