І҆еремі́и 6
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Ἐνισχύσατε, υἱοὶ Βενιαμιν, ἐκ μέσου τῆς Ιερουσαλημ καὶ ἐν Θεκουε σημάνατε σάλπιγγι καὶ ὑπὲρ Βαιθαχαρμα ἄρατε σημεῖον, ὅτι κακὰ ἐκκέκυφεν ἀπὸ βορρᾶ, καὶ συντριβὴ μεγάλη γίνεται, | 1Оу҆крѣпи́тесѧ, сы́нове венїамі́нѡвы, посредѣ̀ і҆ерⷭ҇ли́ма, и҆ въ ѳекꙋ́и вострꙋби́те трꙋбо́ю, и҆ над̾ веѳаха́рмомъ воздви́гните хорꙋ́гвь: ꙗ҆́кѡ ѕла̑ѧ произнико́ша ѿ сѣ́вера, и҆ сотре́нїе вели́ко быва́етъ: |
| 2καὶ ἀφαιρεθήσεται τὸ ὕψος σου, θύγατερ Σιων. | 2и҆ ѿи́метсѧ высота̀ твоѧ̀, дщѝ сїѡ́нѧ. |
| 3εἰς αὐτὴν ἥξουσιν ποιμένες καὶ τὰ ποίμνια αὐτῶν καὶ πήξουσιν ἐπ᾿ αὐτὴν σκηνὰς κύκλῳ καὶ ποιμανοῦσιν ἕκαστος τῇ χειρὶ αὐτοῦ. | 3Къ не́й прїи́дꙋтъ па́стырїе и҆ стада̀ и҆́хъ, и҆ поста́вѧтъ на не́й кꙋ́щы ѡ҆́крестъ, и҆ ᲂу҆пасꙋ́тъ кі́йждо рꙋко́ю свое́ю. |
| 4παρασκευάσασθε ἐπ᾿ αὐτὴν εἰς πόλεμον, ἀνάστητε καὶ ἀναβῶμεν ἐπ᾿ αὐτὴν μεσημβρίας· οὐαὶ ἡμῖν, ὅτι κέκλικεν ἡ ἡμέρα, ὅτι ἐκλείπουσιν αἱ σκιαὶ τῆς ἑσπέρας. | 4Оу҆гото́витесѧ на ню̀ на бра́нь, воста́ните и҆ взы́демъ на ню̀ ѡ҆ полꙋ́дни: го́ре на́мъ, ꙗ҆́кѡ ᲂу҆клони́сѧ де́нь, ꙗ҆́кѡ и҆счеза́ютъ сѣ̑ни днєвны́ѧ. |
| 5ἀνάστητε καὶ ἀναβῶμεν ἐν τῇ νυκτὶ καὶ διαφθείρωμεν τὰ θεμέλια αὐτῆς. | 5Воста́ните и҆ взы́демъ на ню̀ но́щїю и҆ расточи́мъ ѡ҆снѡва́нїѧ є҆ѧ̀. |
| 6ὅτι τάδε λέγει κύριος Ἔκκοψον τὰ ξύλα αὐτῆς, ἔκχεον ἐπὶ Ιερουσαλημ δύναμιν· ὦ πόλις ψευδής, ὅλη καταδυναστεία ἐν αὐτῇ. | 6Ꙗ҆́кѡ сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь си́лъ: посѣцы̀ древа̀ є҆гѡ̀, и҆злі́й на і҆ерⷭ҇ли́мъ си́лꙋ: ѽ, гра́де лжи́вый, всѧ́кое наси́льство въ не́мъ! |
| 7ὡς ψύχει λάκκος ὕδωρ, οὕτως ψύχει κακία αὐτῆς· ἀσέβεια καὶ ταλαιπωρία ἀκουσθήσεται ἐν αὐτῇ ἐπὶ πρόσωπον αὐτῆς διὰ παντός. πόνῳ καὶ μάστιγι | 7Ꙗ҆́коже стꙋденꙋ̀ твори́тъ кла́дѧзь во́дꙋ свою̀, та́кѡ стꙋденꙋ̀ твори́тъ ю҆̀ ѕло́ба є҆ѧ̀: нече́стїе и҆ па́кѡсти ᲂу҆слы́шатсѧ въ не́мъ над̾ лице́мъ є҆гѡ̀ всегда̀. |
| 8παιδευθήσῃ, Ιερουσαλημ, μὴ ἀποστῇ ἡ ψυχή μου ἀπὸ σοῦ, μὴ ποιήσω σε ἄβατον γῆν ἥτις οὐ κατοικηθήσεται. | 8Не́мощїю и҆ ꙗ҆́звою нака́жешисѧ, і҆ерⷭ҇ли́ме: да не ѿстꙋ́питъ дꙋша̀ моѧ̀ ѿ тебє̀, да не сотворю́ тѧ непрохо́днꙋ, зе́млю неѡбита́ннꙋ. |
| 9ὅτι τάδε λέγει κύριος Καλαμᾶσθε καλαμᾶσθε ὡς ἄμπελον τὰ κατάλοιπα τοῦ Ισραηλ, ἐπιστρέψατε ὡς ὁ τρυγῶν ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ. | 9Ꙗ҆́кѡ сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь си́лъ: ѡ҆бира́йте, ѡ҆бира́йте, а҆́ки вїногра́дъ, ѡ҆ста́нки і҆и҃лєвы, ѡ҆брати́тесѧ а҆́ки ѡ҆бира́тель на ко́шницꙋ свою̀. |
| 10πρὸς τίνα λαλήσω καὶ διαμαρτύρωμαι, καὶ ἀκούσεται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ ὦτα αὐτῶν, καὶ οὐ δύνανται ἀκούειν· ἰδοὺ τὸ ῥῆμα κυρίου ἐγένετο αὐτοῖς εἰς ὀνειδισμόν, οὐ μὴ βουληθῶσιν αὐτὸ ἀκοῦσαι. | 10Комꙋ̀ возглаго́лю и҆( комꙋ̀) засвидѣ́тельствꙋю, и҆ ᲂу҆слы́шитъ; сѐ, неѡбрѣ̑зана ᲂу҆шеса̀ и҆́хъ, и҆ слы́шати не возмо́гꙋтъ: сѐ, сло́во гдⷭ҇не бы́сть къ ни̑мъ въ поноше́нїе, и҆ не воспрїи́мꙋтъ тогѡ̀. |
| 11καὶ τὸν θυμόν μου ἔπλησα καὶ ἐπέσχον καὶ οὐ συνετέλεσα αὐτούς· ἐκχεῶ ἐπὶ νήπια ἔξωθεν καὶ ἐπὶ συναγωγὴν νεανίσκων ἅμα, ὅτι ἀνὴρ καὶ γυνὴ συλλημφθήσονται, πρεσβύτερος μετὰ πλήρους ἡμερῶν· | 11И҆ ꙗ҆́рость мою̀ и҆спо́лнихъ, и҆ терпѣ́хъ, и҆ не сконча́хъ и҆́хъ: и҆злїю̀ на младе́нцы ѿвнѣ̀ и҆ на собра́нїе ю҆́ношъ вкꙋ́пѣ: мꙋ́жъ бо и҆ жена̀ ꙗ҆́ти бꙋ́дꙋтъ, ста́рецъ со и҆спо́лненнымъ дні́й. |
| 12καὶ μεταστραφήσονται αἱ οἰκίαι αὐτῶν εἰς ἑτέρους, ἀγροὶ καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν ἐπὶ τὸ αὐτό, ὅτι ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν ταύτην, λέγει κύριος. | 12И҆ пре́йдꙋтъ до́мы и҆́хъ ко и҆ны̑мъ, полѧ̀ и҆ жєны̀ и҆́хъ та́кожде, ꙗ҆́кѡ прострꙋ̀ рꙋ́кꙋ мою̀ на ѡ҆бита́ющихъ на землѝ се́й, гл҃етъ гдⷭ҇ь. |
| 13ὅτι ἀπὸ μικροῦ αὐτῶν καὶ ἕως μεγάλου πάντες συνετελέσαντο ἄνομα, ἀπὸ ἱερέως καὶ ἕως ψευδοπροφήτου πάντες ἐποίησαν ψευδῆ. | 13Поне́же ѿ ме́ньшагѡ и҆ да́же до бо́льшагѡ всѝ соверши́ша беззакѡ́ннаѧ, ѿ свѧще́нника и҆ да́же до лжепроро́ка всѝ сотвори́ша лѡ́жнаѧ |
| 14καὶ ἰῶντο τὸ σύντριμμα τοῦ λαοῦ μου ἐξουθενοῦντες καὶ λέγοντες Εἰρήνη εἰρήνη· καὶ ποῦ ἐστιν εἰρήνη; | 14и҆ цѣлѧ́хꙋ сотре́нїе люді́й мои́хъ, ᲂу҆ничижа́юще и҆ глаго́люще: ми́ръ, ми́ръ: и҆ гдѣ̀ є҆́сть ми́ръ; |
| 15κατῃσχύνθησαν, ὅτι ἐξελίποσαν· καὶ οὐδ᾿ ὧς καταισχυνόμενοι κατῃσχύνθησαν καὶ τὴν ἀτιμίαν αὐτῶν οὐκ ἔγνωσαν. διὰ τοῦτο πεσοῦνται ἐν τῇ πτώσει αὐτῶν καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀπολοῦνται, εἶπεν κύριος. | 15Постыдѣ́шасѧ, ꙗ҆́кѡ ѡ҆скꙋдѣ́ша: и҆ нижѐ а҆́ки посрамлѧ́еми постыдѣ́шасѧ и҆ безче́стїѧ своегѡ̀ не позна́ша: сегѡ̀ ра́ди падꙋ́тъ паде́нїемъ свои́мъ и҆ во вре́мѧ посѣще́нїѧ своегѡ̀ поги́бнꙋтъ, речѐ гдⷭ҇ь. |
| 16τάδε λέγει κύριος Στῆτε ἐπὶ ταῖς ὁδοῖς καὶ ἴδετε, καὶ ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου αἰωνίους καὶ ἴδετε, ποία ἐστὶν ἡ ὁδὸς ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε ἐν αὐτῇ, καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· καὶ εἶπαν Οὐ πορευσόμεθα. | 16Сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь: ста́ните на пꙋте́хъ и҆ ви́дите, и҆ вопроси́те ѡ҆ стезѧ́хъ гдⷭ҇нихъ вѣ́чныхъ и҆ ви́дите, кі́й є҆́сть пꙋ́ть бла́гъ, и҆ ходи́те по немꙋ̀ и҆ ѡ҆брѧ́щете ѡ҆чище́нїе дꙋша́мъ ва́шымъ. И҆ реко́ша: не по́йдемъ. |
| 17κατέστακα ἐφ᾿ ὑμᾶς σκοπούς, ἀκούσατε τῆς φωνῆς τῆς σάλπιγγος· καὶ εἶπαν Οὐκ ἀκουσόμεθα. | 17И҆ поста́вихъ над̾ ва́ми стра́жы: слы́шите гла́съ трꙋбы̀. И҆ реко́ша: не послꙋ́шаемъ. |
| 18διὰ τοῦτο ἤκουσαν τὰ ἔθνη καὶ οἱ ποιμαίνοντες τὰ ποίμνια αὐτῶν. | 18Сегѡ̀ ра́ди ᲂу҆слы́шаша ꙗ҆зы́цы и҆ пасꙋ́щїи стада̀ своѧ̑. |
| 19ἄκουε, γῆ· ἰδοὺ ἐγὼ ἐπάγω ἐπὶ τὸν λαὸν τοῦτον κακά, τὸν καρπὸν ἀποστροφῆς αὐτῶν· ὅτι τῶν λόγων μου οὐ προσέσχον καὶ τὸν νόμον μου ἀπώσαντο. | 19Слы́ши, землѐ: сѐ, а҆́зъ навождꙋ̀ на лю́ди сїѧ̑ ѕла̑ѧ, пло́дъ ѿвраще́нїѧ и҆́хъ, ꙗ҆́кѡ слове́съ мои́хъ не послꙋ́шаша и҆ зако́нъ мо́й ѿверго́ша. |
| 20ἵνα τί μοι λίβανον ἐκ Σαβα φέρετε καὶ κιννάμωμον ἐκ γῆς μακρόθεν; τὰ ὁλοκαυτώματα ὑμῶν οὔκ εἰσιν δεκτά, καὶ αἱ θυσίαι ὑμῶν οὐχ ἥδυνάν μοι. | 20Вскꙋ́ю мнѣ̀ кади́ло ѿ савы̀ прино́сите и҆ кїнамѡ́нъ ѿ землѝ да́льнїѧ; всесожжє́нїѧ ва̑ша не сꙋ́ть прїѧ̑тна, и҆ жє́ртвы ва́шѧ не ᲂу҆слади́ша мѧ̀. |
| 21διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ δίδωμι ἐπὶ τὸν λαὸν τοῦτον ἀσθένειαν, καὶ ἀσθενήσουσιν ἐν αὐτῇ πατέρες καὶ υἱοὶ ἅμα, γείτων καὶ ὁ πλησίον αὐτοῦ ἀπολοῦνται. | 21Сегѡ̀ ра́ди та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь: сѐ, а҆́зъ да́мъ на лю́ди сїѧ̑ болѣ́знь, и҆ и҆знемо́гꙋтъ ѻ҆тцы̀ и҆ сы́нове вкꙋ́пѣ, сосѣ́дъ и҆ и҆́скреннїй є҆гѡ̀ поги́бнꙋтъ. |
| 22τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ λαὸς ἔρχεται ἀπὸ βορρᾶ, καὶ ἔθνη ἐξεγερθήσεται ἀπ᾿ ἐσχάτου τῆς γῆς· | 22Сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь: сѐ, лю́дїе грѧдꙋ́тъ ѿ сѣ́вера, и҆ ꙗ҆зы́къ вели́къ воста́нетъ ѿ конє́цъ землѝ, |
| 23τόξον καὶ ζιβύνην κρατήσουσιν, ἰταμός ἐστιν καὶ οὐκ ἐλεήσει, φωνὴ αὐτοῦ ὡς θάλασσα κυμαίνουσα, ἐφ᾿ ἵπποις καὶ ἅρμασιν παρατάξεται ὡς πῦρ εἰς πόλεμον πρὸς σέ, θύγατερ Σιων. | 23лꙋ́къ и҆ щи́тъ во́змꙋтъ: мꙋчи́теленъ є҆́сть и҆ не ᲂу҆милосе́рдитсѧ: гла́съ є҆гѡ̀, ꙗ҆́кѡ мо́ре шꙋмѧ́щее: на ко́нехъ и҆ колесни́цахъ ѡ҆полчи́тсѧ а҆́ки ѻ҆́гнь на бра́нь на тѧ̀, дщѝ сїѡ́нѧ. |
| 24ἠκούσαμεν τὴν ἀκοὴν αὐτῶν, παρελύθησαν αἱ χεῖρες ἡμῶν, θλῖψις κατέσχεν ἡμᾶς, ὠδῖνες ὡς τικτούσης. | 24Слы́шахомъ слꙋ́хъ є҆гѡ̀, ѡ҆слабѣ́ша рꙋ́цѣ на́ши, ско́рбь ѡ҆б̾ѧ́тъ на́съ, бѡлѣ́зни ꙗ҆́кѡ родѧ́щїѧ. |
| 25μὴ ἐκπορεύεσθε εἰς ἀγρὸν καὶ ἐν ταῖς ὁδοῖς μὴ βαδίζετε, ὅτι ῥομφαία τῶν ἐχθρῶν παροικεῖ κυκλόθεν. | 25Не и҆сходи́те на ни̑вы и҆ на пꙋти̑ не ходи́те, поне́же ме́чь вра́жїй ѡ҆бита́етъ ѡ҆́крестъ. |
| 26θύγατερ λαοῦ μου, περίζωσαι σάκκον, κατάπασαι ἐν σποδῷ, πένθος ἀγαπητοῦ ποίησαι σεαυτῇ, κοπετὸν οἰκτρόν, ὅτι ἐξαίφνης ἥξει ταλαιπωρία ἐφ᾿ ὑμᾶς. | 26Дщѝ люді́й мои́хъ, препоѧ́шисѧ вре́тищемъ и҆ посы́плисѧ пе́пеломъ, пла́чь возлю́бленнагѡ сотворѝ тебѣ̀ рыда́нїе го́рько, поне́же внеза́пꙋ прїи́детъ запꙋстѣ́нїе на ва́съ. |
| 27δοκιμαστὴν δέδωκά σε ἐν λαοῖς δεδοκιμασμένοις, καὶ γνώσῃ με ἐν τῷ δοκιμάσαι με τὴν ὁδὸν αὐτῶν· | 27И҆скꙋси́телѧ да́хъ тѧ̀ въ лю́дехъ и҆скꙋ́сныхъ, и҆ ᲂу҆вѣ́си мѧ̀, внегда̀ и҆скꙋси́ти мѝ пꙋ́ть и҆́хъ: |
| 28πάντες ἀνήκοοι, πορευόμενοι σκολιῶς, χαλκὸς καὶ σίδηρος, πάντες διεφθαρμένοι εἰσίν. | 28всѝ непослꙋ́шни ходѧ́щїи стропти́вѡ: мѣ́дь и҆ желѣ́зо, всѝ растлѣ́ни сꙋ́ть. |
| 29ἐξέλιπεν φυσητὴρ ἀπὸ πυρός, ἐξέλιπεν μόλιβος· εἰς κενὸν ἀργυροκόπος ἀργυροκοπεῖ, πονηρία αὐτῶν οὐκ ἐτάκη. | 29Ѡ҆скꙋдѣ̀ мѣ́хъ ѿ ѻ҆гнѧ̀, и҆стлѣ̀ ѻ҆́лово: всꙋ́е кова́чь сребро̀ кꙋе́тъ, лꙋка̑вства бо и҆́хъ не и҆ста́ѧша. |
| 30ἀργύριον ἀποδεδοκιμασμένον καλέσατε αὐτούς, ὅτι ἀπεδοκίμασεν αὐτοὺς κύριος. | 30Сребро̀ ѿринове́но нарцы́те и҆̀хъ, ꙗ҆́кѡ гдⷭ҇ь ѿве́рже и҆̀хъ. |