І҆езекі́илѧ 20
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἔτει τῷ ἑβδόμῳ ἐν τῷ πέμπτῳ μηνὶ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς ἦλθον ἄνδρες ἐκ τῶν πρεσβυτέρων οἴκου Ισραηλ ἐπερωτῆσαι τὸν κύριον καὶ ἐκάθισαν πρὸ προσώπου μου. | 1И҆ бы́сть въ лѣ́то седмо́е, въ пѧ́тый мцⷭ҇ъ, въ десѧ́тый де́нь мцⷭ҇а, прїидо́ша мꙋ́жїе ѿ старѣ́йшинъ до́мꙋ і҆и҃лева вопроси́ти гдⷭ҇а и҆ сѣдо́ша пред̾ лице́мъ мои́мъ. |
| 2καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων | 2И҆ бы́сть сло́во гдⷭ҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ: |
| 3Υἱὲ ἀνθρώπου, λάλησον πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους τοῦ Ισραηλ καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος Εἰ ἐπερωτῆσαί με ὑμεῖς ἔρχεσθε; ζῶ ἐγὼ εἰ ἀποκριθήσομαι ὑμῖν, λέγει κύριος; | 3сы́не человѣ́чь, глаго́ли ко старѣ́йшинамъ до́мꙋ і҆и҃лева и҆ рече́ши къ ни̑мъ: та́кѡ гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: є҆да̀ вопроси́ти менѐ вы̀ прихо́дите; живꙋ̀ а҆́зъ, а҆́ще ѿвѣща́ю ва́мъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь. |
| 4εἰ ἐκδικήσω αὐτοὺς ἐκδικήσει; υἱὲ ἀνθρώπου, τὰς ἀνομίας τῶν πατέρων αὐτῶν διαμάρτυραι αὐτοῖς | 4А҆́ще ѿмще́нїемъ ѿмщꙋ̀ и҆̀мъ: сы́не человѣ́чь, беззакѡ́нїѧ ѻ҆тє́цъ и҆́хъ засвидѣ́тельствꙋй и҆̀мъ, |
| 5καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος Ἀφ ἧς ἡμέρας ᾑρέτισα τὸν οἶκον Ισραηλ καὶ ἐγνωρίσθην τῷ σπέρματι οἴκου Ιακωβ καὶ ἐγνώσθην αὐτοῖς ἐν γῇ Αἰγύπτου καὶ ἀντελαβόμην τῇ χειρί μου αὐτῶν λέγων Ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν, | 5и҆ рече́ши къ ни̑мъ: сїѧ̑ гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: ѿ негѡ́же днѐ и҆збра́хъ до́мъ і҆и҃левъ, и҆ ᲂу҆вѣ́дѣнъ бы́хъ пле́мени до́мꙋ і҆а́кѡвлѧ и҆ позна́нъ бы́хъ и҆̀мъ во землѝ є҆гѵ́петстѣй, и҆ прїѧ́хъ ѧ҆̀ рꙋко́ю мое́ю гл҃ѧ: а҆́зъ гдⷭ҇ь бг҃ъ ва́шъ: |
| 6ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀντελαβόμην τῇ χειρί μου αὐτῶν τοῦ ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου εἰς τὴν γῆν, ἣν ἡτοίμασα αὐτοῖς, γῆν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι, κηρίον ἐστὶν παρὰ πᾶσαν τὴν γῆν. | 6въ то́й де́нь под̾ѧ́хъ ѧ҆̀ рꙋко́ю мое́ю, є҆́же и҆звестѝ ѧ҆̀ и҆з̾ землѝ є҆гѵ́петскїѧ въ зе́млю, ю҆́же ᲂу҆гото́вахъ и҆̀мъ, зе́млю кипѧ́щꙋю млеко́мъ и҆ ме́домъ, со́тъ є҆́сть па́че всѣ́хъ земе́ль, |
| 7καὶ εἶπα πρὸς αὐτούς Ἕκαστος τὰ βδελύγματα τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ ἀπορριψάτω, καὶ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν Αἰγύπτου μὴ μιαίνεσθε· ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν. | 7и҆ реко́хъ къ ни̑мъ: кі́йждо ме́рзѡсти ѿ ѻ҆че́съ свои́хъ ѿве́ржите и҆ во творе́нїихъ є҆гѵ́петскихъ не ѡ҆сквернѧ́йтесѧ, а҆́зъ гдⷭ҇ь бг҃ъ ва́шъ. |
| 8καὶ ἀπέστησαν ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ οὐκ ἠθέλησαν εἰσακοῦσαί μου, τὰ βδελύγματα τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν οὐκ ἀπέρριψαν καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα Αἰγύπτου οὐκ ἐγκατέλιπον. καὶ εἶπα τοῦ ἐκχέαι τὸν θυμόν μου ἐπ᾿ αὐτοὺς τοῦ συντελέσαι τὴν ὀργήν μου ἐν αὐτοῖς ἐν μέσῳ γῆς Αἰγύπτου. | 8И҆ ѿверго́шасѧ менє̀ и҆ не хотѣ́ша послꙋ́шати мѧ̀: кі́йждо ме́рзостей ѿ ѻ҆че́съ свои́хъ не ѿверго́ша и҆ творе́нїй є҆гѵ́петскихъ не ѡ҆ста́виша. И҆ реко́хъ, є҆́же и҆злїѧ́ти ꙗ҆́рость мою̀ на нѧ̀ и҆ сконча́ти гнѣ́въ мо́й на ни́хъ средѣ̀ землѝ є҆гѵ́петскїѧ. |
| 9καὶ ἐποίησα ὅπως τὸ ὄνομά μου τὸ παράπαν μὴ βεβηλωθῇ ἐνώπιον τῶν ἐθνῶν, ὧν αὐτοί εἰσιν ἐν μέσῳ αὐτῶν, ἐν οἷς ἐγνώσθην πρὸς αὐτοὺς ἐνώπιον αὐτῶν τοῦ ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου. | 9И҆ сотвори́хъ, ꙗ҆́кѡ да и҆́мѧ моѐ весьма̀ не ѡ҆скверни́тсѧ пред̾ ꙗ҆зы̑ки, въ ни́хже сꙋ́ть ті́и средѣ̀ и҆́хъ, въ ни́хже позна́нъ бы́хъ и҆̀мъ пред̾ лице́мъ и҆́хъ, є҆́же и҆звестѝ ѧ҆̀ и҆з̾ землѝ є҆гѵ́петскїѧ. |
| 10καὶ ἐξήγαγον αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου καὶ ἤγαγον αὐτοὺς εἰς τὴν ἔρημον | 10И҆ и҆зведо́хъ ѧ҆̀ и҆з̾ землѝ є҆гѵ́петскїѧ и҆ введо́хъ ѧ҆̀ въ пꙋсты́ню, |
| 11καὶ ἔδωκα αὐτοῖς τὰ προστάγματά μου καὶ τὰ δικαιώματά μου ἐγνώρισα αὐτοῖς, ὅσα ποιήσει αὐτὰ ἄνθρωπος καὶ ζήσεται ἐν αὐτοῖς. | 11и҆ да́хъ и҆̀мъ за́пѡвѣди моѧ̑, и҆ ѡ҆правда̑нїѧ моѧ̑ ꙗ҆ви́хъ и҆̀мъ, ꙗ҆̀же а҆́ще сотвори́тъ человѣ́къ, жи́въ бꙋ́детъ въ ни́хъ: |
| 12καὶ τὰ σάββατά μου ἔδωκα αὐτοῖς τοῦ εἶναι εἰς σημεῖον ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ἀνὰ μέσον αὐτῶν τοῦ γνῶναι αὐτοὺς διότι ἐγὼ κύριος ὁ ἁγιάζων αὐτούς. | 12и҆ сꙋббѡ̑ты моѧ̑ да́хъ и҆̀мъ, є҆́же бы́ти въ зна́менїе междꙋ̀ мно́ю и҆ междꙋ̀ и҆́ми, є҆́же разꙋмѣ́ти и҆̀мъ, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь ѡ҆сщ҃а́ѧй и҆̀хъ. |
| 13καὶ εἶπα πρὸς τὸν οἶκον τοῦ Ισραηλ ἐν τῇ ἐρήμῳ Ἐν τοῖς προστάγμασίν μου πορεύεσθε. καὶ οὐκ ἐπορεύθησαν καὶ τὰ δικαιώματά μου ἀπώσαντο, ἃ ποιήσει αὐτὰ ἄνθρωπος καὶ ζήσεται ἐν αὐτοῖς, καὶ τὰ σάββατά μου ἐβεβήλωσαν σφόδρα. καὶ εἶπα τοῦ ἐκχέαι τὸν θυμόν μου ἐπ᾿ αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ ἐξαναλῶσαι αὐτούς. | 13И҆ гл҃ахъ ко до́мꙋ і҆и҃левꙋ въ пꙋсты́ни: въ за́повѣдехъ мои́хъ ходи́те и҆ ѡ҆правда̑нїѧ моѧ̑ сохрани́те, є҆́же твори́ти ѧ҆̀, ꙗ҆̀же сотвори́тъ человѣ́къ и҆ жи́въ бꙋ́детъ въ ни́хъ. И҆ разгнѣ́ва мѧ̀ до́мъ і҆и҃левъ въ пꙋсты́ни: въ за́повѣдехъ бо мои́хъ не ходи́ша и҆ ѡ҆правда̑нїѧ моѧ̑ ѿверго́ша, ꙗ҆̀же сотвори́тъ человѣ́къ и҆ жи́въ бꙋ́детъ въ ни́хъ: и҆ сꙋббѡ̑ты моѧ̑ ѡ҆скверни́ша ѕѣлѡ̀. И҆ реко́хъ, є҆́же и҆злїѧ́ти ꙗ҆́рость мою̀ на нѧ̀ въ пꙋсты́ни, є҆́же потреби́ти и҆̀хъ. |
| 14καὶ ἐποίησα ὅπως τὸ ὄνομά μου τὸ παράπαν μὴ βεβηλωθῇ ἐνώπιον τῶν ἐθνῶν, ὧν ἐξήγαγον αὐτοὺς κατ᾿ ὀφθαλμοὺς αὐτῶν. | 14И҆ сотвори́хъ, ꙗ҆́кѡ да весьма̀ и҆́мѧ моѐ не ѡ҆скверни́тсѧ пред̾ ꙗ҆зы̑ки, и҆з̾ ни́хже и҆зведо́хъ ѧ҆̀ пред̾ ѻ҆чи́ма и҆́хъ. |
| 15καὶ ἐγὼ ἐξῆρα τὴν χεῖρά μου ἐπ᾿ αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ τὸ παράπαν τοῦ μὴ εἰσαγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν, ἣν ἔδωκα αὐτοῖς, γῆν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι, κηρίον ἐστὶν παρὰ πᾶσαν τὴν γῆν, | 15И҆ а҆́зъ воздвиго́хъ рꙋ́кꙋ мою̀ на нѧ̀ въ пꙋсты́ни весьма̀, є҆́же не ввестѝ и҆́хъ въ зе́млю, ю҆́же да́хъ и҆̀мъ, въ зе́млю текꙋ́щꙋю млеко́мъ и҆ ме́домъ, со́тъ є҆́сть па́че всеѧ̀ землѝ: |
| 16ἀνθ᾿ ὧν τὰ δικαιώματά μου ἀπώσαντο καὶ ἐν τοῖς προστάγμασίν μου οὐκ ἐπορεύθησαν ἐν αὐτοῖς καὶ τὰ σάββατά μου ἐβεβήλουν καὶ ὀπίσω τῶν ἐνθυμημάτων τῶν καρδιῶν αὐτῶν ἐπορεύοντο. | 16поне́же сꙋдьбы̑ моѧ̑ ѿверго́ша и҆ въ за́повѣдехъ мои́хъ не ходи́ша, и҆ сꙋббѡ̑ты моѧ̑ ѡ҆скверни́ша и҆ в̾слѣ́дъ помышле́нїй се́рдца своегѡ̀ хожда́хꙋ. |
| 17καὶ ἐφείσατο ὁ ὀφθαλμός μου ἐπ᾿ αὐτοὺς τοῦ ἐξαλεῖψαι αὐτοὺς καὶ οὐκ ἐποίησα αὐτοὺς εἰς συντέλειαν ἐν τῇ ἐρήμῳ. | 17И҆ пощадѣ̀ ѧ҆̀ ѻ҆́ко моѐ, є҆́же потреби́ти и҆̀хъ, и҆ не сотвори́хъ и҆̀мъ сконча́нїѧ въ пꙋсты́ни. |
| 18καὶ εἶπα πρὸς τὰ τέκνα αὐτῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ Ἐν τοῖς νομίμοις τῶν πατέρων ὑμῶν μὴ πορεύεσθε καὶ τὰ δικαιώματα αὐτῶν μὴ φυλάσσεσθε καὶ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν αὐτῶν μὴ συναναμίσγεσθε καὶ μὴ μιαίνεσθε· | 18И҆ реко́хъ ко ча́дѡмъ и҆́хъ въ пꙋсты́ни: въ зако́нѣхъ ѻ҆тє́цъ ва́шихъ не ходи́те и҆ ѡ҆правда́нїй и҆́хъ не храни́те, и҆ ко творе́нїємъ є҆гѵ́пєтскимъ не примѣша́йтесѧ и҆ не ѡ҆сквернѧ́йтесѧ: |
| 19ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν, ἐν τοῖς προστάγμασίν μου πορεύεσθε καὶ τὰ δικαιώματά μου φυλάσσεσθε καὶ ποιεῖτε αὐτὰ | 19а҆́зъ гдⷭ҇ь бг҃ъ ва́шъ: въ за́повѣдехъ мои́хъ ходи́те, и҆ ѡ҆правда̑нїѧ моѧ̑ снабди́те и҆ твори́те ѧ҆̀, |
| 20καὶ τὰ σάββατά μου ἁγιάζετε, καὶ ἔστω εἰς σημεῖον ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ὑμῶν τοῦ γινώσκειν διότι ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν. | 20и҆ сꙋббѡ̑ты моѧ̑ ѡ҆свѧща́йте: и҆ бꙋ́детъ въ зна́менїе междꙋ̀ мно́ю и҆ междꙋ̀ ва́ми, є҆́же вѣ́дѣти ва́мъ, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь бг҃ъ ва́шъ. |
| 21καὶ παρεπίκρανάν με καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, ἐν τοῖς προστάγμασίν μου οὐκ ἐπορεύθησαν, καὶ τὰ δικαιώματά μου οὐκ ἐφυλάξαντο τοῦ ποιεῖν αὐτά, ἃ ποιήσει ἄνθρωπος καὶ ζήσεται ἐν αὐτοῖς, καὶ τὰ σάββατά μου ἐβεβήλουν. καὶ εἶπα τοῦ ἐκχέαι τὸν θυμόν μου ἐπ᾿ αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ συντελέσαι τὴν ὀργήν μου ἐπ᾿ αὐτούς· | 21И҆ разгнѣ́ваша мѧ̀, и҆ ча̑да и҆́хъ въ за́повѣдехъ мои́хъ не ходи́ша и҆ ѡ҆правда́нїй мои́хъ не снабдѣ́ша, є҆́же твори́ти ѧ҆̀: сїѧ̑ бо сотвори́въ человѣ́къ жи́въ бꙋ́детъ въ ни́хъ: и҆ сꙋббѡ̑ты моѧ̑ ѡ҆скверни́ша ѕѣлѡ̀. И҆ реко́хъ: и҆злїю̀ ꙗ҆́рость мою̀ на нѧ̀, є҆́же сконча́ти гнѣ́въ мо́й на ни́хъ въ пꙋсты́ни. |
| 22καὶ ἐποίησα ὅπως τὸ ὄνομά μου τὸ παράπαν μὴ βεβηλωθῇ ἐνώπιον τῶν ἐθνῶν, ὧν ἐξήγαγον αὐτοὺς κατ᾿ ὀφθαλμοὺς αὐτῶν. | 22И҆ сотвори́хъ, ꙗ҆́кѡ да и҆́мѧ моѐ весьма̀ не ѡ҆скверна́витсѧ пред̾ ꙗ҆зы̑ки, ѿ ни́хже и҆зведо́хъ ѧ҆̀ пред̾ ѻ҆чи́ма и҆́хъ. |
| 23καὶ ἐξῆρα τὴν χεῖρά μου ἐπ᾿ αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ διασκορπίσαι αὐτοὺς ἐν τοῖς ἔθνεσιν καὶ διασπεῖραι αὐτοὺς ἐν ταῖς χώραις, | 23И҆ а҆́зъ воздвиго́хъ рꙋ́кꙋ мою̀ на нѧ̀ въ пꙋсты́ни, є҆́же расточи́ти ѧ҆̀ во ꙗ҆зы́цѣхъ и҆ разсѣ́ѧти ѧ҆̀ во страна́хъ, |
| 24ἀνθ᾿ ὧν τὰ δικαιώματά μου οὐκ ἐποίησαν καὶ τὰ προστάγματά μου ἀπώσαντο καὶ τὰ σάββατά μου ἐβεβήλουν, καὶ ὀπίσω τῶν ἐνθυμημάτων τῶν πατέρων αὐτῶν ἦσαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν. | 24поне́же ѡ҆правда́нїй мои́хъ не сотвори́ша и҆ за́пѡвѣди моѧ̑ ѿри́нꙋша и҆ сꙋббѡ̑ты моѧ̑ ѡ҆скверни́ша, и҆ в̾слѣ́дъ кꙋмі́рѡвъ ѻ҆тє́цъ и҆́хъ бы́ша ѻ҆чеса̀ и҆́хъ. |
| 25καὶ ἐγὼ ἔδωκα αὐτοῖς προστάγματα οὐ καλὰ καὶ δικαιώματα ἐν οἷς οὐ ζήσονται ἐν αὐτοῖς. | 25И҆ да́хъ и҆̀мъ за́пѡвѣди не дѡбры̀ и҆ ѡ҆правда̑нїѧ, въ ни́хже не бꙋ́дꙋтъ жи́ви: |
| 26καὶ μιανῶ αὐτοὺς ἐν τοῖς δόμασιν αὐτῶν ἐν τῷ διαπορεύεσθαί με πᾶν διανοῖγον μήτραν ὅπως ἀφανίσω αὐτούς. | 26и҆ ѡ҆скверню̀ ѧ҆̀ въ даѧ́нїихъ и҆́хъ, внегда̀ проводи́ти( и҆̀мъ) всѧ́кое разверза́ющее ложесна̀, да погꙋблю̀ и҆̀хъ, да ᲂу҆разꙋмѣ́ютъ, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь. |
| 27Διὰ τοῦτο λάλησον πρὸς τὸν οἶκον τοῦ Ισραηλ, υἱὲ ἀνθρώπου, καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος Ἕως τούτου παρώργισάν με οἱ πατέρες ὑμῶν ἐν τοῖς παραπτώμασιν αὐτῶν, ἐν οἷς παρέπεσον εἰς ἐμέ. | 27Сегѡ̀ ра́ди глаго́ли къ до́мꙋ і҆и҃левꙋ, сы́не человѣ́чь, и҆ рече́ши къ ни̑мъ: сїѧ̑ гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: да́же до сегѡ̀ разгнѣ́ваша мѧ̀ ѻ҆тцы̀ ва́ши во грѣсѣ́хъ свои́хъ, и҆́миже согрѣши́ша ко мнѣ̀: |
| 28καὶ εἰσήγαγον αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν, ἣν ἦρα τὴν χεῖρά μου τοῦ δοῦναι αὐτοῖς, καὶ εἶδον πᾶν βουνὸν ὑψηλὸν καὶ πᾶν ξύλον κατάσκιον καὶ ἔθυσαν ἐκεῖ τοῖς θεοῖς αὐτῶν καὶ ἔταξαν ἐκεῖ ὀσμὴν εὐωδίας καὶ ἔσπεισαν ἐκεῖ σπονδὰς αὐτῶν. | 28и҆ введо́хъ ѧ҆̀ въ зе́млю, въ ню́же воздвиго́хъ рꙋ́кꙋ мою̀, є҆́же да́ти ю҆̀ и҆̀мъ: и҆ ви́дѣша всѧ́къ хо́лмъ высо́къ и҆ всѧ́ко дре́во присѣ́нное, и҆ пожро́ша та́мѡ богѡ́мъ свои̑мъ и҆ ᲂу҆чини́ша та́мѡ ꙗ҆́рость дарѡ́въ свои́хъ, и҆ положи́ша та́мѡ воню̀ благово́нїѧ своегѡ̀ и҆ возлїѧ́ша та́мѡ возлїѧ̑нїѧ своѧ̑. |
| 29καὶ εἶπον πρὸς αὐτούς Τί ἐστιν Αβαμα, ὅτι ὑμεῖς εἰσπορεύεσθε ἐκεῖ; καὶ ἐπεκάλεσαν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Αβαμα ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας. | 29И҆ реко́хъ къ ни̑мъ: что̀ сꙋ́ть а҆ввама̀{ высо́кое}, ꙗ҆́кѡ вы̀ вхо́дите та́мѡ; и҆ прозва́ша и҆́мѧ є҆мꙋ̀ а҆ввама̀ да́же до дне́шнѧгѡ днѐ. |
| 30διὰ τοῦτο εἰπὸν πρὸς τὸν οἶκον τοῦ Ισραηλ Τάδε λέγει κύριος Εἰ ἐν ταῖς ἀνομίαις τῶν πατέρων ὑμῶν ὑμεῖς μιαίνεσθε καὶ ὀπίσω τῶν βδελυγμάτων αὐτῶν ὑμεῖς ἐκπορνεύετε; | 30Сегѡ̀ ра́ди рцы̀ къ до́мꙋ і҆и҃левꙋ: сїѧ̑ гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: а҆́ще во беззако́нїихъ ѻ҆тє́цъ ва́шихъ вы̀ ѡ҆сквернѧ́етесѧ и҆ в̾слѣ́дъ ме́рзостей и҆́хъ вы̀ соблꙋжда́ете, |
| 31καὶ ἐν ταῖς ἀπαρχαῖς τῶν δομάτων ὑμῶν ἐν τοῖς ἀφορισμοῖς ὑμεῖς μιαίνεσθε ἐν πᾶσιν τοῖς ἐνθυμήμασιν ὑμῶν ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας. καὶ ἐγὼ ἀποκριθῶ ὑμῖν, οἶκος τοῦ Ισραηλ; ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, εἰ ἀποκριθήσομαι ὑμῖν, καὶ εἰ ἀναβήσεται ἐπὶ τὸ πνεῦμα ὑμῶν τοῦτο. | 31и҆ въ приноше́нїи дарѡ́въ ва́шихъ и҆ въ наро́цѣхъ ва́шихъ, є҆гда̀ прохо́дѧтъ ча̑да ва̑ша сквозѣ̀ ѻ҆́гнь: вы̀ ѡ҆сквернѧ́етесѧ во всѣ́хъ кꙋмі́рѣхъ ва́шихъ да́же до дне́шнѧгѡ днѐ, и҆ а҆́зъ ѿвѣща́ю ли ва́мъ, до́ме і҆и҃левъ; Живꙋ̀ а҆́зъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь, а҆́ще ѿвѣща́ю ва́мъ и҆ а҆́ще взы́детъ на дꙋ́хъ ва́шъ сїѐ. |
| 32καὶ οὐκ ἔσται ὃν τρόπον ὑμεῖς λέγετε Ἐσόμεθα ὡς τὰ ἔθνη καὶ ὡς αἱ φυλαὶ τῆς γῆς τοῦ λατρεύειν ξύλοις καὶ λίθοις. | 32И҆ не бꙋ́детъ, ꙗ҆́коже вы̀ глаго́лете: бꙋ́демъ, ꙗ҆́коже ꙗ҆зы́цы и҆ ꙗ҆́коже племена̀ зємна́ѧ, слꙋжи́ти дре́вꙋ и҆ ка́менїю. |
| 33διὰ τοῦτο ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, ἐν χειρὶ κραταιᾷ καὶ ἐν βραχίονι ὑψηλῷ καὶ ἐν θυμῷ κεχυμένῳ βασιλεύσω ἐφ᾿ ὑμᾶς· | 33Сегѡ̀ ра́ди живꙋ̀ а҆́зъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь, а҆́ще не рꙋко́ю крѣ́пкою и҆ мы́шцею высо́кою и҆ въ ꙗ҆́рости и҆злїѧ́ннѣй црⷭ҇твовати бꙋ́дꙋ над̾ ва́ми: |
| 34καὶ ἐξάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν λαῶν καὶ εἰσδέξομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν χωρῶν, οὗ διεσκορπίσθητε ἐν αὐταῖς, ἐν χειρὶ κραταιᾷ καὶ ἐν βραχίονι ὑψηλῷ καὶ ἐν θυμῷ κεχυμένῳ· | 34и҆ и҆зведꙋ̀ вы̀ ѿ люді́й и҆ прїимꙋ́ вы ѿ стра́нъ, въ ни́хже бѣ́сте разсѣ́ѧни, рꙋко́ю крѣ́пкою и҆ мы́шцею высо́кою и҆ ꙗ҆́ростїю и҆злїѧ́нною, |
| 35καὶ ἄξω ὑμᾶς εἰς τὴν ἔρημον τῶν λαῶν καὶ διακριθήσομαι πρὸς ὑμᾶς ἐκεῖ πρόσωπον κατὰ πρόσωπον. | 35и҆ приведꙋ̀ ва́съ въ пꙋсты́ню лю́дскꙋю и҆ разсꙋждꙋ́сѧ съ ва́ми та́мѡ лице́мъ къ лицꙋ̀: |
| 36ὃν τρόπον διεκρίθην πρὸς τοὺς πατέρας ὑμῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ γῆς Αἰγύπτου, οὕτως κρινῶ ὑμᾶς, λέγει κύριος· | 36ꙗ҆́коже сꙋди́хсѧ со ѻ҆тцы̑ ва́шими въ пꙋсты́ни землѝ є҆гѵ́петскїѧ, та́кѡ сꙋждꙋ̀ и҆ ва́мъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: |
| 37καὶ διάξω ὑμᾶς ὑπὸ τὴν ῥάβδον μου καὶ εἰσάξω ὑμᾶς ἐν ἀριθμῷ | 37и҆ проведꙋ̀ вы̀ под̾ жезло́мъ мои́мъ и҆ введꙋ̀ вы̀ въ числѣ̀ завѣ́та, |
| 38καὶ ἐκλέξω ἐξ ὑμῶν τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τοὺς ἀφεστηκότας, διότι ἐκ τῆς παροικεσίας αὐτῶν ἐξάξω αὐτούς, καὶ εἰς τὴν γῆν τοῦ Ισραηλ οὐκ εἰσελεύσονται· καὶ ἐπιγνώσεσθε διότι ἐγὼ κύριος. | 38и҆ и҆зберꙋ̀ ѿ ва́съ нечєсти́выѧ и҆ ѿве́ргшыѧсѧ: и҆з̾ земли́ бо ѡ҆бита́нїѧ и҆́хъ и҆зведꙋ̀ ѧ҆̀, и҆ въ зе́млю і҆и҃левꙋ не вни́дꙋтъ, и҆ позна́ете, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь бг҃ъ. |
| 39καὶ ὑμεῖς, οἶκος Ισραηλ, τάδε λέγει κύριος κύριος Ἕκαστος τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ ἐξάρατε· καὶ μετὰ ταῦτα εἰ μὴ ὑμεῖς εἰσακούετέ μου καὶ τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον οὐ βεβηλώσετε οὐκέτι ἐν τοῖς δώροις ὑμῶν καὶ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν ὑμῶν· | 39Вы́ же, до́ме і҆и҃левъ, си́це гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: кі́йждо кꙋмі́ры своѧ̑ ѿими́те, и҆ пото́мъ а҆́ще послꙋ́шаете менѐ, и҆ и҆́мене моегѡ̀ ст҃а́гѡ не ѡ҆скверна́вите ксемꙋ̀ въ дарѣ́хъ ва́шихъ и҆ рꙋкотворе́нїихъ ва́шихъ: |
| 40διότι ἐπὶ τοῦ ὄρους τοῦ ἁγίου μου, ἐπ᾿ ὄρους ὑψηλοῦ, λέγει κύριος κύριος, ἐκεῖ δουλεύσουσίν μοι πᾶς οἶκος Ισραηλ εἰς τέλος, καὶ ἐκεῖ προσδέξομαι καὶ ἐκεῖ ἐπισκέψομαι τὰς ἀπαρχὰς ὑμῶν καὶ τὰς ἀπαρχὰς τῶν ἀφορισμῶν ὑμῶν ἐν πᾶσιν τοῖς ἁγιάσμασιν ὑμῶν· | 40поне́же на горѣ̀ мое́й ст҃ѣ́й, на горѣ̀ высо́цѣ і҆и҃левѣ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь, та́мѡ послꙋ́жатъ мѝ ве́сь до́мъ і҆и҃левъ до конца̀ на землѝ, и҆ та́мѡ прїимꙋ̀ ѧ҆̀ и҆ та́мѡ присѣщꙋ̀ на приношє́нїѧ ва̑ша и҆ нача́тки ѡ҆бѣ́тѡвъ ва́шихъ во всѣ́хъ ѡ҆свѧще́нныхъ ва́шихъ. |
| 41ἐν ὀσμῇ εὐωδίας προσδέξομαι ὑμᾶς ἐν τῷ ἐξαγαγεῖν με ὑμᾶς ἐκ τῶν λαῶν καὶ εἰσδέχεσθαι ὑμᾶς ἐκ τῶν χωρῶν, ἐν αἷς διεσκορπίσθητε ἐν αὐταῖς, καὶ ἁγιασθήσομαι ἐν ὑμῖν κατ᾿ ὀφθαλμοὺς τῶν λαῶν. | 41Въ воню̀ благово́нїѧ прїимꙋ̀ вы̀, є҆гда̀ и҆зведꙋ̀ вы̀ и҆з̾ люді́й и҆ прїимꙋ̀ вы̀ ѿ стра́нъ, въ нѧ́же расточе́ни бы́сте, и҆ ѡ҆сщ҃ꙋ́сѧ въ ва́съ пред̾ ѻ҆чи́ма людски́ма: |
| 42καὶ ἐπιγνώσεσθε διότι ἐγὼ κύριος ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν με ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τοῦ Ισραηλ εἰς τὴν γῆν, εἰς ἣν ἦρα τὴν χεῖρά μου τοῦ δοῦναι αὐτὴν τοῖς πατράσιν ὑμῶν. | 42и҆ ᲂу҆вѣ́сте, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь, є҆гда̀ введꙋ̀ вы̀ въ зе́млю і҆и҃левꙋ, въ зе́млю, на ню́же воздвиго́хъ рꙋ́кꙋ мою̀ да́ти ю҆̀ ѻ҆тцє́мъ ва́шымъ: |
| 43καὶ μνησθήσεσθε ἐκεῖ τὰς ὁδοὺς ὑμῶν καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ὑμῶν, ἐν οἷς ἐμιαίνεσθε ἐν αὐτοῖς, καὶ κόψεσθε τὰ πρόσωπα ὑμῶν ἐν πᾶσαις ταῖς κακίαις ὑμῶν. | 43и҆ помѧне́те та́мѡ пꙋти̑ ва́шѧ и҆ всѧ̑ мє́рзкїѧ грѣхѝ ва́шѧ, въ ни́хже ѡ҆скверни́стесѧ, и҆ посрамитѐ ли́ца ва̑ша во всѣ́хъ ѕло́бахъ ва́шихъ, ꙗ҆̀же сотвори́сте: |
| 44καὶ ἐπιγνώσεσθε διότι ἐγὼ κύριος ἐν τῷ ποιῆσαί με οὕτως ὑμῖν ὅπως τὸ ὄνομά μου μὴ βεβηλωθῇ κατὰ τὰς ὁδοὺς ὑμῶν τὰς κακὰς καὶ κατὰ τὰ ἐπιτηδεύματα ὑμῶν τὰ διεφθαρμένα, λέγει κύριος. | 44и҆ позна́ете, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь, є҆гда̀ сотворю̀ ва́мъ та́кѡ, ꙗ҆́кѡ да и҆́мѧ моѐ не ѡ҆скверни́тсѧ по пꙋтє́мъ ва́шымъ ѕлы̑мъ и҆ по рꙋкотворе́нїємъ ва́шымъ растлѣ̑ннымъ, до́ме і҆и҃левъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь. |
| 45И҆ бы́сть сло́во гдⷭ҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ: | |
| 46сы́не человѣ́чь, ᲂу҆твердѝ лицѐ твоѐ на ю҆́гъ и҆ воззрѝ на дарѡ́ма, и҆ прорцы̀ на дꙋбра́вꙋ старѣ́йшинꙋ наге́ва | |
| 47и҆ рече́ши дꙋбра́вѣ наге́вовѣ: слы́ши сло́во гдⷭ҇не, сїѧ̑ гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: сѐ, а҆́зъ возгнѣщꙋ̀ въ тебѣ̀ ѻ҆́гнь, и҆ пожже́тъ въ тебѣ̀ всѧ́ко дре́во зеле́ное и҆ всѧ́ко дре́во сꙋхо́е, не ᲂу҆га́снетъ пла́мень разжже́ный, и҆ и҆згори́тъ въ не́мъ всѧ́ко лицѐ ѿ полꙋ́дне до сѣ́вера, | |
| 48и҆ ᲂу҆вѣ́сть всѧ́ка пло́ть, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь разжего́хъ є҆го̀, и҆ не ᲂу҆га́снетъ. | |
| 49И҆ реко́хъ: ника́коже, гдⷭ҇и, гдⷭ҇и! сі́и глаго́лютъ ко мнѣ̀: не при́тча ли є҆́сть сїѧ̀ глаго́лема; |