І҆езекі́илѧ 14
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Καὶ ἦλθον πρός με ἄνδρες ἐκ τῶν πρεσβυτέρων τοῦ Ισραηλ καὶ ἐκάθισαν πρὸ προσώπου μου. | 1И҆ прїидо́ша ко мнѣ̀ мꙋ́жїе ѿ ста́рєцъ і҆и҃левыхъ и҆ сѣдо́ша предо мно́ю. |
| 2καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων | 2И҆ бы́сть сло́во гдⷭ҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ: |
| 3Υἱὲ ἀνθρώπου, οἱ ἄνδρες οὗτοι ἔθεντο τὰ διανοήματα αὐτῶν ἐπὶ τὰς καρδίας αὐτῶν καὶ τὴν κόλασιν τῶν ἀδικιῶν αὐτῶν ἔθηκαν πρὸ προσώπου αὐτῶν· εἰ ἀποκρινόμενος ἀποκριθῶ αὐτοῖς; | 3сы́не человѣ́чь, мꙋ́жїе сі́и положи́ша помышлє́нїѧ своѧ̑ на сердца́хъ свои́хъ и҆ мꙋче́нїе непра́вдъ свои́хъ поста́виша пред̾ лице́мъ свои́мъ: а҆́ще ѿвѣща́ѧй ѿвѣща́ю и҆̀мъ; |
| 4διὰ τοῦτο λάλησον αὐτοῖς καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος Ἄνθρωπος ἄνθρωπος ἐκ τοῦ οἴκου Ισραηλ, ὃς ἂν θῇ τὰ διανοήματα αὐτοῦ ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ καὶ τὴν κόλασιν τῆς ἀδικίας αὐτοῦ τάξῃ πρὸ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἔλθῃ πρὸς τὸν προφήτην, ἐγὼ κύριος ἀποκριθήσομαι αὐτῷ ἐν οἷς ἐνέχεται ἡ διάνοια αὐτοῦ, | 4Сегѡ̀ ра́ди глаго́ли къ ни̑мъ и҆ рече́ши и҆̀мъ: сїѧ̑ гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: человѣ́къ человѣ́къ ѿ до́мꙋ і҆и҃лева, и҆́же а҆́ще положи́тъ мы̑сли своѧ̑ въ се́рдцы свое́мъ и҆ мꙋче́нїе непра́вды своеѧ̀ ᲂу҆чини́тъ пред̾ лице́мъ свои́мъ и҆ прїи́детъ ко проро́кꙋ, а҆́зъ гдⷭ҇ь ѿвѣща́ю є҆мꙋ̀ ѡ҆ си́хъ, и҆́миже держи́тсѧ мы́сль є҆гѡ̀: |
| 5ὅπως πλαγιάσῃ τὸν οἶκον τοῦ Ισραηλ κατὰ τὰς καρδίας αὐτῶν τὰς ἀπηλλοτριωμένας ἀπ᾿ ἐμοῦ ἐν τοῖς ἐνθυμήμασιν αὐτῶν. | 5ꙗ҆́кѡ да ᲂу҆клонѧ́тъ до́мъ і҆и҃левъ по сердца́мъ и҆́хъ ᲂу҆далє́нымъ ѿ менє̀ помышле́ньми и҆́хъ. |
| 6διὰ τοῦτο εἰπὸν πρὸς τὸν οἶκον τοῦ Ισραηλ Τάδε λέγει κύριος κύριος Ἐπιστράφητε καὶ ἀποστρέψατε ἀπὸ τῶν ἐπιτηδευμάτων ὑμῶν καὶ ἀπὸ πασῶν τῶν ἀσεβειῶν ὑμῶν καὶ ἐπιστρέψατε τὰ πρόσωπα ὑμῶν. | 6Сегѡ̀ ра́ди рцы̀ до́мꙋ і҆и҃левꙋ: сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь бг҃ъ: ѡ҆брати́тесѧ и҆ ѿврати́тесѧ ѿ начина́нїй ва́шихъ и҆ ѿ всѣ́хъ нече́стїй ва́шихъ, и҆ ѡ҆брати́те ли́ца ва̑ша ко мнѣ̀: |
| 7διότι ἄνθρωπος ἄνθρωπος ἐκ τοῦ οἴκου Ισραηλ καὶ ἐκ τῶν προσηλύτων τῶν προσηλυτευόντων ἐν τῷ Ισραηλ, ὃς ἂν ἀπαλλοτριωθῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ θῆται τὰ ἐνθυμήματα αὐτοῦ ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ καὶ τὴν κόλασιν τῆς ἀδικίας αὐτοῦ τάξῃ πρὸ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἔλθῃ πρὸς τὸν προφήτην τοῦ ἐπερωτῆσαι αὐτὸν ἐν ἐμοί, ἐγὼ κύριος ἀποκριθήσομαι αὐτῷ ἐν ᾧ ἐνέχεται ἐν αὐτῷ· | 7занѐ человѣ́къ человѣ́къ ѿ до́мꙋ і҆и҃лева и҆ ѿ прише́льцєвъ прише́дшихъ ко і҆и҃леви, и҆́же а҆́ще ᲂу҆дали́тсѧ ѿ менє̀ и҆ положи́тъ мы̑сли своѧ̑ на се́рдцы свое́мъ и҆ мꙋче́нїе непра́вды своеѧ̀ ᲂу҆чини́тъ пред̾ лице́мъ свои́мъ и҆ прїи́детъ ко проро́кꙋ є҆́же вопроси́ти є҆мꙋ̀ менѐ, а҆́зъ гдⷭ҇ь ѿвѣща́ю є҆мꙋ̀, въ не́мже держи́тсѧ ѻ҆́нъ, |
| 8καὶ στηριῶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον καὶ θήσομαι αὐτὸν εἰς ἔρημον καὶ εἰς ἀφανισμὸν καὶ ἐξαρῶ αὐτὸν ἐκ μέσου τοῦ λαοῦ μου· καὶ ἐπιγνώσεσθε ὅτι ἐγὼ κύριος. | 8и҆ ᲂу҆твержꙋ̀ лицѐ моѐ на человѣ́ка того̀ и҆ положꙋ̀ є҆го̀ въ поги́бель и҆ въ потребле́нїе и҆ и҆зве́ргꙋ є҆го̀ ѿ среды̀ люді́й мои́хъ, и҆ ᲂу҆вѣ́сте, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь. |
| 9καὶ ὁ προφήτης ἐὰν πλανηθῇ καὶ λαλήσῃ, ἐγὼ κύριος πεπλάνηκα τὸν προφήτην ἐκεῖνον καὶ ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου ἐπ᾿ αὐτὸν καὶ ἀφανιῶ αὐτὸν ἐκ μέσου τοῦ λαοῦ μου Ισραηλ. | 9И҆ проро́къ а҆́ще прельсти́тсѧ и҆ рече́тъ сло́во, а҆́зъ гдⷭ҇ь прельсти́хъ проро́ка того̀, и҆ прострꙋ̀ рꙋ́кꙋ мою̀ на́нь и҆ потреблю̀ є҆го̀ ѿ среды̀ люді́й і҆и҃левыхъ. |
| 10καὶ λήμψονται τὴν ἀδικίαν αὐτῶν· κατὰ τὸ ἀδίκημα τοῦ ἐπερωτῶντος καὶ κατὰ τὸ ἀδίκημα ὁμοίως τῷ προφήτῃ ἔσται, | 10И҆ прїи́мꙋтъ непра́вдꙋ свою̀ по непра́вдѣ вопроша́ющагѡ, и҆ по непра́вдѣ та́кожде проро́кꙋ бꙋ́детъ, |
| 11ὅπως μὴ πλανᾶται ἔτι ὁ οἶκος τοῦ Ισραηλ ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ ἵνα μὴ μιαίνωνται ἔτι ἐν πᾶσιν τοῖς παραπτώμασιν αὐτῶν· καὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν, καὶ ἐγὼ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς θεόν, λέγει κύριος. | 11ꙗ҆́кѡ да не прельща́етсѧ ктомꙋ̀ до́мъ і҆и҃левъ ѿ менє̀, и҆ да не ѡ҆сквернѧ́ютсѧ ктомꙋ̀ во всѣ́хъ грѣсѣ́хъ свои́хъ, и҆ бꙋ́дꙋтъ мѝ въ лю́ди, а҆́зъ же бꙋ́дꙋ и҆̀мъ въ бг҃а, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь. |
| 12Καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων | 12И҆ бы́сть сло́во гдⷭ҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ: |
| 13Υἱὲ ἀνθρώπου, γῆ ἐὰν ἁμάρτῃ μοι τοῦ παραπεσεῖν παράπτωμα καὶ ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου ἐπ᾿ αὐτὴν καὶ συντρίψω αὐτῆς στήριγμα ἄρτου καὶ ἐξαποστελῶ ἐπ᾿ αὐτὴν λιμὸν καὶ ἐξαρῶ ἐξ αὐτῆς ἄνθρωπον καὶ κτήνη, | 13сы́не человѣ́чь, землѧ̀ а҆́ще согрѣши́тъ мѝ, є҆́же па́стисѧ грѣхо́мъ, и҆ прострꙋ̀ рꙋ́кꙋ мою̀ на ню̀ и҆ сотрꙋ̀ ᲂу҆твержде́нїе хлѣ́бное и҆ пꙋщꙋ̀ на ню̀ гла́дъ и҆ возмꙋ̀ съ неѧ̀ человѣ́ки и҆ скоты̀, |
| 14καὶ ἐὰν ὦσιν οἱ τρεῖς ἄνδρες οὗτοι ἐν μέσῳ αὐτῆς, Νωε καὶ Δανιηλ καὶ Ιωβ, αὐτοὶ ἐν τῇ δικαιοσύνῃ αὐτῶν σωθήσονται, λέγει κύριος. | 14и҆ а҆́ще бꙋ́дꙋтъ сі́и трїѐ мꙋ́жїе средѣ̀ є҆ѧ̀, нѡ́е и҆ данїи́лъ и҆ і҆́ѡвъ, ті́и во пра́вдѣ свое́й спасꙋ́тсѧ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: |
| 15ἐὰν καὶ θηρία πονηρὰ ἐπάγω ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τιμωρήσομαι αὐτὴν καὶ ἔσται εἰς ἀφανισμὸν καὶ οὐκ ἔσται ὁ διοδεύων ἀπὸ προσώπου τῶν θηρίων, | 15а҆́ще и҆ ѕвѣ̑ри ѕлы̑ѧ напꙋщꙋ̀ на зе́млю и҆ ᲂу҆мꙋ́чꙋ ю҆̀, и҆ бꙋ́детъ въ па́гꙋбꙋ, и҆ не бꙋ́детъ проходѧ́щагѡ сквозѣ̀ ю҆̀ ѿ лица̀ ѕвѣре́й, |
| 16καὶ οἱ τρεῖς ἄνδρες οὗτοι ἐν μέσῳ αὐτῆς ὦσι, ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, εἰ υἱοὶ ἢ θυγατέρες σωθήσονται, ἀλλ᾿ ἢ αὐτοὶ μόνοι σωθήσονται, ἡ δὲ γῆ ἔσται εἰς ὄλεθρον. | 16и҆ а҆́ще бꙋ́дꙋтъ трїѐ сі́и мꙋ́жїе средѣ̀ є҆ѧ̀, живꙋ̀ а҆́зъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь, ни сы́нове, ни дщє́ри и҆́хъ спасꙋ́тсѧ, но то́кмѡ сі́и є҆ди́ни спасꙋ́тсѧ, а҆ землѧ̀ въ потребле́нїе бꙋ́детъ: |
| 17ἢ καὶ ῥομφαίαν ἐὰν ἐπάγω ἐπὶ τὴν γῆν ἐκείνην καὶ εἴπω Ῥομφαία διελθάτω διὰ τῆς γῆς, καὶ ἐξαρῶ ἐξ αὐτῆς ἄνθρωπον καὶ κτῆνος, | 17а҆́ще же наведꙋ̀ на тꙋ̀ зе́млю ме́чь и҆ рекꙋ̀: ме́чь да про́йдетъ зе́млю, и҆ возмꙋ̀ ѿ неѧ̀ человѣ́ка и҆ скота̀, |
| 18καὶ οἱ τρεῖς ἄνδρες οὗτοι ἐν μέσῳ αὐτῆς, ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, οὐ μὴ ῥύσωνται υἱοὺς οὐδὲ θυγατέρας, αὐτοὶ μόνοι σωθήσονται. | 18и҆ трїѐ мꙋ́жїе сі́и бꙋ́дꙋтъ средѣ̀ є҆ѧ̀, живꙋ̀ а҆́зъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь, не и҆зба́вѧтъ ни сынѡ́въ, ни дще́рей свои́хъ, но ті́и є҆ди́ни спасꙋ́тсѧ: |
| 19ἢ καὶ θάνατον ἐπαποστείλω ἐπὶ τὴν γῆν ἐκείνην καὶ ἐκχεῶ τὸν θυμόν μου ἐπ᾿ αὐτὴν ἐν αἵματι τοῦ ἐξολεθρεῦσαι ἐξ αὐτῆς ἄνθρωπον καὶ κτῆνος, | 19а҆́ще же и҆ сме́рть пꙋщꙋ̀ на зе́млю ѻ҆́нꙋ и҆ и҆злїю̀ ꙗ҆́рость мою̀ на ню̀ въ кро́ви, є҆́же потреби́ти ѿ неѧ̀ человѣ́ки и҆ скоты̀, |
| 20καὶ Νωε καὶ Δανιηλ καὶ Ιωβ ἐν μέσῳ αὐτῆς, ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, ἐὰν υἱοὶ ἢ θυγατέρες ὑπολειφθῶσιν, αὐτοὶ ἐν τῇ δικαιοσύνῃ αὐτῶν ῥύσονται τὰς ψυχὰς αὐτῶν. | 20нѡ́е же и҆ данїи́лъ и҆ і҆́ѡвъ бꙋ́дꙋтъ посредѣ̀ є҆ѧ̀, живꙋ̀ а҆́зъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь, ни сы́нове, ни дщє́ри не ѡ҆ста́нꙋтъ и҆̀мъ, ті́и же во пра́вдѣ свое́й спасꙋ́тсѧ и҆ и҆зба́вѧтъ дꙋ́шы своѧ̑. |
| 21τάδε λέγει κύριος Ἐὰν δὲ καὶ τὰς τέσσαρας ἐκδικήσεις μου τὰς πονηράς, ῥομφαίαν καὶ λιμὸν καὶ θηρία πονηρὰ καὶ θάνατον, ἐξαποστείλω ἐπὶ Ιερουσαλημ τοῦ ἐξολεθρεῦσαι ἐξ αὐτῆς ἄνθρωπον καὶ κτῆνος | 21Сїѧ̑ гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь: а҆́ще же и҆ четы́ри мє́сти моѧ̑ лю̑тыѧ пꙋщꙋ̀ на і҆ерⷭ҇ли́ма, ме́чь и҆ гла́дъ, и҆ ѕвѣ̑ри лю̑ты и҆ сме́рть, є҆́же потреби́ти ѿ негѡ̀ человѣ́ки и҆ скоты̀, |
| 22καὶ ἰδοὺ ὑπολελειμμένοι ἐν αὐτῇ οἱ ἀνασεσῳσμένοι αὐτῆς, οἳ ἐξάγουσιν ἐξ αὐτῆς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, ἰδοὺ αὐτοὶ ἐκπορεύονται πρὸς ὑμᾶς, καὶ ὄψεσθε τὰς ὁδοὺς αὐτῶν καὶ τὰ ἐνθυμήματα αὐτῶν καὶ μεταμεληθήσεσθε ἐπὶ τὰ κακά, ἃ ἐπήγαγον ἐπὶ Ιερουσαλημ, πάντα τὰ κακὰ ἃ ἐπήγαγον ἐπ᾿ αὐτήν, | 22и҆ сѐ, ѡ҆ста́влени въ не́мъ спасе́ннїи ѿ негѡ̀, сі́и и҆зведꙋ́тъ сы́ны и҆ дщє́ри: сѐ, ті́и и҆зы́дꙋтъ къ ва́мъ, и҆ ᲂу҆́зрите пꙋти̑ и҆́хъ и҆ помышлє́нїѧ и҆́хъ, и҆ раска́етесѧ ѡ҆ ѕлы́хъ, ꙗ҆̀же наведо́хъ на і҆ерⷭ҇ли́мъ, всѧ̑ ѕла̑ѧ, ꙗ҆̀же наведо́хъ на́нь, |
| 23καὶ παρακαλέσουσιν ὑμᾶς, διότι ὄψεσθε τὰς ὁδοὺς αὐτῶν καὶ τὰ ἐνθυμήματα αὐτῶν, καὶ ἐπιγνώσεσθε διότι οὐ μάτην πεποίηκα πάντα, ὅσα ἐποίησα ἐν αὐτῇ, λέγει κύριος. | 23и҆ ᲂу҆тѣ́шатъ ва́съ: поне́же ᲂу҆́зрите пꙋти̑ и҆́хъ и҆ ᲂу҆мышлє́нїѧ и҆́хъ, и҆ ᲂу҆разꙋмѣ́ете, ꙗ҆́кѡ не всꙋ́е сотвори́лъ є҆́смь всѧ̑, є҆ли̑ка сотвори́хъ въ не́мъ, гл҃етъ а҆дѡнаі̀ гдⷭ҇ь. |