в҃ ца́рствъ 14

Select texts:

LXX, Rahlfs
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
1καὶ ἔγνω Ιωαβ υἱὸς Σαρουιας ὅτι καρδία τοῦ βασιλέως ἐπὶ Αβεσσαλωμ. 1И҆ разꙋмѣ̀ і҆ѡа́въ сы́нъ сарꙋ́инъ, ꙗ҆́кѡ се́рдце царе́во преклони́сѧ ко а҆вессалѡ́мꙋ.
2καὶ ἀπέστειλεν Ιωαβ εἰς Θεκωε καὶ ἔλαβεν ἐκεῖθεν γυναῖκα σοφὴν καὶ εἶπεν πρὸς αὐτήν Πένθησον δὴ καὶ ἔνδυσαι ἱμάτια πενθικὰ καὶ μὴ ἀλείψῃ ἔλαιον καὶ ἔσῃ ὡς γυνὴ πενθοῦσα ἐπὶ τεθνηκότι τοῦτο ἡμέρας πολλὰς 2И҆ посла̀ і҆ѡа́въ въ ѳекѡ́ю, и҆ взѧ̀ ѿтꙋ́дꙋ женꙋ̀ мꙋ́дрꙋ и҆ речѐ къ не́й: сѣ́тꙋй нн҃ѣ, и҆ ѡ҆блецы́сѧ въ ри̑зы сѣ́тованїѧ, и҆ не пома́жисѧ є҆ле́емъ, и҆ бꙋ́деши ꙗ҆́кѡ жена̀ сѣ́тꙋющаѧ ѡ҆ ᲂу҆ме́ршемъ дни̑ мнѡ́ги:
3καὶ ἐλεύσῃ πρὸς τὸν βασιλέα καὶ λαλήσεις πρὸς αὐτὸν κατὰ τὸ ῥῆμα τοῦτο· καὶ ἔθηκεν Ιωαβ τοὺς λόγους ἐν τῷ στόματι αὐτῆς. 3и҆ вни́деши ко царю̀ и҆ рече́ши къ немꙋ̀ по глаго́лꙋ семꙋ̀. И҆ положѝ і҆ѡа́въ словеса̀ своѧ̑ во ᲂу҆ста̀ є҆ѧ̀.
4καὶ εἰσῆλθεν γυνὴ Θεκωῖτις πρὸς τὸν βασιλέα καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῆς εἰς τὴν γῆν καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ καὶ εἶπεν Σῶσον, βασιλεῦ, σῶσον. 4И҆ вни́де жена̀ ѳекѡі́тѧнынѧ ко царю̀ и҆ падѐ на лицы̀ свое́мъ на зе́млю, и҆ поклони́сѧ є҆мꙋ̀, и҆ речѐ: спасѝ, царю̀, спаси́ мѧ.
5καὶ εἶπεν πρὸς αὐτὴν βασιλεύς Τί ἐστίν σοι; δὲ εἶπεν Καὶ μάλα γυνὴ χήρα ἐγώ εἰμι, καὶ ἀπέθανεν ἀνήρ μου. 5И҆ речѐ є҆́й ца́рь: что́ ти є҆́сть; Ѻ҆на́ же речѐ: и҆зда́вна вдова̀ жена̀ а҆́зъ є҆́смь, и҆ ᲂу҆́мре мꙋ́жъ мо́й:
6καί γε τῇ δούλῃ σου δύο υἱοί, καὶ ἐμαχέσαντο ἀμφότεροι ἐν τῷ ἀγρῷ, καὶ οὐκ ἦν ἐξαιρούμενος ἀνὰ μέσον αὐτῶν, καὶ ἔπαισεν εἷς τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἐθανάτωσεν αὐτόν. 6и҆ рабѣ̀ твое́й два̀ сы̑на, и҆ би́стасѧ ѻ҆́ба на селѣ̀, и҆ не бы́сть кто́ бы и҆̀хъ разлꙋчи́лъ, и҆ нападѐ є҆ди́нъ на бра́та своего̀, и҆ ᲂу҆мертвѝ є҆го̀:
7καὶ ἰδοὺ ἐπανέστη ὅλη πατριὰ πρὸς τὴν δούλην σου καὶ εἶπαν Δὸς τὸν παίσαντα τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ θανατώσομεν αὐτὸν ἀντὶ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, οὗ ἀπέκτεινεν, καὶ ἐξαροῦμεν καί γε τὸν κληρονόμον ὑμῶν· καὶ σβέσουσιν τὸν ἄνθρακά μου τὸν καταλειφθέντα ὥστε μὴ θέσθαι τῷ ἀνδρί μου κατάλειμμα καὶ ὄνομα ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς. 7и҆ сѐ, воста̀ всѐ ѻ҆те́чество на рабꙋ̀ твою̀ и҆ рѣ́ша: да́й ᲂу҆би́вшаго бра́та своего̀, и҆ ᲂу҆мертви́мъ є҆го̀ вмѣ́стѡ дꙋшѝ бра́та, є҆го́же ᲂу҆бѝ, и҆ погꙋби́мъ и҆ наслѣ́дника ва́шего: и҆ ᲂу҆гасѧ́тъ и҆́скрꙋ мою̀ ѡ҆ста́вшꙋюсѧ, ꙗ҆́кѡ не ѡ҆ста́вити мꙋ́жꙋ моемꙋ̀ ѡ҆ста́нка и҆ и҆́мене на лицы̀ землѝ.
8καὶ εἶπεν βασιλεύς Ὑγιαίνουσα βάδιζε εἰς τὸν οἶκόν σου, κἀγὼ ἐντελοῦμαι περὶ σοῦ. 8И҆ речѐ ца́рь къ женѣ̀: и҆дѝ здра́ва въ до́мъ сво́й, и҆ а҆́зъ заповѣ́даю ѡ҆ тебѣ̀.
9καὶ εἶπεν γυνὴ Θεκωῖτις πρὸς τὸν βασιλέα Ἐπ᾿ ἐμέ, κύριέ μου βασιλεῦ, ἀνομία καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου, καὶ βασιλεὺς καὶ θρόνος αὐτοῦ ἀθῷος. 9И҆ речѐ жена̀ ѳекѡі́тѧнынѧ ко царю̀: на мнѣ̀ беззако́нїе, го́споди мо́й царю̀, и҆ на домꙋ̀ ѻ҆тца̀ моегѡ̀, ца́рь же и҆ престо́лъ є҆гѡ̀ непови́ненъ.
10καὶ εἶπεν βασιλεύς Τίς λαλῶν πρὸς σέ; καὶ ἄξεις αὐτὸν πρὸς ἐμέ, καὶ οὐ προσθήσει ἔτι ἅψασθαι αὐτοῦ. 10И҆ речѐ ца́рь: кто̀ глаго́лѧй къ тебѣ̀, и҆ приведе́ши є҆го̀ ко мнѣ̀, и҆ не приложи́тъ ктомꙋ̀ коснꙋ́тисѧ є҆мꙋ̀;
11καὶ εἶπεν Μνημονευσάτω δὴ βασιλεὺς τὸν κύριον θεὸν αὐτοῦ πληθυνθῆναι ἀγχιστέα τοῦ αἵματος τοῦ διαφθεῖραι καὶ οὐ μὴ ἐξάρωσιν τὸν υἱόν μου· καὶ εἶπεν Ζῇ κύριος, εἰ πεσεῖται ἀπὸ τῆς τριχὸς τοῦ υἱοῦ σου ἐπὶ τὴν γῆν. 11И҆ речѐ жена̀: да воспомѧ́нетъ нн҃ѣ ца́рь гдⷭ҇а бг҃а своего̀, внегда̀ ᲂу҆мно́жити ᲂу҆́жика кро́ве, є҆́же растли́ти, и҆ не и҆́мꙋтъ погꙋби́ти сы́на моего̀. И҆ речѐ( ца́рь) : жи́въ гдⷭ҇ь, а҆́ще и҆ вла́съ паде́тъ сы́нꙋ твоемꙋ̀ съ главы̀ на зе́млю.
12καὶ εἶπεν γυνή Λαλησάτω δὴ δούλη σου πρὸς τὸν κύριόν μου τὸν βασιλέα ῥῆμα· καὶ εἶπεν Λάλησον. 12И҆ речѐ жена̀: да глаго́летъ нн҃ѣ раба̀ твоѧ̀ ко господи́нꙋ моемꙋ̀ царю̀ сло́во. Ѻ҆́нъ же речѐ: глаго́ли.
13καὶ εἶπεν γυνή Ἵνα τί ἐλογίσω τοιοῦτο ἐπὶ λαὸν θεοῦ; ἐκ στόματος τοῦ βασιλέως λόγος οὗτος ὡς πλημμέλεια τοῦ μὴ ἐπιστρέψαι τὸν βασιλέα τὸν ἐξωσμένον αὐτοῦ. 13И҆ речѐ жена̀: почто̀ помы́слилъ є҆сѝ та́кѡ ѡ҆ лю́дехъ бж҃їихъ; є҆да̀ ѿ ᲂу҆́стъ царе́выхъ сло́во сїѐ а҆́ки престꙋпле́нїе, є҆́же не возврати́ти царю̀ ѿринове́ннагѡ своегѡ̀;
14ὅτι θανάτῳ ἀποθανούμεθα, καὶ ὥσπερ τὸ ὕδωρ τὸ καταφερόμενον ἐπὶ τῆς γῆς, οὐ συναχθήσεται· καὶ λήμψεται θεὸς ψυχήν, καὶ λογιζόμενος τοῦ ἐξῶσαι ἀπ᾿ αὐτοῦ ἐξωσμένον. 14ꙗ҆́кѡ сме́ртїю ᲂу҆́мремъ, и҆ ꙗ҆́кѡ вода̀ низходѧ́щаѧ на зе́млю, ꙗ҆́же не собере́тсѧ, и҆ прїи́метъ бг҃ъ дꙋ́шꙋ, и҆ помышлѧ́ѧй спастѝ ѿ негѡ̀ ѿринове́ннаго:
15καὶ νῦν ἦλθον λαλῆσαι πρὸς τὸν βασιλέα τὸν κύριόν μου τὸ ῥῆμα τοῦτο, ὅτι ὄψεταί με λαός, καὶ ἐρεῖ δούλη σου Λαλησάτω δὴ πρὸς τὸν βασιλέα, εἴ πως ποιήσει βασιλεὺς τὸ ῥῆμα τῆς δούλης αὐτοῦ· 15и҆ нн҃ѣ ꙗ҆́кѡ прїидо́хъ глаго́лати ко царю̀ господи́нꙋ моемꙋ̀ глаго́лъ се́й, ꙗ҆́кѡ ᲂу҆ви́дѧтъ мѧ̀ лю́дїе, и҆ рече́тъ раба̀ твоѧ̀: да глаго́летъ ᲂу҆̀бо ко господи́нꙋ моемꙋ̀ царю̀, не́гли сотвори́тъ ца́рь сло́во рабы̀ своеѧ̀,
16ὅτι ἀκούσει βασιλεὺς ῥύσασθαι τὴν δούλην αὐτοῦ ἐκ χειρὸς τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ζητοῦντος ἐξᾶραί με καὶ τὸν υἱόν μου ἀπὸ κληρονομίας θεοῦ. 16ꙗ҆́кѡ ᲂу҆слы́шитъ ца́рь: да и҆́зметъ рабꙋ̀ свою̀ и҆з̾ рꙋ́къ мꙋже́й и҆́щꙋщихъ погꙋби́ти мѧ̀ и҆ сы́на моего̀ ѿ ᲂу҆ча́стїѧ бж҃їѧ:
17καὶ εἶπεν γυνή Εἴη δὴ λόγος τοῦ κυρίου μου τοῦ βασιλέως εἰς θυσίαν, ὅτι καθὼς ἄγγελος θεοῦ οὕτως κύριός μου βασιλεὺς τοῦ ἀκούειν τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ πονηρόν, καὶ κύριος θεός σου ἔσται μετὰ σοῦ. 17и҆ рече́тъ раба̀ твоѧ̀: да бꙋ́детъ нн҃ѣ сло́во го́спода моегѡ̀ царѧ̀ на же́ртвꙋ: ꙗ҆́коже бо а҆́гг҃лъ бж҃їй, та́кѡ госпо́дь мо́й ца́рь, є҆́же слы́шати благо́е и҆ ѕло́е: и҆ гдⷭ҇ь бг҃ъ тво́й бꙋ́детъ съ тобо́ю.
18καὶ ἀπεκρίθη βασιλεὺς καὶ εἶπεν πρὸς τὴν γυναῖκα Μὴ δὴ κρύψῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ ῥῆμα, ἐγὼ ἐπερωτῶ σε. καὶ εἶπεν γυνή Λαλησάτω δὴ κύριός μου βασιλεύς. 18И҆ ѿвѣща̀ ца́рь и҆ речѐ къ женѣ̀: ника́коже да ᲂу҆таи́ши ѿ менє̀ глаго́ла, ѡ҆ не́мже а҆́зъ вопрошꙋ́ тѧ. И҆ речѐ жена̀: да глаго́летъ ᲂу҆̀бо госпо́дь мо́й ца́рь.
19καὶ εἶπεν βασιλεύς Μὴ χεὶρ Ιωαβ ἐν παντὶ τούτῳ μετὰ σοῦ; καὶ εἶπεν γυνὴ τῷ βασιλεῖ Ζῇ ψυχή σου, κύριέ μου βασιλεῦ, εἰ ἔστιν εἰς τὰ δεξιὰ εἰς τὰ ἀριστερὰ ἐκ πάντων, ὧν ἐλάλησεν κύριός μου βασιλεύς, ὅτι δοῦλός σου Ιωαβ αὐτὸς ἐνετείλατό μοι καὶ αὐτὸς ἔθετο ἐν τῷ στόματι τῆς δούλης σου πάντας τοὺς λόγους τούτους· 19И҆ речѐ ца́рь: є҆да̀ рꙋка̀ і҆ѡа́влѧ ѡ҆ все́мъ се́мъ съ тобо́ю; И҆ речѐ жена̀ къ царю̀: да живе́тъ дꙋша̀ твоѧ̀, го́споди мо́й царю̀, а҆́ще є҆́сть ѡ҆деснꙋ́ю и҆лѝ ѡ҆шꙋ́юю ѿ всѣ́хъ, ꙗ҆̀же глаго́ла господи́нъ мо́й ца́рь, ꙗ҆́кѡ ра́бъ тво́й і҆ѡа́въ то́й заповѣ́да мнѣ̀, и҆ то́й вложѝ во ᲂу҆ста̀ рабѣ̀ твое́й всѧ̑ словеса̀ сїѧ̑:
20ἕνεκεν τοῦ περιελθεῖν τὸ πρόσωπον τοῦ ῥήματος τούτου ἐποίησεν δοῦλός σου Ιωαβ τὸν λόγον τοῦτον, καὶ κύριός μου σοφὸς καθὼς σοφία ἀγγέλου τοῦ θεοῦ τοῦ γνῶναι πάντα τὰ ἐν τῇ γῇ. 20за є҆́же прїитѝ лицꙋ̀ глаго́ла сегѡ̀, є҆́же сотворѝ ра́бъ тво́й і҆ѡа́въ сло́во сїѐ: господи́нъ же мо́й ца́рь мꙋ́дръ, ꙗ҆́коже мꙋ́дрость а҆́гг҃ла бж҃їѧ, є҆́же разꙋмѣ́ти всѧ̑, ꙗ҆̀же на землѝ.
21καὶ εἶπεν βασιλεὺς πρὸς Ιωαβ Ἰδοὺ δὴ ἐποίησά σοι κατὰ τὸν λόγον σου τοῦτον· πορεύου ἐπίστρεψον τὸ παιδάριον τὸν Αβεσσαλωμ. 21И҆ речѐ ца́рь ко і҆ѡа́вꙋ: сѐ, нн҃ѣ сотвори́хъ тѝ по словесѝ твоемꙋ̀ семꙋ̀: и҆дѝ, возвратѝ ѻ҆́трока а҆вессалѡ́ма.
22καὶ ἔπεσεν Ιωαβ ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν καὶ προσεκύνησεν καὶ εὐλόγησεν τὸν βασιλέα, καὶ εἶπεν Ιωαβ Σήμερον ἔγνω δοῦλός σου ὅτι εὗρον χάριν ἐν ὀφθαλμοῖς σου, κύριέ μου βασιλεῦ, ὅτι ἐποίησεν κύριός μου βασιλεὺς τὸν λόγον τοῦ δούλου αὐτοῦ. 22И҆ падѐ на лицы̀ свое́мъ і҆ѡа́въ на зе́млю, и҆ поклони́сѧ, и҆ благословѝ царѧ̀. И҆ речѐ і҆ѡа́въ: дне́сь позна̀ ра́бъ тво́й, ꙗ҆́кѡ ѡ҆брѣто́хъ благода́ть пред̾ ѻ҆чи́ма твои́ма, го́споди мо́й царю̀, ꙗ҆́кѡ сотворѝ господи́нъ мо́й ца́рь сло́во раба̀ своегѡ̀.
23καὶ ἀνέστη Ιωαβ καὶ ἐπορεύθη εἰς Γεδσουρ καὶ ἤγαγεν τὸν Αβεσσαλωμ εἰς Ιερουσαλημ. 23И҆ воста̀ і҆ѡа́въ и҆ и҆́де въ гедсꙋ́ръ, и҆ приведѐ а҆вессалѡ́ма во і҆ерⷭ҇ли́мъ.
24καὶ εἶπεν βασιλεύς Ἀποστραφήτω εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ τὸ πρόσωπόν μου μὴ βλεπέτω. καὶ ἀπέστρεψεν Αβεσσαλωμ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως οὐκ εἶδεν.– 24И҆ речѐ ца́рь: да возврати́тсѧ въ до́мъ сво́й, лица́ же моегѡ̀ да не ви́дитъ. И҆ возврати́сѧ а҆вессалѡ́мъ въ до́мъ сво́й, лица́ же царе́ва не ви́дѣ.
25καὶ ὡς Αβεσσαλωμ οὐκ ἦν ἀνὴρ ἐν παντὶ Ισραηλ αἰνετὸς σφόδρα, ἀπὸ ἴχνους ποδὸς αὐτοῦ καὶ ἕως κορυφῆς αὐτοῦ οὐκ ἦν ἐν αὐτῷ μῶμος. 25И҆ ꙗ҆́коже а҆вессалѡ́мъ не бѣ̀ мꙋ́жъ во все́мъ і҆и҃ли хва́ленъ ѕѣлѡ̀: ѿ пѧты̀ ногѝ є҆гѡ̀ и҆ до верха̀ є҆гѡ̀ не бѣ̀ въ не́мъ поро́ка:
26καὶ ἐν τῷ κείρεσθαι αὐτὸν τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ καὶ ἐγένετο ἀπ᾿ ἀρχῆς ἡμερῶν εἰς ἡμέρας, ὡς ἂν ἐκείρετο, ὅτι κατεβαρύνετο ἐπ᾿ αὐτόν καὶ κειρόμενος αὐτὴν ἔστησεν τὴν τρίχα τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ διακοσίους σίκλους ἐν τῷ σίκλῳ τῷ βασιλικῷ. 26и҆ внегда̀ стрищѝ є҆мꙋ̀ главꙋ̀ свою̀, и҆ бы́сть ѿ нача́ла дні́й до дні́й въ нѧ́же стрижа́шесѧ, ꙗ҆́кѡ тѧ́жко бѧ́ше є҆мꙋ̀ ѿ ни́хъ, и҆ стригꙋ́щьсѧ вѣ́сѧше власы̀ главы̀ своеѧ̀ двѣ́сти сі́клей по сі́клю ца́рскомꙋ.
27καὶ ἐτέχθησαν τῷ Αβεσσαλωμ τρεῖς υἱοὶ καὶ θυγάτηρ μία, καὶ ὄνομα αὐτῇ Θημαρ· αὕτη ἦν γυνὴ καλὴ σφόδρα καὶ γίνεται γυνὴ τῷ Ροβοαμ υἱῷ Σαλωμων καὶ τίκτει αὐτῷ τὸν Αβια. 27И҆ роди́шасѧ а҆вессалѡ́мꙋ трѝ сы́ны и҆ дще́рь є҆ди́на, и҆ и҆́мѧ є҆́й ѳама́рь: сїѧ̀ бѣ̀ жена̀ добра̀ ѕѣлѡ̀ взо́ромъ, и҆ бы́сть жена̀ ровоа́мꙋ сы́нꙋ соломѡ́ню, и҆ родѝ є҆мꙋ̀ а҆ві́ю.
28Καὶ ἐκάθισεν Αβεσσαλωμ ἐν Ιερουσαλημ δύο ἔτη ἡμερῶν καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως οὐκ εἶδεν. 28И҆ сѣдѧ́ше а҆вессалѡ́мъ во і҆ерⷭ҇ли́мѣ два̀ лѣ̑та дні́й, и҆ лица̀ царе́ва не ви́дѣ.
29καὶ ἀπέστειλεν Αβεσσαλωμ πρὸς Ιωαβ τοῦ ἀποστεῖλαι αὐτὸν πρὸς τὸν βασιλέα, καὶ οὐκ ἠθέλησεν ἐλθεῖν πρὸς αὐτόν· καὶ ἀπέστειλεν ἐκ δευτέρου πρὸς αὐτόν, καὶ οὐκ ἠθέλησεν παραγενέσθαι. 29И҆ посла̀ а҆вессалѡ́мъ ко і҆ѡа́вꙋ, дабы̀ посла́ти є҆го̀ ко царю̀, и҆ не восхотѣ̀ прїитѝ къ немꙋ̀: и҆ посла̀ второ́е къ немꙋ̀, и҆ не восхотѣ̀ прїитѝ.
30καὶ εἶπεν Αβεσσαλωμ πρὸς τοὺς παῖδας αὐτοῦ Ἴδετε μερὶς ἐν ἀγρῷ τοῦ Ιωαβ ἐχόμενά μου, καὶ αὐτῷ κριθαὶ ἐκεῖ, πορεύεσθε καὶ ἐμπρήσατε αὐτὴν ἐν πυρί· καὶ ἐνέπρησαν αὐτὰς οἱ παῖδες Αβεσσαλωμ. καὶ παραγίνονται οἱ δοῦλοι Ιωαβ πρὸς αὐτὸν διερρηχότες τὰ ἱμάτια αὐτῶν καὶ εἶπαν Ἐνεπύρισαν οἱ δοῦλοι Αβεσσαλωμ τὴν μερίδα ἐν πυρί. 30И҆ речѐ а҆вессалѡ́мъ ко ѻ҆трокѡ́мъ свои̑мъ: ви́дите, ча́сть на селѣ̀ і҆ѡа́вли бли́з̾ менє̀, є҆гѡ̀ та́мѡ ꙗ҆чме́нь, и҆ди́те и҆ запали́те є҆го̀ ѻ҆гне́мъ. И҆ запали́ша рабѝ а҆вессалѡ̑мли ча́сть( і҆ѡа́влю) ѻ҆гне́мъ. И҆ прїидо́ша рабѝ і҆ѡа̑вли къ немꙋ̀ раздра́вше ри̑зы своѧ̑, и҆ рѣ́ша: пожго́ша рабѝ а҆вессалѡ̑мли ча́сть твою̀ ѻ҆гне́мъ.
31καὶ ἀνέστη Ιωαβ καὶ ἦλθεν πρὸς Αβεσσαλωμ εἰς τὸν οἶκον καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν Ἵνα τί οἱ παῖδές σου ἐνεπύρισαν τὴν μερίδα τὴν ἐμὴν ἐν πυρί; 31И҆ воста̀ і҆ѡа́въ и҆ прїи́де ко а҆вессалѡ́мꙋ въ до́мъ, и҆ речѐ къ немꙋ̀: почто̀ сожго́ша рабѝ твоѝ ча́сть мою̀ ѻ҆гне́мъ;
32καὶ εἶπεν Αβεσσαλωμ πρὸς Ιωαβ Ἰδοὺ ἀπέστειλα πρὸς σὲ λέγων Ἧκε ὧδε καὶ ἀποστελῶ σε πρὸς τὸν βασιλέα λέγων Ἵνα τί ἦλθον ἐκ Γεδσουρ; ἀγαθόν μοι ἦν τοῦ ἔτι εἶναί με ἐκεῖ· καὶ νῦν ἰδοὺ τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως οὐκ εἶδον· εἰ δέ ἐστιν ἐν ἐμοὶ ἀδικία, καὶ θανάτωσόν με. 32И҆ речѐ а҆вессалѡ́мъ ко і҆ѡа́вꙋ: сѐ, посыла́хъ къ тебѣ̀, глаго́лѧ: и҆дѝ сѣ́мѡ, и҆ послю́ тѧ ко царю̀, глаго́лѧ: почто̀ прїидо́хъ и҆з̾ гедсꙋ́ра; лꙋ́чше мѝ бѣ̀ бы́ти є҆щѐ та́мѡ: и҆ нн҃ѣ сѐ, лица̀ царе́ва не ви́дѣхъ: а҆́ще же є҆́сть во мнѣ̀ непра́вда, то̀ ᲂу҆мертви́ мѧ.
33καὶ εἰσῆλθεν Ιωαβ πρὸς τὸν βασιλέα καὶ ἀπήγγειλεν αὐτῷ, καὶ ἐκάλεσεν τὸν Αβεσσαλωμ, καὶ εἰσῆλθεν πρὸς τὸν βασιλέα καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν κατὰ πρόσωπον τοῦ βασιλέως, καὶ κατεφίλησεν βασιλεὺς τὸν Αβεσσαλωμ. 33И҆ вни́де і҆ѡа́въ ко царю̀ и҆ возвѣстѝ є҆мꙋ̀. И҆ призва̀ а҆вессалѡ́ма, и҆ прїи́де ко царю̀, и҆ поклони́сѧ є҆мꙋ̀, и҆ падѐ лице́мъ свои́мъ на зе́млю пред̾ лице́мъ царе́вымъ, и҆ ѡ҆блобыза̀ ца́рь а҆вессалѡ́ма.
Перейти к зачалу
Statistic
Всего токенов:

Frequencies wordforms

Statistic wordforms