І҆еремі́и 7
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1 | 1Сло́во, є҆́же бы́сть ко і҆еремі́и ѿ гдⷭ҇а, гл҃ющее: |
| 2Ἀκούσατε λόγον κυρίου, πᾶσα ἡ Ιουδαία· | 2ста́ни во вратѣ́хъ до́мꙋ гдⷭ҇нѧ и҆ проповѣ́ждь та́мѡ сло́во то̀ и҆ глаго́ли: слы́шите сло́во гдⷭ҇не, всѧ̀ і҆ꙋде́а, ходѧ́щїи сквозѣ̀ врата̀ сїѧ̑, да покло́нитесѧ гдⷭ҇ꙋ: |
| 3τάδε λέγει κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ Διορθώσατε τὰς ὁδοὺς ὑμῶν καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ὑμῶν, καὶ κατοικιῶ ὑμᾶς ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ. | 3сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь си́лъ, бг҃ъ і҆и҃левъ: и҆спра́вите пꙋти̑ ва́шѧ и҆ начина̑нїѧ ва̑ша, и҆ вселю́ вы на мѣ́стѣ се́мъ. |
| 4μὴ πεποίθατε ἐφ᾿ ἑαυτοῖς ἐπὶ λόγοις ψευδέσιν, ὅτι τὸ παράπαν οὐκ ὠφελήσουσιν ὑμᾶς λέγοντες Ναὸς κυρίου ναὸς κυρίου ἐστίν. | 4Не надѣ́йтесѧ на себѐ во словесѣ́хъ лжи́выхъ, поне́же весьма̀ не ᲂу҆по́льзꙋютъ ва́съ, глаго́люще: хра́мъ гдⷭ҇ень, хра́мъ гдⷭ҇ень, хра́мъ гдⷭ҇ень є҆́сть. |
| 5ὅτι ἐὰν διορθοῦντες διορθώσητε τὰς ὁδοὺς ὑμῶν καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ὑμῶν καὶ ποιοῦντες ποιήσητε κρίσιν ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ πλησίον αὐτοῦ | 5Ꙗ҆́кѡ а҆́ще и҆справлѧ́юще и҆спра́вите пꙋти̑ ва́шѧ и҆ ᲂу҆мышлє́нїѧ ва̑ша, и҆ творѧ́ще сотворитѐ сꙋ́дъ посредѣ̀ мꙋ́жа и҆ посредѣ̀ и҆́скреннѧгѡ є҆гѡ̀, |
| 6καὶ προσήλυτον καὶ ὀρφανὸν καὶ χήραν μὴ καταδυναστεύσητε καὶ αἷμα ἀθῷον μὴ ἐκχέητε ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ καὶ ὀπίσω θεῶν ἀλλοτρίων μὴ πορεύησθε εἰς κακὸν ὑμῖν, | 6и҆ прише́льцꙋ и҆ си́рꙋ и҆ вдови́цѣ не сотвори́те наси́лїѧ, и҆ кро́ве непови́нныѧ не и҆злїе́те на мѣ́стѣ се́мъ, и҆ в̾слѣ́дъ богѡ́въ чꙋжди́хъ не по́йдете на ѕло̀ ва́мъ, |
| 7καὶ κατοικιῶ ὑμᾶς ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ ἐν γῇ, ᾗ ἔδωκα τοῖς πατράσιν ὑμῶν ἐξ αἰῶνος καὶ ἕως αἰῶνος. | 7вселю̀ ва́съ на мѣ́стѣ се́мъ, въ землѝ, ю҆́же да́хъ ѻ҆тцє́мъ ва́шымъ ѿ вѣ́ка да́же и҆ до вѣ́ка. |
| 8εἰ δὲ ὑμεῖς πεποίθατε ἐπὶ λόγοις ψευδέσιν, ὅθεν οὐκ ὠφεληθήσεσθε, | 8А҆́ще же вы̀ надѣ́етесѧ на словеса̀ лжи̑ваѧ, ѿѻнꙋ́дꙋже не бꙋ́детъ ва́мъ по́льзы, |
| 9καὶ φονεύετε καὶ μοιχᾶσθε καὶ κλέπτετε καὶ ὀμνύετε ἐπ᾿ ἀδίκῳ καὶ ἐθυμιᾶτε τῇ Βααλ καὶ ἐπορεύεσθε ὀπίσω θεῶν ἀλλοτρίων, ὧν οὐκ οἴδατε, τοῦ κακῶς εἶναι ὑμῖν | 9и҆ кра́дете и҆ ᲂу҆бива́ете, и҆ блꙋ́дствꙋете и҆ клене́тесѧ лжи́вѡ, и҆ жретѐ ваа́лꙋ и҆ хо́дите в̾слѣ́дъ богѡ́въ чꙋжди́хъ, и҆́хже не вѣ́сте, ꙗ҆́кѡ во ѕло̀ ва́мъ сꙋ́ть, |
| 10καὶ ἤλθετε καὶ ἔστητε ἐνώπιον ἐμοῦ ἐν τῷ οἴκῳ, οὗ ἐπικέκληται τὸ ὄνομά μου ἐπ᾿ αὐτῷ, καὶ εἴπατε Ἀπεσχήμεθα τοῦ μὴ ποιεῖν πάντα τὰ βδελύγματα ταῦτα, | 10и҆ прїидо́сте и҆ ста́сте предо мно́ю въ домꙋ̀ се́мъ, въ не́мже при́звано є҆́сть и҆́мѧ моѐ, и҆ реклѝ є҆стѐ: ᲂу҆дали́хомсѧ, є҆́же не твори́ти всѧ̑ ме́рзѡсти сїѧ̑: |
| 11μὴ σπήλαιον λῃστῶν ὁ οἶκός μου, οὗ ἐπικέκληται τὸ ὄνομά μου ἐπ᾿ αὐτῷ ἐκεῖ, ἐνώπιον ὑμῶν; καὶ ἐγὼ ἰδοὺ ἑώρακα, λέγει κύριος. | 11є҆да̀ верте́пъ разбо́йникѡмъ є҆́сть до́мъ мо́й, въ не́мже призва́сѧ и҆́мѧ моѐ та́мѡ во ѻ҆́чїю ва́шєю; И҆ сѐ, а҆́зъ ви́дѣхъ, гл҃етъ гдⷭ҇ь. |
| 12ὅτι πορεύθητε εἰς τὸν τόπον μου τὸν ἐν Σηλωμ, οὗ κατεσκήνωσα τὸ ὄνομά μου ἐκεῖ ἔμπροσθεν, καὶ ἴδετε ἃ ἐποίησα αὐτῷ ἀπὸ προσώπου κακίας λαοῦ μου Ισραηλ. | 12Сегѡ̀ ра́ди и҆ди́те къ мѣ́стꙋ моемꙋ̀, є҆́же въ силѡ́мѣ, и҆дѣ́же всели́хъ и҆́мѧ моѐ ѿ нача́ла, и҆ ви́дите, что̀ сотвори́хъ є҆мꙋ̀ лꙋка́вствъ ра́ди люді́й мои́хъ і҆и҃лѧ. |
| 13καὶ νῦν ἀνθ᾿ ὧν ἐποιήσατε πάντα τὰ ἔργα ταῦτα, καὶ ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς καὶ οὐκ ἠκούσατέ μου, καὶ ἐκάλεσα ὑμᾶς καὶ οὐκ ἀπεκρίθητε, | 13И҆ нн҃ѣ, поне́же сотвори́сте всѧ̑ дѣла̀ сїѧ̑, речѐ гдⷭ҇ь, и҆ гл҃ахъ къ ва́мъ ра́нѡ востаю́щь и҆ гл҃ющь, и҆ не ᲂу҆слы́шасте менѐ, и҆ зва́хъ ва́съ, и҆ не ѿвѣща́сте: |
| 14καὶ ποιήσω τῷ οἴκῳ τούτῳ, ᾧ ἐπικέκληται τὸ ὄνομά μου ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐφ᾿ ᾧ ὑμεῖς πεποίθατε ἐπ᾿ αὐτῷ, καὶ τῷ τόπῳ, ᾧ ἔδωκα ὑμῖν καὶ τοῖς πατράσιν ὑμῶν, καθὼς ἐποίησα τῇ Σηλωμ. | 14ᲂу҆̀бо и҆ а҆́зъ сотворю̀ до́мꙋ семꙋ̀, въ не́мже при́звано є҆́сть и҆́мѧ моѐ, на него́же вы̀ ᲂу҆пова́сте, и҆ мѣ́стꙋ, є҆́же да́хъ ва́мъ и҆ ѻ҆тцє́мъ ва́шымъ, ꙗ҆́коже сотвори́хъ силѡ́мꙋ. |
| 15καὶ ἀπορρίψω ὑμᾶς ἀπὸ προσώπου μου, καθὼς ἀπέρριψα τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν πᾶν τὸ σπέρμα Εφραιμ. | 15И҆ ѿве́ргꙋ ва́съ ѿ лица̀ моегѡ̀, ꙗ҆́коже ѿверго́хъ всю̀ бра́тїю ва́шꙋ, всѐ сѣ́мѧ є҆фре́мово. |
| 16καὶ σὺ μὴ προσεύχου περὶ τοῦ λαοῦ τούτου καὶ μὴ ἀξίου τοῦ ἐλεηθῆναι αὐτοὺς καὶ μὴ εὔχου καὶ μὴ προσέλθῃς μοι περὶ αὐτῶν, ὅτι οὐκ εἰσακούσομαι. | 16Ты́ же не моли́сѧ ѡ҆ лю́дехъ си́хъ и҆ не просѝ є҆́же поми́лѡванымъ бы́ти и҆̀мъ, и҆ не молѝ, нижѐ пристꙋпа́й ко мнѣ̀ ѡ҆ ни́хъ, ꙗ҆́кѡ не ᲂу҆слы́шꙋ тѧ̀. |
| 17ἦ οὐχ ὁρᾷς τί αὐτοὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς πόλεσιν Ιουδα καὶ ἐν ταῖς ὁδοῖς Ιερουσαλημ; | 17Є҆да̀ не ви́диши, что̀ сі́и творѧ́тъ во градѣ́хъ і҆ꙋ́диныхъ и҆ на пꙋте́хъ і҆ерⷭ҇ли́мскихъ; |
| 18οἱ υἱοὶ αὐτῶν συλλέγουσιν ξύλα, καὶ οἱ πατέρες αὐτῶν καίουσι πῦρ, καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν τρίβουσιν σταῖς τοῦ ποιῆσαι χαυῶνας τῇ στρατιᾷ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἔσπεισαν σπονδὰς θεοῖς ἀλλοτρίοις, ἵνα παροργίσωσίν με. | 18Сы́нове и҆́хъ собира́ютъ дрова̀, и҆ ѻ҆тцы̀ и҆́хъ зажига́ютъ ѻ҆́гнь, и҆ жєны̀ и҆́хъ мѣ́сѧтъ мꙋкꙋ̀, да сотворѧ́тъ ѡ҆прѣсно́ки во́инствꙋ небе́сномꙋ{ Є҆вр.: цари́цѣ небе́снѣй.}, и҆ возлїѧ́ша возлїѧ̑нїѧ богѡ́мъ чꙋжди̑мъ, да прогнѣ́ваютъ мѧ̀. |
| 19μὴ ἐμὲ αὐτοὶ παροργίζουσιν; λέγει κύριος· οὐχὶ ἑαυτούς, ὅπως καταισχυνθῇ τὰ πρόσωπα αὐτῶν; | 19Мене́ ли ті́и прогнѣвлѧ́ютъ; гл҃етъ гдⷭ҇ь: є҆да̀ не себѐ сами́хъ; да постыдѧ́тсѧ ли́ца и҆́хъ. |
| 20διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ ὀργὴ καὶ θυμός μου χεῖται ἐπὶ τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐπὶ τὰ κτήνη καὶ ἐπὶ πᾶν ξύλον τοῦ ἀγροῦ αὐτῶν καὶ ἐπὶ πάντα τὰ γενήματα τῆς γῆς, καὶ καυθήσεται καὶ οὐ σβεσθήσεται. | 20Сегѡ̀ ра́ди та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь: сѐ, гнѣ́въ и҆ ꙗ҆́рость моѧ̀ лїе́тсѧ на мѣ́сто сїѐ и҆ на лю́ди, и҆ на скоты̀ и҆ на всѧ́ко дре́во страны̀ и҆́хъ и҆ на плоды̀ земны̑ѧ, и҆ возжже́тсѧ и҆ не ᲂу҆га́снетъ. |
| 21τάδε λέγει κύριος Τὰ ὁλοκαυτώματα ὑμῶν συναγάγετε μετὰ τῶν θυσιῶν ὑμῶν καὶ φάγετε κρέα. | 21Сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь си́лъ, бг҃ъ і҆и҃левъ: всесожжє́нїѧ ва̑ша собери́те со же́ртвами ва́шими и҆ и҆з̾ѧди́те мѧса̀: |
| 22ὅτι οὐκ ἐλάλησα πρὸς τοὺς πατέρας ὑμῶν καὶ οὐκ ἐνετειλάμην αὐτοῖς ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἀνήγαγον αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, περὶ ὁλοκαυτωμάτων καὶ θυσίας· | 22ꙗ҆́кѡ не гл҃ахъ ко ѻ҆тцє́мъ ва́шымъ и҆ не заповѣ́дахъ и҆̀мъ въ де́нь, во́ньже и҆зведо́хъ и҆̀хъ ѿ землѝ є҆гѵ́петскїѧ, ѡ҆ всесожже́нїихъ и҆ же́ртвахъ, |
| 23ἀλλ᾿ ἢ τὸ ῥῆμα τοῦτο ἐνετειλάμην αὐτοῖς λέγων Ἀκούσατε τῆς φωνῆς μου, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς θεόν, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς λαόν· καὶ πορεύεσθε ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς μου, αἷς ἂν ἐντείλωμαι ὑμῖν, ὅπως ἂν εὖ ᾖ ὑμῖν. | 23но( то́кмѡ) сло́во сїѐ заповѣ́дахъ и҆̀мъ, рекі́й: ᲂу҆слы́шите гла́съ мо́й, и҆ бꙋ́дꙋ ва́мъ въ бг҃а, и҆ вы̀ бꙋ́дете мнѣ̀ въ лю́ди, и҆ ходи́те во всѣ́хъ пꙋте́хъ мои́хъ, въ ни́хже повелѣ́хъ ва́мъ, да бла́го бꙋ́детъ ва́мъ. |
| 24καὶ οὐκ ἤκουσάν μου, καὶ οὐ προσέσχεν τὸ οὖς αὐτῶν, ἀλλ᾿ ἐπορεύθησαν ἐν τοῖς ἐνθυμήμασιν τῆς καρδίας αὐτῶν τῆς κακῆς καὶ ἐγενήθησαν εἰς τὰ ὄπισθεν καὶ οὐκ εἰς τὰ ἔμπροσθεν. | 24И҆ не ᲂу҆слы́шаша менѐ, и҆ не внѧ́тъ ᲂу҆́хо и҆́хъ: но поидо́ша въ по́хотехъ и҆ стро́потствѣ се́рдца своегѡ̀ лꙋка́вагѡ, и҆ сотвори́шасѧ на за̑днѧѧ, а҆ не на прє́днѧѧ, |
| 25ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας ἐξήλθοσαν οἱ πατέρες αὐτῶν ἐκ γῆς Αἰγύπτου καὶ ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης καὶ ἐξαπέστειλα πρὸς ὑμᾶς πάντας τοὺς δούλους μου τοὺς προφήτας ἡμέρας καὶ ὄρθρου καὶ ἀπέστειλα, | 25ѿ днѐ, во́ньже и҆зыдо́ша ѻ҆тцы̀ и҆́хъ ѿ землѝ є҆гѵ́петскїѧ, и҆ да́же до днѐ сегѡ̀: и҆ посла́хъ къ ва́мъ всѧ̑ рабы̑ моѧ̑ прⷪ҇ро́ки, въ де́нь и҆ ра́нѡ востаѧ̀ и҆ посыла́ѧ: |
| 26καὶ οὐκ ἤκουσάν μου, καὶ οὐ προσέσχεν τὸ οὖς αὐτῶν, καὶ ἐσκλήρυναν τὸν τράχηλον αὐτῶν ὑπὲρ τοὺς πατέρας αὐτῶν. | 26и҆ не ᲂу҆слы́шаша мѧ̀, ни приклони́ша ᲂу҆́хо своѐ, но ѡ҆жесточи́ша вы́ю свою̀ па́че ѻ҆тє́цъ свои́хъ. |
| 27καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς τὸν λόγον τοῦτον Τοῦτο τὸ ἔθνος, ὃ οὐκ ἤκουσεν τῆς φωνῆς κυρίου οὐδὲ ἐδέξατο παιδείαν· ἐξέλιπεν ἡ πίστις ἐκ στόματος αὐτῶν. | 27И҆ рече́ши къ ни̑мъ всѧ̑ словеса̀ сїѧ̑, и҆ не ᲂу҆слы́шатъ тѧ̀, и҆ воззове́ши и҆̀хъ, и҆ не ѿвѣща́ютъ тебѣ̀. |
| 28 | 28И҆ рече́ши къ ни̑мъ: се́й ꙗ҆зы́къ, и҆́же не послꙋ́ша гла́са гдⷭ҇а бг҃а своегѡ̀, ни воспрїѧ́тъ наказа́нїѧ: поги́бе вѣ́ра и҆ ѿѧ́та є҆́сть ѿ ᲂу҆́стъ и҆́хъ. |
| 29Κεῖραι τὴν κεφαλήν σου καὶ ἀπόρριπτε καὶ ἀνάλαβε ἐπὶ χειλέων θρῆνον, ὅτι ἀπεδοκίμασεν κύριος καὶ ἀπώσατο τὴν γενεὰν τὴν ποιοῦσαν ταῦτα. | 29Ѡ҆стризѝ главꙋ̀ твою̀ и҆ ѿме́тни, и҆ воспрїимѝ во ᲂу҆стнѣ̀ рыда́нїе, ꙗ҆́кѡ ѿве́рже гдⷭ҇ь и҆ ѿри́нꙋ ро́дъ творѧ́й сїѧ̑. |
| 30ὅτι ἐποίησαν οἱ υἱοὶ Ιουδα τὸ πονηρὸν ἐναντίον ἐμοῦ, λέγει κύριος· ἔταξαν τὰ βδελύγματα αὐτῶν ἐν τῷ οἴκῳ, οὗ ἐπικέκληται τὸ ὄνομά μου ἐπ᾿ αὐτόν, τοῦ μιᾶναι αὐτόν· | 30Поне́же сотвори́ша сы́нове і҆ꙋ̑дины лꙋка́вое во ѻ҆́чїю моє́ю, речѐ гдⷭ҇ь: поста́виша ме́рзѡсти своѧ̑ въ домꙋ̀, въ не́мже при́звано є҆́сть и҆́мѧ моѐ, да ѡ҆сквернѧ́тъ є҆го̀, |
| 31καὶ ᾠκοδόμησαν τὸν βωμὸν τοῦ Ταφεθ, ὅς ἐστιν ἐν φάραγγι υἱοῦ Εννομ, τοῦ κατακαίειν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν ἐν πυρί, ὃ οὐκ ἐνετειλάμην αὐτοῖς καὶ οὐ διενοήθην ἐν τῇ καρδίᾳ μου. | 31и҆ созда́ша тре́бище тафе́ѳꙋ, є҆́же є҆́сть во ю҆до́ли сы́на є҆нно́млѧ, да сожига́ютъ сы́ны своѧ̑ и҆ дщє́ри своѧ̑ ѻ҆гне́мъ, є҆гѡ́же не повелѣ́хъ и҆̀мъ, нижѐ помы́слихъ въ срⷣцы мое́мъ: |
| 32διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει κύριος, καὶ οὐκ ἐροῦσιν ἔτι Βωμὸς τοῦ Ταφεθ καὶ Φάραγξ υἱοῦ Εννομ, ἀλλ᾿ ἢ Φάραγξ τῶν ἀνῃρημένων, καὶ θάψουσιν ἐν τῷ Ταφεθ διὰ τὸ μὴ ὑπάρχειν τόπον. | 32сегѡ̀ ра́ди сѐ, дні́е грѧдꙋ́тъ, гл҃етъ гдⷭ҇ь, и҆ не рекꙋ́тъ ктомꙋ̀: тре́бище тафе́ѳово и҆ ю҆до́ль сы́на є҆нно́млѧ, но ю҆до́ль закла́ныхъ: и҆ погребꙋ́тсѧ во тафе́ѳѣ, зане́же нѣ́сть мѣ́ста. |
| 33καὶ ἔσονται οἱ νεκροὶ τοῦ λαοῦ τούτου εἰς βρῶσιν τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τοῖς θηρίοις τῆς γῆς, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἀποσοβῶν. | 33И҆ бꙋ́дꙋтъ трꙋ́пїе люді́й си́хъ во снѣ́дь пти́цамъ небє́снымъ и҆ ѕвѣрє́мъ зємны́мъ, и҆ не бꙋ́детъ ѿгонѧ́ющагѡ. |
| 34καὶ καταλύσω ἐκ πόλεων Ιουδα καὶ ἐκ διόδων Ιερουσαλημ φωνὴν εὐφραινομένων καὶ φωνὴν χαιρόντων, φωνὴν νυμφίου καὶ φωνὴν νύμφης, ὅτι εἰς ἐρήμωσιν ἔσται πᾶσα ἡ γῆ.– | 34И҆ ᲂу҆праздню̀ ѿ градѡ́въ і҆ꙋ́диныхъ и҆ ѿ пꙋті́й і҆ерⷭ҇ли́млихъ гла́съ ра́дꙋющихсѧ и҆ гла́съ веселѧ́щихсѧ, гла́съ жениха̀ и҆ гла́съ невѣ́сты, во ѡ҆пꙋстѣ́нїи бо бꙋ́детъ всѧ̀ землѧ̀. |