І҆еремі́и 30
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Τῇ Ιδουμαίᾳ. Τάδε λέγει κύριος Οὐκ ἔστιν ἔτι σοφία ἐν Θαιμαν, ἀπώλετο βουλὴ ἐκ συνετῶν, ὤχετο σοφία αὐτῶν, | 1Сло́во бы́вшее ко і҆еремі́и ѿ гдⷭ҇а гл҃ѧ: |
| 2ἠπατήθη ὁ τόπος αὐτῶν. βαθύνατε εἰς κάθισιν, οἱ κατοικοῦντες ἐν Δαιδαν, ὅτι δύσκολα ἐποίησεν· ἤγαγον ἐπ᾿ αὐτὸν ἐν χρόνῳ, ᾧ ἐπεσκεψάμην ἐπ᾿ αὐτόν. | 2та́кѡ речѐ гдⷭ҇ь бг҃ъ і҆и҃левъ гл҃ѧ: впишѝ всѧ̑ словеса̀ въ кни̑ги, ꙗ҆̀же гл҃ахъ къ тебѣ̀. |
| 3ὅτι τρυγηταὶ ἦλθόν σοι, οὐ καταλείψουσίν σοι καταλείμματα· ὡς κλέπται ἐν νυκτὶ ἐπιθήσουσιν χεῖρα αὐτῶν. | 3Ꙗ҆́кѡ сѐ, дні́е грѧдꙋ́тъ, речѐ гдⷭ҇ь, и҆ возвращꙋ̀ преселе́нїе люді́й мои́хъ і҆и҃лѧ и҆ і҆ꙋ́ды, речѐ гдⷭ҇ь вседержи́тель, и҆ возвращꙋ̀ ѧ҆̀ на зе́млю, ю҆́же да́хъ ѻ҆тцє́мъ и҆́хъ, и҆ ѡ҆владѣ́ютъ є҆́ю. |
| 4ὅτι ἐγὼ κατέσυρα τὸν Ησαυ, ἀνεκάλυψα τὰ κρυπτὰ αὐτῶν, κρυβῆναι οὐ μὴ δύνωνται· ὤλοντο διὰ χεῖρα ἀδελφοῦ αὐτοῦ καὶ γείτονος αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν | 4И҆ сїѧ̑ словеса̀, ꙗ҆̀же гл҃а гдⷭ҇ь ѡ҆ і҆и҃ли и҆ ѡ҆ і҆ꙋ́дѣ. |
| 5ὑπολείπεσθαι ὀρφανόν σου, ἵνα ζήσηται· καὶ ἐγὼ ζήσομαι, καὶ χῆραι ἐπ᾿ ἐμὲ πεποίθασιν. | 5Та́кѡ речѐ гдⷭ҇ь: гла́съ стра́ха ᲂу҆слы́шите: стра́хъ, и҆ нѣ́сть ми́ра. |
| 6ὅτι τάδε εἶπεν κύριος Οἷς οὐκ ἦν νόμος πιεῖν τὸ ποτήριον, ἔπιον· καὶ σὺ ἀθῳωμένη οὐ μὴ ἀθῳωθῇς, ὅτι πίνων πίεσαι· | 6Вопроси́те и҆ ви́дите, а҆́ще ражда́етъ мꙋ́жескъ по́лъ; и҆ ѡ҆ стра́сѣ, въ не́мже и҆мѣ́ти бꙋ́дꙋтъ чрє́сла и҆ спасе́нїе; поне́же ви́дѣхъ всѧ́каго человѣ́ка, и҆ рꙋ́цѣ є҆гѡ̀ на чре́слѣхъ є҆гѡ̀ а҆́ки ражда́ющїѧ: ѡ҆брати́шасѧ ли́ца въ же́лтꙋю болѣ́знь. |
| 7ὅτι κατ᾿ ἐμαυτοῦ ὤμοσα, λέγει κύριος, ὅτι εἰς ἄβατον καὶ εἰς ὀνειδισμὸν καὶ εἰς κατάρασιν ἔσῃ ἐν μέσῳ αὐτῆς, καὶ πᾶσαι αἱ πόλεις αὐτῆς ἔσονται ἔρημοι εἰς αἰῶνα. | 7Ѽ, лю́тѣ! ꙗ҆́кѡ бы́сть вели́къ де́нь то́й и҆ нѣ́сть подо́бна є҆мꙋ̀: и҆ вре́мѧ тѣ́сно є҆́сть і҆а́кѡвꙋ, и҆ ѿ тогѡ̀ спасе́тсѧ. |
| 8ἀκοὴν ἤκουσα παρὰ κυρίου, καὶ ἀγγέλους εἰς ἔθνη ἀπέστειλεν Συνάχθητε καὶ παραγένεσθε εἰς αὐτήν, ἀνάστητε εἰς πόλεμον. | 8Въ то́й де́нь, речѐ гдⷭ҇ь, сокрꙋшꙋ̀ ꙗ҆ре́мъ со вы́и и҆́хъ и҆ ᲂу҆́зы и҆́хъ расто́ргнꙋ: и҆ не послꙋ́жатъ ті́и ктомꙋ̀ чꙋжди̑мъ, |
| 9μικρὸν ἔδωκά σε ἐν ἔθνεσιν, εὐκαταφρόνητον ἐν ἀνθρώποις. | 9но послꙋ́жатъ ті́и гдⷭ҇ꙋ бг҃ꙋ своемꙋ̀: и҆ даві́да царѧ̀ и҆́хъ возста́влю и҆̀мъ. |
| 10ἡ παιγνία σου ἐνεχείρησέν σοι, ἰταμία καρδίας σου κατέλυσεν τρυμαλιὰς πετρῶν, συνέλαβεν ἰσχὺν βουνοῦ ὑψηλοῦ· ὅτι ὕψωσεν ὥσπερ ἀετὸς νοσσιὰν αὐτοῦ, ἐκεῖθεν καθελῶ σε. | 10Сегѡ̀ ра́ди ты̀ не бо́йсѧ, ра́бе мо́й і҆а́кѡве, гл҃етъ гдⷭ҇ь, ни ᲂу҆страша́йсѧ, і҆и҃лю: ꙗ҆́кѡ сѐ, а҆́зъ сп҃сꙋ́ тѧ и҆з̾ землѝ да́льнїѧ и҆ сѣ́мѧ твоѐ и҆з̾ землѝ плѣне́нїѧ и҆́хъ: и҆ возврати́тсѧ па́ки і҆а́кѡвъ и҆ почі́етъ и҆ всѧ́кагѡ добра̀ и҆спо́лненъ бꙋ́детъ, и҆ не бꙋ́детъ ᲂу҆страша́ѧй тѧ̀. |
| 11καὶ ἔσται ἡ Ιδουμαία εἰς ἄβατον, πᾶς ὁ παραπορευόμενος ἐπ᾿ αὐτὴν συριεῖ. | 11Ꙗ҆́кѡ а҆́зъ съ тобо́ю є҆́смь, гл҃етъ гдⷭ҇ь, сп҃са́ѧй тѧ̀: ꙗ҆́кѡ сотворю̀ сконча́нїе во всѣ́хъ ꙗ҆зы́цѣхъ, въ нѧ́же разсѣ́ѧхъ тѧ̀: тебе́ же не сотворю̀ во сконча́нїе, но накажꙋ́ тѧ въ сꙋдѣ̀ и҆ ѡ҆чища́ѧ не ѡ҆чи́щꙋ тѧ̀. |
| 12ὥσπερ κατεστράφη Σοδομα καὶ Γομορρα καὶ αἱ πάροικοι αὐτῆς, εἶπεν κύριος παντοκράτωρ, οὐ μὴ καθίσῃ ἐκεῖ ἄνθρωπος, καὶ οὐ μὴ ἐνοικήσῃ ἐκεῖ υἱὸς ἀνθρώπου. | 12Та́кѡ бо гл҃етъ гдⷭ҇ь: возста́вихъ сокрꙋше́нїе твоѐ, болѣ́зненна є҆́сть ꙗ҆́зва твоѧ̀, |
| 13ἰδοὺ ὥσπερ λέων ἀναβήσεται ἐκ μέσου τοῦ Ιορδάνου εἰς τόπον Αιθαμ, ὅτι ταχὺ ἐκδιώξω αὐτοὺς ἀπ᾿ αὐτῆς· καὶ τοὺς νεανίσκους ἐπ᾿ αὐτὴν ἐπιστήσατε. ὅτι τίς ὥσπερ ἐγώ; καὶ τίς ἀντιστήσεταί μοι; καὶ τίς οὗτος ποιμήν, ὃς στήσεται κατὰ πρόσωπόν μου; | 13нѣ́сть сꙋдѧ́й сꙋда̀ твоегѡ̀, на болѣ́знь врачева́лсѧ є҆сѝ, по́льзы нѣ́сть тебѣ̀: |
| 14διὰ τοῦτο ἀκούσατε βουλὴν κυρίου, ἣν ἐβουλεύσατο ἐπὶ τὴν Ιδουμαίαν, καὶ λογισμὸν αὐτοῦ, ὃν ἐλογίσατο ἐπὶ τοὺς κατοικοῦντας Θαιμαν Ἐὰν μὴ συμψησθῶσιν τὰ ἐλάχιστα τῶν προβάτων, ἐὰν μὴ ἀβατωθῇ ἐπ᾿ αὐτὴν κατάλυσις αὐτῶν· | 14всѝ дрꙋ́зїе твоѝ забы́ша тѧ̀, нижѐ вопро́сѧтъ тѧ̀, ꙗ҆̀же ѡ҆ ми́рѣ твое́мъ: ꙗ҆́кѡ ꙗ҆́звою вра́жїею порази́хъ тѧ̀, наказа́нїемъ тве́рдымъ: мно́жества ра́ди непра́вды твоеѧ̀ превозмого́ша грѣсѝ твоѝ. |
| 15ὅτι ἀπὸ φωνῆς πτώσεως αὐτῶν ἐσείσθη ἡ γῆ, καὶ κραυγή σου ἐν θαλάσσῃ ἠκούσθη. | 15Что̀ вопїе́ши ѡ҆ сокрꙋше́нїи твое́мъ; неисцѣ́льна є҆́сть болѣ́знь твоѧ̀ мно́жества ра́ди непра́вды твоеѧ̀, и҆ тве́рдыхъ ра́ди грѣхѡ́въ твои́хъ сотвори́хъ тѝ сїѧ̑( всѧ̑) . |
| 16ἰδοὺ ὥσπερ ἀετὸς ὄψεται καὶ ἐκτενεῖ τὰς πτέρυγας ἐπ᾿ ὀχυρώματα αὐτῆς· καὶ ἔσται ἡ καρδία τῶν ἰσχυρῶν τῆς Ιδουμαίας ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ὡς καρδία γυναικὸς ὠδινούσης. | 16Тогѡ̀ ра́ди всѝ ꙗ҆дꙋ́щїи тѧ̀ и҆з̾ѧде́ни бꙋ́дꙋтъ, и҆ всѝ вразѝ твоѝ пло́ть и҆́хъ всю̀ и҆з̾ѧдѧ́тъ: во мно́жествѣ непра́вды твоеѧ̀ ᲂу҆мно́жишасѧ грѣсѝ твоѝ, сотвори́ша сїѧ̑ тебѣ̀: и҆ бꙋ́дꙋтъ разграблѧ́ющїи тѧ̀ въ разграбле́нїе, и҆ всѣ́хъ плѣнѧ́ющихъ тѧ̀ да́мъ во плѣне́нїе. |
| 17Τοῖς υἱοῖς Αμμων. Οὕτως εἶπεν κύριος Μὴ υἱοὶ οὔκ εἰσιν ἐν Ισραηλ, ἢ παραλημψόμενος οὐκ ἔστιν αὐτοῖς; διὰ τί παρέλαβεν Μελχομ τὸν Γαδ, καὶ ὁ λαὸς αὐτῶν ἐν πόλεσιν αὐτῶν ἐνοικήσει; | 17Ꙗ҆́кѡ ѡ҆бѧжꙋ̀ ꙗ҆́звꙋ твою̀ и҆ ѿ ра̑нъ твои́хъ ᲂу҆врачꙋ́ю тѧ̀, речѐ гдⷭ҇ь: ꙗ҆́кѡ расточе́ннымъ называ́хꙋ тѧ̀, сїѡ́не лови́тва на́ша є҆́сть, ꙗ҆́кѡ нѣ́сть взыска́ющагѡ є҆гѡ̀. |
| 18διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, φησὶν κύριος, καὶ ἀκουτιῶ ἐπὶ Ραββαθ θόρυβον πολέμων, καὶ ἔσονται εἰς ἄβατον καὶ εἰς ἀπώλειαν, καὶ βωμοὶ αὐτῆς ἐν πυρὶ κατακαυθήσονται, καὶ παραλήμψεται Ισραηλ τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ. | 18Та́кѡ гл҃етъ гдⷭ҇ь: сѐ, а҆́зъ возвращꙋ̀ преселе́нїе і҆а́кѡвле и҆ плѣ́нники є҆гѡ̀ поми́лꙋю, и҆ возгради́тсѧ гра́дъ въ высотꙋ̀ свою̀, и҆ хра́мъ по чи́нꙋ своемꙋ̀ ᲂу҆тверди́тсѧ: |
| 19ἀλάλαξον, Εσεβων, ὅτι ὤλετο Γαι· κεκράξατε, θυγατέρες Ραββαθ, περιζώσασθε σάκκους καὶ ἐπιλημπτεύσασθε καὶ κόψασθε ἐπὶ Μελχομ, ὅτι ἐν ἀποικίᾳ βαδιεῖται, οἱ ἱερεῖς αὐτοῦ καὶ οἱ ἄρχοντες αὐτοῦ ἅμα. | 19и҆ и҆зы́дꙋтъ и҆з̾ негѡ̀ пою́щїи и҆ гла́съ и҆гра́ющихъ, и҆ ᲂу҆мно́жꙋ ѧ҆̀, и҆ не ᲂу҆ма́лѧтсѧ. |
| 20τί ἀγαλλιάσῃ ἐν τοῖς πεδίοις Ενακιμ, θύγατερ ἰταμίας ἡ πεποιθυῖα ἐπὶ θησαυροῖς αὐτῆς ἡ λέγουσα Τίς εἰσελεύσεται ἐπ᾿ ἐμέ; | 20И҆ вни́дꙋтъ сы́нове и҆́хъ ꙗ҆́коже и҆ пре́жде, и҆ свидѣ̑нїѧ и҆́хъ пред̾ лице́мъ мои́мъ и҆спра́вѧтсѧ: и҆ посѣщꙋ̀ на всѧ̑ стꙋжа́ющыѧ и҆̀мъ, |
| 21ἰδοὺ ἐγὼ φέρω φόβον ἐπὶ σέ, εἶπεν κύριος, ἀπὸ πάσης τῆς περιοίκου σου, καὶ διασπαρήσεσθε ἕκαστος εἰς πρόσωπον αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔσται ὁ συνάγων. | 21и҆ бꙋ́дꙋтъ крѣ́пльшїи є҆гѡ̀ на нѧ̀, и҆ кнѧ́зь є҆гѡ̀ и҆з̾ негѡ̀ и҆зы́детъ: и҆ соберꙋ̀ ѧ҆̀, и҆ ѡ҆братѧ́тсѧ ко мнѣ̀: кто́ бо є҆́сть то́й, и҆́же приложи́тъ се́рдце своѐ ѡ҆брати́тисѧ ко мнѣ̀; речѐ гдⷭ҇ь. |
| 22 | 22И҆ бꙋ́дете мѝ въ лю́ди, и҆ а҆́зъ ва́мъ бꙋ́дꙋ въ бг҃а. |
| 23Τῇ Κηδαρ βασιλίσσῃ τῆς αὐλῆς, ἣν ἐπάταξεν Ναβουχοδονοσορ βασιλεὺς Βαβυλῶνος. Οὕτως εἶπεν κύριος Ἀνάστητε καὶ ἀνάβητε ἐπὶ Κηδαρ καὶ πλήσατε τοὺς υἱοὺς Κεδεμ· | 23Ꙗ҆́кѡ гнѣ́въ гдⷭ҇ень и҆зы́де ꙗ҆́ръ, и҆зы́де гнѣ́въ ѡ҆браща́емь, на нечєсти́выѧ прїи́детъ. |
| 24σκηνὰς αὐτῶν καὶ πρόβατα αὐτῶν λήμψονται, ἱμάτια αὐτῶν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῶν καὶ καμήλους αὐτῶν λήμψονται ἑαυτοῖς· καὶ καλέσατε ἐπ᾿ αὐτοὺς ἀπώλειαν κυκλόθεν. | 24Не ѿврати́тсѧ гнѣ́въ ꙗ҆́рости гдⷭ҇ни, до́ндеже сотвори́тъ и҆ до́ндеже и҆спо́лнитъ ᲂу҆мышле́нїе се́рдца своегѡ̀: въ послѣ̑днїѧ дни̑ позна́ете ѧ҆̀. |
| 25φεύγετε λίαν, βαθύνατε εἰς κάθισιν, καθήμενοι ἐν τῇ αὐλῇ, ὅτι ἐβουλεύσατο ἐφ᾿ ὑμᾶς βασιλεὺς Βαβυλῶνος βουλὴν καὶ ἐλογίσατο ἐφ᾿ ὑμᾶς λογισμόν. | |
| 26ἀνάστηθι καὶ ἀνάβηθι ἐπ᾿ ἔθνος εὐσταθοῦν καθήμενον εἰς ἀναψυχήν, οἷς οὔκ εἰσιν θύραι, οὐ βάλανοι, οὐ μοχλοί, μόνοι καταλύουσιν. | |
| 27καὶ ἔσονται κάμηλοι αὐτῶν εἰς προνομὴν καὶ πλῆθος κτηνῶν αὐτῶν εἰς ἀπώλειαν· καὶ λικμήσω αὐτοὺς παντὶ πνεύματι κεκαρμένους πρὸ προσώπου αὐτῶν, ἐκ παντὸς πέραν αὐτῶν οἴσω τὴν τροπὴν αὐτῶν, εἶπεν κύριος. | |
| 28καὶ ἔσται ἡ αὐλὴ διατριβὴ στρουθῶν καὶ ἄβατος ἕως αἰῶνος, οὐ μὴ καθίσῃ ἐκεῖ ἄνθρωπος, καὶ οὐ μὴ κατοικήσῃ ἐκεῖ υἱὸς ἀνθρώπου. | |
| 29Τῇ Δαμασκῷ. Κατῃσχύνθη Ημαθ καὶ Αρφαδ, ὅτι ἤκουσαν ἀκοὴν πονηράν· ἐξέστησαν, ἐθυμώθησαν, ἀναπαύσασθαι οὐ μὴ δύνωνται. | |
| 30ἐξελύθη Δαμασκός, ἀπεστράφη εἰς φυγήν, τρόμος ἐπελάβετο αὐτῆς. | |
| 31πῶς οὐχὶ ἐγκατέλιπεν πόλιν ἐμήν; κώμην ἠγάπησαν. | |
| 32διὰ τοῦτο πεσοῦνται νεανίσκοι ἐν πλατείαις σου, καὶ πάντες οἱ ἄνδρες οἱ πολεμισταί σου πεσοῦνται, φησὶν κύριος· | |
| 33καὶ καύσω πῦρ ἐν τείχει Δαμασκοῦ, καὶ καταφάγεται ἄμφοδα υἱοῦ Αδερ. |