І҆еремі́и 22
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Τάδε λέγει κύριος Πορεύου καὶ κατάβηθι εἰς τὸν οἶκον τοῦ βασιλέως Ιουδα καὶ λαλήσεις ἐκεῖ τὸν λόγον τοῦτον | 1Сїѧ̑ речѐ гдⷭ҇ь: и҆дѝ и҆ вни́ди въ до́мъ царѧ̀ і҆ꙋ́дина и҆ рцы̀ та́мѡ сло́во сїѐ, |
| 2καὶ ἐρεῖς Ἄκουε λόγον κυρίου, βασιλεῦ Ιουδα ὁ καθήμενος ἐπὶ θρόνου Δαυιδ, σὺ καὶ ὁ οἶκός σου καὶ ὁ λαός σου καὶ οἱ εἰσπορευόμενοι ταῖς πύλαις ταύταις | 2и҆ рече́ши: слы́ши сло́во гдⷭ҇не, царю̀ і҆ꙋ́динъ, и҆́же сѣди́ши на престо́лѣ даві́довѣ, ты̀ и҆ до́мъ тво́й, и҆ рабѝ твоѝ и҆ лю́дїе твоѝ и҆ входѧ́щїи две́рьми си́ми: |
| 3Τάδε λέγει κύριος Ποιεῖτε κρίσιν καὶ δικαιοσύνην καὶ ἐξαιρεῖσθε διηρπασμένον ἐκ χειρὸς ἀδικοῦντος αὐτὸν καὶ προσήλυτον καὶ ὀρφανὸν καὶ χήραν μὴ καταδυναστεύετε καὶ μὴ ἀσεβεῖτε καὶ αἷμα ἀθῷον μὴ ἐκχέητε ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ. | 3сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь: твори́те сꙋ́дъ и҆ пра́вдꙋ, и҆ и҆зба́вите си́лою ᲂу҆гнете́на ѿ рꙋкꙋ̀ ѡ҆би́дѧщагѡ и҆̀, и҆ прише́льца и҆ си́ра и҆ вдови́цы не ѡ҆скорблѧ́йте, не ᲂу҆гнета́йте беззако́ннѡ, и҆ кро́ве непови́нныѧ не и҆злива́йте на мѣ́стѣ се́мъ. |
| 4διότι ἐὰν ποιοῦντες ποιήσητε τὸν λόγον τοῦτον, καὶ εἰσελεύσονται ἐν ταῖς πύλαις τοῦ οἴκου τούτου βασιλεῖς καθήμενοι ἐπὶ θρόνου Δαυιδ καὶ ἐπιβεβηκότες ἐφ᾿ ἁρμάτων καὶ ἵππων, αὐτοὶ καὶ οἱ παῖδες αὐτῶν καὶ ὁ λαὸς αὐτῶν· | 4А҆́ще бо творѧ́ще сотворитѐ сло́во сїѐ, то̀ вни́дꙋтъ врата́ми до́мꙋ сегѡ̀ ца́рїе сѣдѧ́щїи на престо́лѣ даві́довѣ и҆ всѣда́ющїи на колєсни́цы и҆ на ко́ни, ті́и и҆ рабѝ и҆́хъ и҆ лю́дїе и҆́хъ. |
| 5ἐὰν δὲ μὴ ποιήσητε τοὺς λόγους τούτους, κατ᾿ ἐμαυτοῦ ὤμοσα, λέγει κύριος, ὅτι εἰς ἐρήμωσιν ἔσται ὁ οἶκος οὗτος. | 5А҆́ще же не послꙋ́шаете слове́съ си́хъ, са́мъ собо́ю заклѧ́хсѧ, речѐ гдⷭ҇ь, ꙗ҆́кѡ въ пꙋсты́ню бꙋ́детъ до́мъ се́й. |
| 6ὅτι τάδε λέγει κύριος κατὰ τοῦ οἴκου βασιλέως Ιουδα Γαλααδ σύ μοι, ἀρχὴ τοῦ Λιβάνου· ἐὰν μὴ θῶ σε εἰς ἔρημον, πόλεις μὴ κατοικηθησομένας· | 6Поне́же та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь на до́мъ царѧ̀ і҆ꙋ́дина: галаа́дъ ты̀ мнѣ̀, глава̀ лїва́нскаѧ, а҆́ще не поста́влю тебѐ въ пꙋсты́ню, во гра́ды неѡбита̑нны, |
| 7καὶ ἐπάξω ἐπὶ σὲ ἄνδρα ὀλεθρεύοντα καὶ τὸν πέλεκυν αὐτοῦ, καὶ ἐκκόψουσιν τὰς ἐκλεκτὰς κέδρους σου καὶ ἐμβαλοῦσιν εἰς τὸ πῦρ. | 7и҆ наведꙋ̀ на тѧ̀ ᲂу҆бива́юща мꙋ́жа и҆ сѣки́рꙋ є҆гѡ̀, и҆ посѣкꙋ́тъ и҆збра̑нныѧ ке́дры твоѧ̑ и҆ ве́ргꙋтъ на ѻ҆́гнь. |
| 8καὶ διελεύσονται ἔθνη διὰ τῆς πόλεως ταύτης καὶ ἐροῦσιν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ Διὰ τί ἐποίησεν κύριος οὕτως τῇ πόλει τῇ μεγάλῃ ταύτῃ; | 8И҆ про́йдꙋтъ ꙗ҆зы́цы мно́зи сквозѣ̀ гра́дъ се́й, и҆ рече́тъ кі́йждо и҆́скреннемꙋ своемꙋ̀: вскꙋ́ю сотворѝ гдⷭ҇ь та́кѡ гра́дꙋ семꙋ̀ вели́комꙋ; |
| 9καὶ ἐροῦσιν Ἀνθ ὧν ἐγκατέλιπον τὴν διαθήκην κυρίου θεοῦ αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν θεοῖς ἀλλοτρίοις καὶ ἐδούλευσαν αὐτοῖς. | 9И҆ ѿвѣща́ютъ: сегѡ̀ ра́ди, ꙗ҆́кѡ ѡ҆ста́виша завѣ́тъ гдⷭ҇а бг҃а своегѡ̀ и҆ поклони́шасѧ богѡ́мъ чꙋжди̑мъ и҆ послꙋжи́ша и҆̀мъ. |
| 10Μὴ κλαίετε τὸν τεθνηκότα μηδὲ θρηνεῖτε αὐτόν· κλαύσατε κλαυθμῷ τὸν ἐκπορευόμενον, ὅτι οὐκ ἐπιστρέψει ἔτι καὶ οὐ μὴ ἴδῃ τὴν γῆν πατρίδος αὐτοῦ. | 10Не пла́чите ме́ртвагѡ, нижѐ рыда́йте ѡ҆ не́мъ: пла́чите пла́чемъ ѡ҆ и҆сходѧ́щемъ, ꙗ҆́кѡ не возврати́тсѧ ктомꙋ̀, нижѐ ᲂу҆ви́дитъ землѝ рожде́нїѧ своегѡ̀. |
| 11διότι τάδε λέγει κύριος ἐπὶ Σελλημ υἱὸν Ιωσια τὸν βασιλεύοντα ἀντὶ Ιωσια τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ὃς ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ τόπου τούτου Οὐκ ἀναστρέψει ἐκεῖ οὐκέτι, | 11Поне́же сїѧ̑ речѐ гдⷭ҇ь къ селли́мꙋ сы́нꙋ і҆ѡсі́инꙋ царю̀ і҆ꙋ́динꙋ ца́рствꙋющемꙋ вмѣ́стѡ і҆ѡсі́и ѻ҆тца̀ своегѡ̀, и҆́же и҆зше́лъ є҆́сть ѿ мѣ́ста сегѡ̀: не возврати́тсѧ ктомꙋ̀ сѣ́мѡ, |
| 12ἀλλ᾿ ἢ ἐν τῷ τόπῳ, οὗ μετῴκισα αὐτόν, ἐκεῖ ἀποθανεῖται καὶ τὴν γῆν ταύτην οὐκ ὄψεται ἔτι. | 12но на мѣ́стѣ то́мъ, а҆́може преведо́хъ є҆го̀, та́мѡ ᲂу҆́мретъ и҆ землѝ сеѧ̀ не ᲂу҆́зритъ ктомꙋ̀. |
| 13Ὦ ὁ οἰκοδομῶν οἰκίαν αὐτοῦ οὐ μετὰ δικαιοσύνης καὶ τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ οὐκ ἐν κρίματι, παρὰ τῷ πλησίον αὐτοῦ ἐργᾶται δωρεὰν καὶ τὸν μισθὸν αὐτοῦ οὐ μὴ ἀποδώσει αὐτῷ. | 13Го́ре созида́ющемꙋ до́мъ сво́й съ непра́вдою и҆ гѡ́рницы своѧ̑ не въ сꙋдѣ̀, ᲂу҆ негѡ́же бли́жнїй є҆гѡ̀ дѣ́лаетъ тꙋ́не, и҆ мзды̀ є҆гѡ̀ не возда́стъ є҆мꙋ̀: |
| 14ᾠκοδόμησας σεαυτῷ οἶκον σύμμετρον, ὑπερῷα ῥιπιστὰ διεσταλμένα θυρίσιν καὶ ἐξυλωμένα ἐν κέδρῳ καὶ κεχρισμένα ἐν μίλτῳ. | 14и҆́же речѐ: сози́ждꙋ себѣ̀ до́мъ простра́ненъ, и҆ гѡ́рницы ширѡ́ки со ѿве́рстыми ѻ҆́кнами и҆ свѡ́ды ке́дровыми, и҆ распи̑саны че́рвленцемъ. |
| 15μὴ βασιλεύσεις, ὅτι σὺ παροξύνῃ ἐν Αχαζ τῷ πατρί σου; οὐ φάγονται καὶ οὐ πίονται· βέλτιον ἦν σε ποιεῖν κρίμα καὶ δικαιοσύνην καλήν. | 15Є҆да̀ ца́рствовати бꙋ́деши, ꙗ҆́кѡ ты̀ поѡщрѧ́ешисѧ ѡ҆ а҆ха́зѣ ѻ҆тцѣ̀ твое́мъ; не ꙗ҆дѧ́тъ, нижѐ пїю́тъ: лꙋ́чше тебѣ̀ бы́ло твори́ти сꙋ́дъ и҆ пра́вдꙋ бла́гꙋ. |
| 16οὐκ ἔγνωσαν, οὐκ ἔκριναν κρίσιν ταπεινῷ οὐδὲ κρίσιν πένητος· οὐ τοῦτό ἐστιν τὸ μὴ γνῶναί σε ἐμέ; λέγει κύριος. | 16Не позна́ша, не сꙋди́ша сꙋда̀ смире́нныхъ, нижѐ сꙋда̀ ни́ща: не сїе́ ли тебѣ̀ є҆́сть, є҆́же не зна́ти тебѣ̀ менѐ, речѐ гдⷭ҇ь; |
| 17ἰδοὺ οὔκ εἰσιν οἱ ὀφθαλμοί σου οὐδὲ ἡ καρδία σου καλή, ἀλλ᾿ εἰς τὴν πλεονεξίαν σου καὶ εἰς τὸ αἷμα τὸ ἀθῷον τοῦ ἐκχέειν αὐτὸ καὶ εἰς ἀδίκημα καὶ εἰς φόνον τοῦ ποιεῖν. | 17Сѐ, не сꙋ́ть ѻ҆́чи твоѝ, нижѐ се́рдце твоѐ бла́го, но къ сребролю́бїю твоемꙋ̀ и҆ кро́ве непови́нныѧ пролїѧ́нїю, и҆ ко ѡ҆би́дамъ и҆ ко ᲂу҆бі́йствꙋ, є҆́же твори́ти ѧ҆̀. |
| 18διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος ἐπὶ Ιωακιμ υἱὸν Ιωσια βασιλέα Ιουδα Οὐαὶ ἐπὶ τὸν ἄνδρα τοῦτον· οὐ μὴ κόψωνται αὐτόν Ὦ ἀδελφέ, οὐδὲ μὴ κλαύσονται αὐτόν Οἴμμοι κύριε. | 18Сегѡ̀ ра́ди сїѧ̑ речѐ гдⷭ҇ь ко і҆ѡакі́мꙋ сы́нꙋ і҆ѡсі́инꙋ царю̀ і҆ꙋ́динꙋ: го́ре мꙋ́жꙋ семꙋ̀, не ѡ҆пла́чꙋтъ є҆гѡ̀: го́ре, бра́те! нижѐ возрыда́ютъ ѡ҆ не́мъ: ᲂу҆вы̀ мнѣ̀, господи́не! |
| 19ταφὴν ὄνου ταφήσεται, συμψησθεὶς ῥιφήσεται ἐπέκεινα τῆς πύλης Ιερουσαλημ. | 19Погребе́нїемъ ѻ҆́слимъ погребе́тсѧ, влачи́мь и҆зве́рженъ бꙋ́детъ внѣ̀ вра́тъ і҆ерⷭ҇ли́ма. |
| 20Ἀνάβηθι εἰς τὸν Λίβανον καὶ κέκραξον καὶ εἰς τὴν Βασαν δὸς τὴν φωνήν σου καὶ βόησον εἰς τὸ πέραν τῆς θαλάσσης, ὅτι συνετρίβησαν πάντες οἱ ἐρασταί σου. | 20Взы́ди на лїва́нъ и҆ возопі́й, и҆ въ васа́нъ да́ждь гла́съ тво́й, и҆ возопі́й на ѡ҆́нъ по́лъ мо́рѧ, ꙗ҆́кѡ сотре́ни сꙋ́ть всѝ любо́внїи твоѝ. |
| 21ἐλάλησα πρὸς σὲ ἐν τῇ παραπτώσει σου, καὶ εἶπας Οὐκ ἀκούσομαι· αὕτη ἡ ὁδός σου ἐκ νεότητός σου, οὐκ ἤκουσας τῆς φωνῆς μου. | 21Гл҃ахъ къ тебѣ̀ въ паде́нїи твое́мъ, и҆ ре́клъ є҆сѝ: не ᲂу҆слы́шꙋ. Се́й пꙋ́ть тво́й ѿ ю҆́ности твоеѧ̀, ꙗ҆́кѡ не послꙋ́шалъ є҆сѝ гла́са моегѡ̀. |
| 22πάντας τοὺς ποιμένας σου ποιμανεῖ ἄνεμος, καὶ οἱ ἐρασταί σου ἐν αἰχμαλωσίᾳ ἐξελεύσονται· ὅτι τότε αἰσχυνθήσῃ καὶ ἀτιμωθήσῃ ἀπὸ πάντων τῶν φιλούντων σε. | 22Всѣ́хъ па́стырей твои́хъ ᲂу҆пасе́тъ вѣ́тръ, и҆ любо́внїи твоѝ во плѣне́нїе по́йдꙋтъ, и҆ тогда̀ постыди́шисѧ и҆ посрами́шисѧ ѿ всѣ́хъ лю́бѧщихъ тѧ̀: |
| 23κατοικοῦσα ἐν τῷ Λιβάνῳ ἐννοσσεύουσα ἐν ταῖς κέδροις, καταστενάξεις ἐν τῷ ἐλθεῖν σοι ὠδῖνας ὡς τικτούσης. | 23и҆́же сѣди́ши въ лїва́нѣ и҆ гнѣзди́шисѧ въ ке́дрѣхъ, возстене́ши, є҆гда̀ прїи́дꙋтъ къ тебѣ̀ бѡлѣ́зни, ꙗ҆́кѡ ражда́ющїѧ. |
| 24ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, ἐὰν γενόμενος γένηται Ιεχονιας υἱὸς Ιωακιμ βασιλεὺς Ιουδα ἀποσφράγισμα ἐπὶ τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς μου, ἐκεῖθεν ἐκσπάσω σε | 24Живꙋ̀ а҆́зъ, речѐ гдⷭ҇ь, а҆́ще бꙋ́детъ і҆ехоні́а сы́нъ і҆ѡакі́ма ца́рь і҆ꙋ́динъ, пе́рстень на рꙋцѣ̀ деснѣ́й мое́й, ѿтꙋ́дꙋ и҆сто́ргнꙋ тѧ̀ |
| 25καὶ παραδώσω σε εἰς χεῖρας τῶν ζητούντων τὴν ψυχήν σου, ὧν σὺ εὐλαβῇ ἀπὸ προσώπου αὐτῶν, εἰς χεῖρας τῶν Χαλδαίων· | 25и҆ преда́мъ тѧ̀ въ рꙋ́ки и҆́щꙋщихъ дꙋшѝ твоеѧ̀ и҆ въ рꙋ́ки, и҆́хже ты̀ бои́шисѧ лица̀, и҆ въ рꙋ́ки навꙋходоно́сора царѧ̀ вавѷлѡ́нска и҆ въ рꙋ́ки халде́ѡмъ, |
| 26καὶ ἀπορρίψω σὲ καὶ τὴν μητέρα σου τὴν τεκοῦσάν σε εἰς γῆν, οὗ οὐκ ἐτέχθης ἐκεῖ, καὶ ἐκεῖ ἀποθανεῖσθε· | 26и҆ ѿве́ргꙋ тѧ̀ и҆ ма́терь твою̀, ꙗ҆́же роди́ тѧ, въ зе́млю чꙋ́ждꙋ, въ не́йже нѣ́сте рожде́ни, и҆ та́мѡ ᲂу҆́мрете: |
| 27εἰς δὲ τὴν γῆν, ἣν αὐτοὶ εὔχονται ταῖς ψυχαῖς αὐτῶν, οὐ μὴ ἀποστρέψωσιν. | 27а҆ въ зе́млю, въ ню́же ті́и жела́ютъ дꙋша́ми свои́ми возврати́тисѧ, не возвратѧ́тсѧ. |
| 28ἠτιμώθη Ιεχονιας ὡς σκεῦος, οὗ οὐκ ἔστιν χρεία αὐτοῦ, ὅτι ἐξερρίφη καὶ ἐξεβλήθη εἰς γῆν, ἣν οὐκ ᾔδει. | 28Ѡ҆безче́стисѧ і҆ехоні́а, а҆́ки сосꙋ́дъ непотре́бенъ, ꙗ҆́кѡ ѿринове́нъ бы́сть то́й и҆ сѣ́мѧ є҆гѡ̀, и҆ и҆зве́рженъ въ зе́млю, є҆ѧ́же не вѣ́дѧше. |
| 29γῆ γῆ, ἄκουε λόγον κυρίου | 29Землѐ, землѐ, землѐ, слы́ши сло́во гдⷭ҇не! |
| 30Γράψον τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐκκήρυκτον ἄνθρωπον, ὅτι οὐ μὴ αὐξηθῇ ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτοῦ ἀνὴρ καθήμενος ἐπὶ θρόνου Δαυιδ ἄρχων ἔτι ἐν τῷ Ιουδα. | 30Сїѧ̑ речѐ гдⷭ҇ь: напишѝ мꙋ́жа сего̀ ѿве́ржена, мꙋ́жа, и҆́же во дне́хъ свои́хъ не пред̾ꙋспѣ́етъ: ниже́ бо бꙋ́детъ ѿ сѣ́мене є҆гѡ̀ мꙋ́жъ, и҆́же сѧ́детъ на престо́лѣ даві́довѣ, и҆ вла́сть и҆мѣ́ѧй ктомꙋ̀ во і҆ꙋ́дѣ. |