Чи́сла 14
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Καὶ ἀναλαβοῦσα πᾶσα ἡ συναγωγὴ ἔδωκεν φωνήν, καὶ ἔκλαιεν ὁ λαὸς ὅλην τὴν νύκτα ἐκείνην. | 1И҆ взе́мъ ве́сь со́нмъ, дадѐ гла́съ: и҆ пла́кахꙋсѧ лю́дїе всю̀ но́щь тꙋ̀: |
| 2καὶ διεγόγγυζον ἐπὶ Μωυσῆν καὶ Ααρων πάντες οἱ υἱοὶ Ισραηλ, καὶ εἶπαν πρὸς αὐτοὺς πᾶσα ἡ συναγωγή Ὄφελον ἀπεθάνομεν ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, ἢ ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ εἰ ἀπεθάνομεν· | 2и҆ ропта́хꙋ на мѡѷсе́а и҆ а҆арѡ́на всѝ сы́нове і҆и҃льтестїи, и҆ реко́ша къ ни̑мъ ве́сь со́нмъ: |
| 3καὶ ἵνα τί κύριος εἰσάγει ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ταύτην πεσεῖν ἐν πολέμῳ; αἱ γυναῖκες ἡμῶν καὶ τὰ παιδία ἔσονται εἰς διαρπαγήν· νῦν οὖν βέλτιον ἡμῖν ἐστιν ἀποστραφῆναι εἰς Αἴγυπτον. | 3ѽ, дабы̀ ᲂу҆́мерли бы́хомъ въ землѝ є҆гѵ́петстѣй, и҆лѝ въ пꙋсты́ни се́й да бы́хомъ ᲂу҆́мерли: и҆ вскꙋ́ю вво́дитъ на́съ гдⷭ҇ь въ зе́млю сїю̀, є҆́же па́сти на бра́ни; жєны̀ на́шѧ и҆ дѣ́ти на́шѧ бꙋ́дꙋтъ въ разграбле́нїе: нн҃ѣ ᲂу҆̀бо лꙋ́чше є҆́сть на́мъ возврати́тисѧ во є҆гѵ́петъ. |
| 4καὶ εἶπαν ἕτερος τῷ ἑτέρῳ Δῶμεν ἀρχηγὸν καὶ ἀποστρέψωμεν εἰς Αἴγυπτον. | 4И҆ речѐ дрꙋ́гъ ко дрꙋ́гꙋ: поста́вимъ себѣ̀ старѣ́йшинꙋ, и҆ возврати́мсѧ во є҆гѵ́петъ. |
| 5καὶ ἔπεσεν Μωϋσῆς καὶ Ααρων ἐπὶ πρόσωπον ἐναντίον πάσης συναγωγῆς υἱῶν Ισραηλ. | 5И҆ падо́ста мѡѷсе́й и҆ а҆арѡ́нъ ни́цъ пред̾ всѣ́мъ со́нмомъ сынѡ́въ і҆и҃левыхъ. |
| 6Ἰησοῦς δὲ ὁ τοῦ Ναυη καὶ Χαλεβ ὁ τοῦ Ιεφοννη τῶν κατασκεψαμένων τὴν γῆν διέρρηξαν τὰ ἱμάτια αὐτῶν | 6І҆исꙋ́съ же сы́нъ наѵи́нъ и҆ хале́въ сы́нъ і҆ефонні́инъ ѿ соглѧ́давшихъ зе́млю, растерза́ста ри̑зы своѧ̑ |
| 7καὶ εἶπαν πρὸς πᾶσαν συναγωγὴν υἱῶν Ισραηλ λέγοντες Ἡ γῆ, ἣν κατεσκεψάμεθα αὐτήν, ἀγαθή ἐστιν σφόδρα σφόδρα· | 7и҆ реко́ста ко всемꙋ̀ со́нмꙋ сынѡ́въ і҆и҃левыхъ, глаго́люще: землѧ̀, ю҆́же соглѧ́дахомъ, добра̀ є҆́сть ѕѣлѡ̀ ѕѣлѡ̀: |
| 8εἰ αἱρετίζει ἡμᾶς κύριος, εἰσάξει ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ταύτην καὶ δώσει αὐτὴν ἡμῖν, γῆ ἥτις ἐστὶν ῥέουσα γάλα καὶ μέλι. | 8а҆́ще лю́битъ на́съ гдⷭ҇ь, введе́тъ на́съ въ зе́млю тꙋ̀ и҆ да́стъ ю҆̀ на́мъ: землѧ́ же є҆́сть кипѧ́щаѧ ме́домъ и҆ млеко́мъ: |
| 9ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ κυρίου μὴ ἀποστάται γίνεσθε· ὑμεῖς δὲ μὴ φοβηθῆτε τὸν λαὸν τῆς γῆς, ὅτι κατάβρωμα ἡμῖν ἐστιν· ἀφέστηκεν γὰρ ὁ καιρὸς ἀπ᾿ αὐτῶν, ὁ δὲ κύριος ἐν ἡμῖν· μὴ φοβηθῆτε αὐτούς. | 9но ѿ гдⷭ҇а не бꙋ́дите ѿстꙋ̑пницы: вы́ же не ᲂу҆бо́йтесѧ люді́й землѝ тоѧ̀, поне́же въ снѣ́дь на́мъ є҆́сть: ѿстꙋпи́ло бо вре́мѧ ѿ ни́хъ, гдⷭ҇ь же съ на́ми: не ᲂу҆бо́йтесѧ и҆́хъ. |
| 10καὶ εἶπεν πᾶσα ἡ συναγωγὴ καταλιθοβολῆσαι αὐτοὺς ἐν λίθοις. καὶ ἡ δόξα κυρίου ὤφθη ἐν νεφέλῃ ἐπὶ τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου ἐν πᾶσι τοῖς υἱοῖς Ισραηλ. | 10И҆ речѐ ве́сь со́нмъ поби́ти и҆̀хъ ка́менїемъ: и҆ сла́ва гдⷭ҇нѧ ꙗ҆ви́сѧ во ѡ҆́блацѣ над̾ ски́нїею свидѣ́нїѧ всѣ̑мъ сынѡ́мъ і҆и҃лєвымъ. |
| 11καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν Ἕως τίνος παροξύνει με ὁ λαὸς οὗτος καὶ ἕως τίνος οὐ πιστεύουσίν μοι ἐν πᾶσιν τοῖς σημείοις, οἷς ἐποίησα ἐν αὐτοῖς; | 11И҆ речѐ гдⷭ҇ь къ мѡѷсе́ю: доко́лѣ преѡгорчева́ютъ мѧ̀ лю́дїе сі́и; и҆ доко́лѣ не вѣ́рꙋютъ мнѣ̀ во всѣ́хъ зна́менїихъ, ꙗ҆̀же сотвори́хъ въ ни́хъ; |
| 12πατάξω αὐτοὺς θανάτῳ καὶ ἀπολῶ αὐτοὺς καὶ ποιήσω σὲ καὶ τὸν οἶκον τοῦ πατρός σου εἰς ἔθνος μέγα καὶ πολὺ μᾶλλον ἢ τοῦτο. | 12поражꙋ̀ и҆̀хъ сме́ртїю и҆ погꙋблю̀ и҆̀хъ: и҆ сотворю́ тѧ и҆ до́мъ ѻ҆тца̀ твоегѡ̀ въ ꙗ҆зы́къ вели́къ и҆ мно́гъ па́че не́жели се́й. |
| 13καὶ εἶπεν Μωϋσῆς πρὸς κύριον Καὶ ἀκούσεται Αἴγυπτος ὅτι ἀνήγαγες τῇ ἰσχύι σου τὸν λαὸν τοῦτον ἐξ αὐτῶν, | 13И҆ речѐ мѡѷсе́й ко гдⷭ҇ꙋ: и҆ ᲂу҆слы́шатъ є҆гѵ́птѧне, ꙗ҆́кѡ возве́лъ є҆сѝ крѣ́постїю твое́ю лю́ди твоѧ̑ сїѧ̑ ѿ ни́хъ: |
| 14ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς ταύτης ἀκηκόασιν ὅτι σὺ εἶ κύριος ἐν τῷ λαῷ τούτῳ, ὅστις ὀφθαλμοῖς κατ᾿ ὀφθαλμοὺς ὀπτάζῃ, κύριε, καὶ ἡ νεφέλη σου ἐφέστηκεν ἐπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἐν στύλῳ νεφέλης σὺ πορεύῃ πρότερος αὐτῶν τὴν ἡμέραν καὶ ἐν στύλῳ πυρὸς τὴν νύκτα. | 14но и҆ всѝ живꙋ́щїи на землѝ се́й слы́шаша, ꙗ҆́кѡ ты̀ є҆сѝ гдⷭ҇ь въ лю́дехъ си́хъ, и҆́же ѻ҆чи́ма ко ѻ҆чесє́мъ ꙗ҆влѧ́ешисѧ, гдⷭ҇и, и҆ ѡ҆́блакъ тво́й ста̀ над̾ ни́ми, и҆ столпо́мъ ѡ҆́блачнымъ и҆́деши ты̀ пред̾ ни́ми въ де́нь, и҆ столпо́мъ ѻ҆́гненнымъ въ нощѝ: |
| 15καὶ ἐκτρίψεις τὸν λαὸν τοῦτον ὡσεὶ ἄνθρωπον ἕνα, καὶ ἐροῦσιν τὰ ἔθνη, ὅσοι ἀκηκόασιν τὸ ὄνομά σου, λέγοντες | 15и҆ потреби́ши лю́ди сїѧ̑ а҆́ки є҆ди́наго человѣ́ка: и҆ рекꙋ́тъ всѝ ꙗ҆зы́цы, є҆ли́цы слы́шаша и҆́мѧ твоѐ, глаго́люще: |
| 16Παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι κύριον εἰσαγαγεῖν τὸν λαὸν τοῦτον εἰς τὴν γῆν, ἣν ὤμοσεν αὐτοῖς, κατέστρωσεν αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ. | 16зане́же не возмо́же гдⷭ҇ь люді́й свои́хъ ввестѝ въ зе́млю, ѡ҆ не́йже клѧ́тсѧ и҆̀мъ, погꙋбѝ и҆̀хъ въ пꙋсты́ни: |
| 17καὶ νῦν ὑψωθήτω ἡ ἰσχύς σου, κύριε, ὃν τρόπον εἶπας λέγων | 17и҆ нн҃ѣ да вознесе́тсѧ рꙋка̀ твоѧ̀, гдⷭ҇и, ꙗ҆́коже ре́клъ є҆сѝ, гл҃ѧ: |
| 18Κύριος μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀληθινός, ἀφαιρῶν ἀνομίας καὶ ἀδικίας καὶ ἁμαρτίας, καὶ καθαρισμῷ οὐ καθαριεῖ τὸν ἔνοχον ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα ἕως τρίτης καὶ τετάρτης. | 18гдⷭ҇ь долготерпѣли́въ и҆ многомлⷭ҇тивъ и҆ и҆́стиненъ, ѿе́млѧй беззакѡ́нїѧ и҆ непра̑вды и҆ грѣхѝ, и҆ ѡ҆чище́нїемъ не ѡ҆чи́ститъ пови́ннагѡ, ѿдаѧ̀ грѣхѝ ѻ҆тцє́въ на ча̑да, до тре́тїѧгѡ и҆ четве́ртагѡ ро́да: |
| 19ἄφες τὴν ἁμαρτίαν τῷ λαῷ τούτῳ κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, καθάπερ ἵλεως αὐτοῖς ἐγένου ἀπ᾿ Αἰγύπτου ἕως τοῦ νῦν. | 19ѡ҆ста́ви грѣ́хъ лю́демъ си̑мъ по вели́цѣй млⷭ҇ти твое́й, ꙗ҆́коже млⷭ҇тивъ бы́лъ є҆сѝ и҆̀мъ ѿ є҆гѵ́пта да́же до нн҃ѣ. |
| 20καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν Ἵλεως αὐτοῖς εἰμι κατὰ τὸ ῥῆμά σου· | 20И҆ речѐ гдⷭ҇ь къ мѡѷсе́ю: млⷭ҇тивъ и҆̀мъ є҆́смь по словесѝ твоемꙋ̀: |
| 21ἀλλὰ ζῶ ἐγὼ καὶ ζῶν τὸ ὄνομά μου καὶ ἐμπλήσει ἡ δόξα κυρίου πᾶσαν τὴν γῆν, | 21но живꙋ̀ а҆́зъ, и҆ прⷭ҇нѡ живе́тъ и҆́мѧ моѐ, и҆ напо́лнитъ сла́ва гдⷭ҇нѧ всю̀ зе́млю: |
| 22ὅτι πάντες οἱ ἄνδρες οἱ ὁρῶντες τὴν δόξαν μου καὶ τὰ σημεῖα, ἃ ἐποίησα ἐν Αἰγύπτῳ καὶ ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ, καὶ ἐπείρασάν με τοῦτο δέκατον καὶ οὐκ εἰσήκουσάν μου τῆς φωνῆς, | 22ꙗ҆́кѡ всѝ мꙋ́жїе ви́дѧщїи сла́вꙋ мою̀ и҆ зна́мєнїѧ, ꙗ҆̀же сотвори́хъ во є҆гѵ́птѣ и҆ въ пꙋсты́ни се́й, и҆ и҆скꙋси́ша мѧ̀, сѐ, десѧ́тое, и҆ не послꙋ́шаша гла́са моегѡ̀, |
| 23ἦ μὴν οὐκ ὄψονται τὴν γῆν, ἣν ὤμοσα τοῖς πατράσιν αὐτῶν, ἀλλ᾿ ἢ τὰ τέκνα αὐτῶν, ἅ ἐστιν μετ᾿ ἐμοῦ ὧδε, ὅσοι οὐκ οἴδασιν ἀγαθὸν οὐδὲ κακόν, πᾶς νεώτερος ἄπειρος, τούτοις δώσω τὴν γῆν, πάντες δὲ οἱ παροξύναντές με οὐκ ὄψονται αὐτήν. | 23и҆́стиннѡ не ᲂу҆́зрѧтъ землѝ, є҆́юже клѧ́хсѧ ѻ҆тцє́мъ и҆́хъ: ра́звѣ ча́дѡмъ и҆́хъ, ꙗ҆̀же сꙋ́ть со мно́ю здѣ̀, и҆̀же не вѣ́дѧтъ добра̀ и҆ ѕла̀, всѧ́къ ю҆́ноша не вѣ́дый, си̑мъ да́мъ зе́млю: вси́ же разгнѣ́вавшїи мѧ̀ не ᲂу҆́зрѧтъ ю҆̀: |
| 24ὁ δὲ παῖς μου Χαλεβ, ὅτι ἐγενήθη πνεῦμα ἕτερον ἐν αὐτῷ καὶ ἐπηκολούθησέν μοι, εἰσάξω αὐτὸν εἰς τὴν γῆν, εἰς ἣν εἰσῆλθεν ἐκεῖ, καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ κληρονομήσει αὐτήν. | 24ра́бъ же мо́й хале́въ, ꙗ҆́кѡ бы́сть дх҃ъ и҆́нъ въ не́мъ, и҆ возслѣ́дова мнѣ̀, введꙋ̀ є҆го̀ въ зе́млю, въ ню́же ходи́лъ та́мѡ, и҆ сѣ́мѧ є҆гѡ̀ наслѣ́дитъ ю҆̀: |
| 25ὁ δὲ Αμαληκ καὶ ὁ Χαναναῖος κατοικοῦσιν ἐν τῇ κοιλάδι· αὔριον ἐπιστράφητε ὑμεῖς καὶ ἀπάρατε εἰς τὴν ἔρημον ὁδὸν θάλασσαν ἐρυθράν. | 25а҆мали́къ же и҆ ханане́й живꙋ́тъ во ю҆до́ли: ᲂу҆́трѣ возврати́тесѧ и҆ подви́гнитесѧ вы̀ въ пꙋсты́ню пꙋте́мъ мо́рѧ чермна́гѡ. |
| 26Καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν καὶ Ααρων λέγων | 26И҆ речѐ гдⷭ҇ь къ мѡѷсе́ю и҆ а҆арѡ́нꙋ, гл҃ѧ: |
| 27Ἕως τίνος τὴν συναγωγὴν τὴν πονηρὰν ταύτην; ἃ αὐτοὶ γογγύζουσιν ἐναντίον ἐμοῦ, τὴν γόγγυσιν τῶν υἱῶν Ισραηλ, ἣν ἐγόγγυσαν περὶ ὑμῶν, ἀκήκοα. | 27доко́лѣ со́нмъ се́й ѕлы́й; ꙗ҆̀же ѻ҆нѝ ро́пщꙋтъ проти́вꙋ мнѣ̀, ропта́нїе сынѡ́въ і҆и҃левыхъ, и҆́мже возропта́ша ѡ҆ ва́съ, слы́шахъ: |
| 28εἰπὸν αὐτοῖς Ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, ἦ μὴν ὃν τρόπον λελαλήκατε εἰς τὰ ὦτά μου, οὕτως ποιήσω ὑμῖν· | 28рцы̀ и҆̀мъ: живꙋ̀ а҆́зъ, гл҃етъ гдⷭ҇ь: и҆́стиннѡ, ꙗ҆́коже глаго́ласте во ᲂу҆́шы моѝ, та́кѡ сотворю̀ ва́мъ: |
| 29ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ πεσεῖται τὰ κῶλα ὑμῶν καὶ πᾶσα ἡ ἐπισκοπὴ ὑμῶν καὶ οἱ κατηριθμημένοι ὑμῶν ἀπὸ εἰκοσαετοῦς καὶ ἐπάνω, ὅσοι ἐγόγγυσαν ἐπ᾿ ἐμοί· | 29въ пꙋсты́ни се́й падꙋ́тъ тѣлеса̀ ва̑ша, и҆ всѐ соглѧ́данїе ва́ше, и҆ сочтє́нїѧ ва̑ша, ѿ два́десѧти лѣ́тъ и҆ вы́шше, є҆ли́цы ропта́ша на мѧ̀: |
| 30εἰ ὑμεῖς εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν γῆν, ἐφ᾿ ἣν ἐξέτεινα τὴν χεῖρά μου κατασκηνῶσαι ὑμᾶς ἐπ᾿ αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἢ Χαλεβ υἱὸς Ιεφοννη καὶ Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυη. | 30а҆́ще вы̀ вни́дете въ зе́млю, на ню́же простро́хъ рꙋ́кꙋ мою̀, всели́ти ва́съ на не́й, ра́звѣ хале́въ сы́нъ і҆ефонні́инъ и҆ і҆исꙋ́съ сы́нъ наѵи́нъ: |
| 31καὶ τὰ παιδία, ἃ εἴπατε ἐν διαρπαγῇ ἔσεσθαι, εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν, καὶ κληρονομήσουσιν τὴν γῆν, ἣν ὑμεῖς ἀπέστητε ἀπ᾿ αὐτῆς. | 31и҆ ча̑да ва̑ша, и҆̀хже рѣ́сте въ разграбле́нїи бы́ти, введꙋ̀ ѧ҆̀ въ зе́млю, и҆ наслѣ́дѧтъ зе́млю, ѿ неѧ́же вы̀ ѿверго́стесѧ: |
| 32καὶ τὰ κῶλα ὑμῶν πεσεῖται ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ, | 32и҆ тѣлеса̀ ва̑ша падꙋ́тъ въ пꙋсты́ни се́й: |
| 33οἱ δὲ υἱοὶ ὑμῶν ἔσονται νεμόμενοι ἐν τῇ ἐρήμῳ τεσσαράκοντα ἔτη καὶ ἀνοίσουσιν τὴν πορνείαν ὑμῶν, ἕως ἂν ἀναλωθῇ τὰ κῶλα ὑμῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ. | 33сы́нове же ва́ши пасо́ми бꙋ́дꙋтъ въ пꙋсты́ни четы́редесѧть лѣ́тъ, и҆ носи́ти и҆́мꙋтъ блꙋже́нїе ва́ше, до́ндеже потребѧ́тсѧ тѣлеса̀ ва̑ша въ пꙋсты́ни: |
| 34κατὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν, ὅσας κατεσκέψασθε τὴν γῆν, τεσσαράκοντα ἡμέρας, ἡμέραν τοῦ ἐνιαυτοῦ, λήμψεσθε τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν τεσσαράκοντα ἔτη καὶ γνώσεσθε τὸν θυμὸν τῆς ὀργῆς μου. | 34по числꙋ̀ дні́й, въ ни́хже соглѧ́дасте зе́млю, четы́редесѧть дні́й, за де́нь лѣ́то цѣ́лое, понесе́те грѣхѝ ва́шѧ четы́редесѧть лѣ́тъ, и҆ ᲂу҆вѣ́сте ꙗ҆́рость гнѣ́ва моегѡ̀: |
| 35ἐγὼ κύριος ἐλάλησα· ἦ μὴν οὕτως ποιήσω τῇ συναγωγῇ τῇ πονηρᾷ ταύτῃ τῇ ἐπισυνεσταμένῃ ἐπ᾿ ἐμέ· ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ ἐξαναλωθήσονται καὶ ἐκεῖ ἀποθανοῦνται. | 35а҆́зъ гдⷭ҇ь гл҃ахъ ва́мъ: и҆́стиннѡ та́кѡ сотворю̀ со́нмꙋ семꙋ̀ ѕло́мꙋ, воста́вшемꙋ на мѧ̀: въ пꙋсты́ни се́й потребѧ́тсѧ, и҆ та́мѡ и҆́змрꙋтъ. |
| 36καὶ οἱ ἄνθρωποι, οὓς ἀπέστειλεν Μωϋσῆς κατασκέψασθαι τὴν γῆν καὶ παραγενηθέντες διεγόγγυσαν κατ᾿ αὐτῆς πρὸς τὴν συναγωγὴν ἐξενέγκαι ῥήματα πονηρὰ περὶ τῆς γῆς, | 36И҆ мꙋ́жїе, и҆̀хже посыла̀ мѡѷсе́й соглѧ́дати зе́млю, и҆ прише́дше возропта́ша на ню̀ къ со́нмꙋ, є҆́же бы и҆знестѝ словеса̀ ѕла̑ ѡ҆ землѝ, |
| 37καὶ ἀπέθανον οἱ ἄνθρωποι οἱ κατείπαντες κατὰ τῆς γῆς πονηρὰ ἐν τῇ πληγῇ ἔναντι κυρίου· | 37и҆ и҆зомро́ша мꙋ̑жи, глаго́лавшїи ѡ҆ землѝ ѕло̀, ꙗ҆́звою пред̾ гдⷭ҇емъ: |
| 38καὶ Ἰησοῦς υἱὸς Ναυη καὶ Χαλεβ υἱὸς Ιεφοννη ἔζησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων τῶν πεπορευμένων κατασκέψασθαι τὴν γῆν. | 38и҆ і҆исꙋ́съ сы́нъ наѵи́нъ и҆ хале́въ сы́нъ і҆ефонні́инъ жи̑вы ѡ҆ста́стасѧ ѿ мꙋже́й тѣ́хъ ходи́вшихъ соглѧ́дати зе́млю. |
| 39Καὶ ἐλάλησεν Μωϋσῆς τὰ ῥήματα ταῦτα πρὸς πάντας υἱοὺς Ισραηλ, καὶ ἐπένθησεν ὁ λαὸς σφόδρα. | 39И҆ глаго́ла мѡѷсе́й словеса̀ сїѧ̑ ко всѣ̑мъ сынѡ́мъ і҆и҃лєвымъ: и҆ воспла́кашасѧ лю́дїе ѕѣлѡ̀, |
| 40καὶ ὀρθρίσαντες τὸ πρωῒ ἀνέβησαν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους λέγοντες Ἰδοὺ οἵδε ἡμεῖς ἀναβησόμεθα εἰς τὸν τόπον, ὃν εἶπεν κύριος, ὅτι ἡμάρτομεν. | 40и҆ воста́вше заꙋ́тра, взыдо́ша на ве́рхъ горы̀, глаго́люще: сѐ, мы̀ взы́демъ на мѣ́сто, є҆́же речѐ гдⷭ҇ь, ꙗ҆́кѡ согрѣши́хомъ. |
| 41καὶ εἶπεν Μωϋσῆς Ἵνα τί ὑμεῖς παραβαίνετε τὸ ῥῆμα κυρίου; οὐκ εὔοδα ἔσται ὑμῖν. | 41И҆ речѐ мѡѷсе́й: вскꙋ́ю вы̀ престꙋпа́ете сло́во гдⷭ҇не; не благопоспѣ́шно бꙋ́детъ ва́мъ: |
| 42μὴ ἀναβαίνετε· οὐ γάρ ἐστιν κύριος μεθ᾿ ὑμῶν, καὶ πεσεῖσθε πρὸ προσώπου τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν. | 42не восходи́те: нѣ́сть бо гдⷭ҇ь съ ва́ми: и҆ паде́те пред̾ лице́мъ вра̑гъ ва́шихъ: |
| 43ὅτι ὁ Αμαληκ καὶ ὁ Χαναναῖος ἐκεῖ ἔμπροσθεν ὑμῶν, καὶ πεσεῖσθε μαχαίρᾳ· οὗ εἵνεκεν ἀπεστράφητε ἀπειθοῦντες κυρίῳ, καὶ οὐκ ἔσται κύριος ἐν ὑμῖν. | 43занѐ а҆мали́къ и҆ ханане́й та́мѡ пред̾ ва́ми, и҆ паде́те мече́мъ, поне́же ѿврати́стесѧ, не покарѧ́ющесѧ гдⷭ҇ꙋ, и҆ не бꙋ́детъ гдⷭ҇ь съ ва́ми. |
| 44καὶ διαβιασάμενοι ἀνέβησαν ἐπὶ τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους· ἡ δὲ κιβωτὸς τῆς διαθήκης κυρίου καὶ Μωϋσῆς οὐκ ἐκινήθησαν ἐκ τῆς παρεμβολῆς. | 44И҆ понꙋ́дившесѧ взыдо́ша на ве́рхъ горы̀: кївѡ́тъ же завѣ́та гдⷭ҇нѧ и҆ мѡѷсе́й не дви́гнꙋшасѧ и҆з̾ среды̀ полка̀. |
| 45καὶ κατέβη ὁ Αμαληκ καὶ ὁ Χαναναῖος ὁ ἐγκαθήμενος ἐν τῷ ὄρει ἐκείνῳ καὶ ἐτρέψαντο αὐτοὺς καὶ κατέκοψαν αὐτοὺς ἕως Ερμαν· καὶ ἀπεστράφησαν εἰς τὴν παρεμβολήν. | 45И҆ сни́де а҆мали́къ и҆ ханане́й сѣдѧ́й въ горѣ̀ то́й, и҆ сотро́ша и҆̀хъ, и҆ и҆зсѣко́ша и҆̀хъ да́же до є҆рма́на: и҆ возврати́шасѧ въ по́лкъ. |