24
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Καὶ Αβρααμ ἦν πρεσβύτερος προβεβηκὼς ἡμερῶν, καὶ κύριος εὐλόγησεν τὸν Αβρααμ κατὰ πάντα. | 1А҆враа́мъ же бѧ́ше ста́ръ, заматерѣ́вшїй во дне́хъ: и҆ гдⷭ҇ь блгⷭ҇вѝ а҆враа́ма во всѣ́хъ. |
| 2καὶ εἶπεν Αβρααμ τῷ παιδὶ αὐτοῦ τῷ πρεσβυτέρῳ τῆς οἰκίας αὐτοῦ τῷ ἄρχοντι πάντων τῶν αὐτοῦ Θὲς τὴν χεῖρά σου ὑπὸ τὸν μηρόν μου, | 2И҆ речѐ а҆враа́мъ рабꙋ̀ своемꙋ̀ старѣ́йшемꙋ до́мꙋ своегѡ̀, ѡ҆блада́ющемꙋ всѣ́ми є҆гѡ̀: положѝ рꙋ́кꙋ твою̀ под̾ стегно̀ моѐ, |
| 3καὶ ἐξορκιῶ σε κύριον τὸν θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸν θεὸν τῆς γῆς, ἵνα μὴ λάβῃς γυναῖκα τῷ υἱῷ μου Ισαακ ἀπὸ τῶν θυγατέρων τῶν Χαναναίων, μεθ᾿ ὧν ἐγὼ οἰκῶ ἐν αὐτοῖς, | 3и҆ закленꙋ́ тѧ гдⷭ҇емъ бг҃омъ нб҃сѐ и҆ бг҃омъ землѝ, да не по́ймеши сы́нꙋ моемꙋ̀ і҆саа́кꙋ жены̀ ѿ дще́рей ханане́йскихъ, съ ни́миже а҆́зъ живꙋ̀ въ ни́хъ: |
| 4ἀλλὰ εἰς τὴν γῆν μου, οὗ ἐγενόμην, πορεύσῃ καὶ εἰς τὴν φυλήν μου καὶ λήμψῃ γυναῖκα τῷ υἱῷ μου Ισαακ ἐκεῖθεν. | 4но то́кмѡ на зе́млю мою̀, и҆дѣ́же роди́хсѧ, по́йдеши, и҆ ко пле́мени моемꙋ̀, и҆ по́ймеши женꙋ̀ сы́нꙋ моемꙋ̀ і҆саа́кꙋ ѿтꙋ́дꙋ. |
| 5εἶπεν δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ παῖς Μήποτε οὐ βούλεται ἡ γυνὴ πορευθῆναι μετ᾿ ἐμοῦ ὀπίσω εἰς τὴν γῆν ταύτην· ἀποστρέψω τὸν υἱόν σου εἰς τὴν γῆν, ὅθεν ἐξῆλθες ἐκεῖθεν; | 5Рече́ же къ немꙋ̀ ра́бъ: є҆да̀ ᲂу҆́бѡ не восхо́щетъ и҆тѝ жена̀ в̾слѣ́дъ со мно́ю на зе́млю сїю̀, возвращꙋ́ ли сы́на твоего̀ въ зе́млю, ѿ неѧ́же и҆зше́лъ є҆сѝ; |
| 6εἶπεν δὲ πρὸς αὐτὸν Αβρααμ Πρόσεχε σεαυτῷ, μὴ ἀποστρέψῃς τὸν υἱόν μου ἐκεῖ. | 6Рече́ же къ немꙋ̀ а҆враа́мъ: внемлѝ себѣ̀, да не возврати́ши сы́на моегѡ̀ ѻ҆на́мѡ. |
| 7κύριος ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὁ θεὸς τῆς γῆς, ὃς ἔλαβέν με ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου καὶ ἐκ τῆς γῆς, ἧς ἐγενήθην, ὃς ἐλάλησέν μοι καὶ ὤμοσέν μοι λέγων Σοὶ δώσω τὴν γῆν ταύτην καὶ τῷ σπέρματί σου, αὐτὸς ἀποστελεῖ τὸν ἄγγελον αὐτοῦ ἔμπροσθέν σου, καὶ λήμψῃ γυναῖκα τῷ υἱῷ μου Ισαακ ἐκεῖθεν. | 7Гдⷭ҇ь бг҃ъ нб҃сѐ и҆ бг҃ъ землѝ, и҆́же поѧ́ мѧ и҆з̾ до́мꙋ ѻ҆тца̀ моегѡ̀ и҆ ѿ землѝ, въ не́йже роди́хсѧ, и҆́же гл҃а мнѣ̀ и҆ и҆́же клѧ́сѧ мнѣ̀, гл҃ѧ: тебѣ̀ да́мъ зе́млю сїю̀ и҆ сѣ́мени твоемꙋ̀, то́й по́слетъ а҆́гг҃ла своего̀ пред̾ тобо́ю, и҆ по́ймеши женꙋ̀ сы́нꙋ моемꙋ̀ і҆саа́кꙋ ѿтꙋ́дꙋ: |
| 8ἐὰν δὲ μὴ θέλῃ ἡ γυνὴ πορευθῆναι μετὰ σοῦ εἰς τὴν γῆν ταύτην, καθαρὸς ἔσῃ ἀπὸ τοῦ ὅρκου τούτου· μόνον τὸν υἱόν μου μὴ ἀποστρέψῃς ἐκεῖ. | 8а҆́ще же не восхо́щетъ жена̀ поитѝ съ тобо́ю въ зе́млю сїю̀, чи́стъ бꙋ́деши ѿ заклѧ́тїѧ моегѡ̀: то́чїю сы́на моегѡ̀ не возвратѝ та́мѡ. |
| 9καὶ ἔθηκεν ὁ παῖς τὴν χεῖρα αὐτοῦ ὑπὸ τὸν μηρὸν Αβρααμ τοῦ κυρίου αὐτοῦ καὶ ὤμοσεν αὐτῷ περὶ τοῦ ῥήματος τούτου | 9И҆ положѝ ра́бъ рꙋ́кꙋ свою̀ под̾ стегно̀ а҆враа́ма господи́на своегѡ̀, и҆ клѧ́сѧ є҆мꙋ̀ ѡ҆ словесѝ се́мъ. |
| 10Καὶ ἔλαβεν ὁ παῖς δέκα καμήλους ἀπὸ τῶν καμήλων τοῦ κυρίου αὐτοῦ καὶ ἀπὸ πάντων τῶν ἀγαθῶν τοῦ κυρίου αὐτοῦ μεθ᾿ ἑαυτοῦ καὶ ἀναστὰς ἐπορεύθη εἰς τὴν Μεσοποταμίαν εἰς τὴν πόλιν Ναχωρ. | 10И҆ взѧ̀ ра́бъ де́сѧть вельблю̑дъ ѿ вельблю̑дъ господи́на своегѡ̀, и҆ ѿ всѣ́хъ бла̑гъ господи́на своегѡ̀ съ собо́ю, и҆ воста́въ и҆́де въ месопота́мїю во гра́дъ нахѡ́ровъ: |
| 11καὶ ἐκοίμισεν τὰς καμήλους ἔξω τῆς πόλεως παρὰ τὸ φρέαρ τοῦ ὕδατος τὸ πρὸς ὀψέ, ἡνίκα ἐκπορεύονται αἱ ὑδρευόμεναι. | 11и҆ поста́ви вельблю́ды внѣ̀ гра́да ᲂу҆ кла́дѧзѧ водна́гѡ под̾ ве́черъ, є҆гда̀ и҆схо́дѧтъ( жєны̀) почерпа́ти воды̀, |
| 12καὶ εἶπεν Κύριε ὁ θεὸς τοῦ κυρίου μου Αβρααμ, εὐόδωσον ἐναντίον ἐμοῦ σήμερον καὶ ποίησον ἔλεος μετὰ τοῦ κυρίου μου Αβρααμ. | 12и҆ речѐ: гдⷭ҇и, бж҃е господи́на моегѡ̀ а҆враа́ма, бл҃гоꙋстро́й предо мно́ю дне́сь, и҆ сотворѝ млⷭ҇ть съ господи́номъ мои́мъ а҆враа́момъ: |
| 13ἰδοὺ ἐγὼ ἕστηκα ἐπὶ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος, αἱ δὲ θυγατέρες τῶν οἰκούντων τὴν πόλιν ἐκπορεύονται ἀντλῆσαι ὕδωρ, | 13сѐ, а҆́зъ ста́хъ ᲂу҆ кла́дѧзѧ водна́гѡ, дщє́ри же живꙋ́щихъ во гра́дѣ и҆схо́дѧтъ почерпа́ти воды̀: |
| 14καὶ ἔσται ἡ παρθένος, ᾗ ἂν ἐγὼ εἴπω Ἐπίκλινον τὴν ὑδρίαν σου, ἵνα πίω, καὶ εἴπῃ μοι Πίε, καὶ τὰς καμήλους σου ποτιῶ, ἕως ἂν παύσωνται πίνουσαι, ταύτην ἡτοίμασας τῷ παιδί σου Ισαακ, καὶ ἐν τούτῳ γνώσομαι ὅτι ἐποίησας ἔλεος τῷ κυρίῳ μου Αβρααμ. | 14и҆ бꙋ́детъ дѣви́ца, є҆́йже а҆́зъ рекꙋ̀: преклонѝ водоно́съ тво́й, да пїю̀, и҆ рече́тъ мѝ: пі́й ты̀, и҆ вельблю́ды твоѧ̑ напою̀, до́ндеже напїю́тсѧ: сїю̀ ᲂу҆гото́валъ є҆сѝ рабꙋ̀ твоемꙋ̀ і҆саа́кꙋ: и҆ по семꙋ̀ ᲂу҆вѣ́мъ, ꙗ҆́кѡ сотвори́лъ є҆сѝ млⷭ҇ть съ господи́номъ мои́мъ а҆враа́момъ. |
| 15καὶ ἐγένετο πρὸ τοῦ συντελέσαι αὐτὸν λαλοῦντα ἐν τῇ διανοίᾳ, καὶ ἰδοὺ Ρεβεκκα ἐξεπορεύετο ἡ τεχθεῖσα Βαθουηλ υἱῷ Μελχας τῆς γυναικὸς Ναχωρ ἀδελφοῦ δὲ Αβρααμ ἔχουσα τὴν ὑδρίαν ἐπὶ τῶν ὤμων αὐτῆς. | 15И҆ бы́сть пре́жде не́же сконча́ти є҆мꙋ̀ глаго́лющꙋ во ᲂу҆мѣ̀ свое́мъ, и҆ сѐ, реве́кка и҆схожда́ше, ꙗ҆́же роди́сѧ ваѳꙋи́лꙋ, сы́нꙋ ме́лхи жены̀ нахѡ́ра, бра́та же а҆враа́млѧ, держа́щи водоно́съ на ра́мѣхъ свои́хъ: |
| 16ἡ δὲ παρθένος ἦν καλὴ τῇ ὄψει σφόδρα· παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν. καταβᾶσα δὲ ἐπὶ τὴν πηγὴν ἔπλησεν τὴν ὑδρίαν καὶ ἀνέβη. | 16дѣви́ца же бѧ́ше доброзра́чна ѕѣлѡ̀: дѣ́ва бѣ̀, мꙋ́жъ не позна̀ є҆ѧ̀. Соше́дши же на кла́дѧзь, напо́лни водоно́съ сво́й и҆ взы́де. |
| 17ἐπέδραμεν δὲ ὁ παῖς εἰς συνάντησιν αὐτῆς καὶ εἶπεν Πότισόν με μικρὸν ὕδωρ ἐκ τῆς ὑδρίας σου. | 17Тече́ же ра́бъ во срѣ́тенїе є҆́й и҆ речѐ: напо́й мѧ̀ ма́лѡ водо́ю ѿ водоно́са твоегѡ̀. |
| 18ἡ δὲ εἶπεν Πίε, κύριε. καὶ ἔσπευσεν καὶ καθεῖλεν τὴν ὑδρίαν ἐπὶ τὸν βραχίονα αὐτῆς καὶ ἐπότισεν αὐτόν, | 18Сїѧ́ же речѐ: пі́й, господи́не. И҆ потща́сѧ, и҆ снѧ̀ водоно́съ на мы̑шца своѧ̑, и҆ напоѝ є҆го̀, до́ндеже напи́сѧ. |
| 19ἕως ἐπαύσατο πίνων. καὶ εἶπεν Καὶ ταῖς καμήλοις σου ὑδρεύσομαι, ἕως ἂν πᾶσαι πίωσιν. | 19И҆ речѐ: и҆ вельблю́дѡмъ твои̑мъ налїю̀, до́ндеже всѝ напїю́тсѧ. |
| 20καὶ ἔσπευσεν καὶ ἐξεκένωσεν τὴν ὑδρίαν εἰς τὸ ποτιστήριον καὶ ἔδραμεν ἔτι ἐπὶ τὸ φρέαρ ἀντλῆσαι καὶ ὑδρεύσατο πάσαις ταῖς καμήλοις. | 20И҆ потща́сѧ, и҆ и҆спразднѝ водоно́съ въ пои́ло: и҆ течѐ па́ки на кла́дѧзь почерпнꙋ́ти воды̀, и҆ влїѧ̀ вельблю́дѡмъ всѣ̑мъ. |
| 21ὁ δὲ ἄνθρωπος κατεμάνθανεν αὐτὴν καὶ παρεσιώπα τοῦ γνῶναι εἰ εὐόδωκεν κύριος τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἢ οὔ. | 21Человѣ́къ же выразꙋмѣва́ше ю҆̀ и҆ помолчева́ше, да ᲂу҆разꙋмѣ́етъ, а҆́ще бл҃гоꙋстро́и бг҃ъ пꙋ́ть є҆мꙋ̀, и҆лѝ нѝ. |
| 22ἐγένετο δὲ ἡνίκα ἐπαύσαντο πᾶσαι αἱ κάμηλοι πίνουσαι, ἔλαβεν ὁ ἄνθρωπος ἐνώτια χρυσᾶ ἀνὰ δραχμὴν ὁλκῆς καὶ δύο ψέλια ἐπὶ τὰς χεῖρας αὐτῆς, δέκα χρυσῶν ὁλκὴ αὐτῶν. | 22Бы́сть же є҆гда̀ преста́ша всѝ вельблю́ды пїю́ще, взѧ̀ человѣ́къ ᲂу҆серѧ̑зи зла̑ты вѣ́сомъ по дра́хмѣ и҆ два̀ запѧ̑стїѧ на рꙋ́ки є҆ѧ̀: де́сѧть златни́цъ вѣ́съ и҆́хъ. |
| 23καὶ ἐπηρώτησεν αὐτὴν καὶ εἶπεν Θυγάτηρ τίνος εἶ; ἀνάγγειλόν μοι· εἰ ἔστιν παρὰ τῷ πατρί σου τόπος ἡμῖν καταλῦσαι; | 23И҆ вопросѝ ю҆̀ и҆ речѐ: чїѧ̀ є҆сѝ дще́рь; повѣ́ждь мѝ, а҆́ще є҆́сть ᲂу҆ ѻ҆тца̀ твоегѡ̀ мѣ́сто на́мъ вита́ти; |
| 24καὶ εἶπεν αὐτῷ Θυγάτηρ Βαθουηλ εἰμὶ ἐγὼ τοῦ Μελχας, ὃν ἔτεκεν τῷ Ναχωρ. | 24Ѻ҆на́ же речѐ є҆мꙋ̀: дще́рь ваѳꙋи́лева є҆́смь( сы́на) ме́лхина, є҆го́же родѝ нахѡ́рꙋ. |
| 25καὶ εἶπεν αὐτῷ Καὶ ἄχυρα καὶ χορτάσματα πολλὰ παρ᾿ ἡμῖν καὶ τόπος τοῦ καταλῦσαι. | 25И҆ речѐ є҆мꙋ̀: и҆ плевы̀ и҆ сѣ́на мно́гѡ ᲂу҆ на́съ, и҆ мѣ́сто вита́ти. |
| 26καὶ εὐδοκήσας ὁ ἄνθρωπος προσεκύνησεν κυρίῳ | 26И҆ благослови́въ человѣ́къ, поклони́сѧ гдⷭ҇ꙋ |
| 27καὶ εἶπεν Εὐλογητὸς κύριος ὁ θεὸς τοῦ κυρίου μου Αβρααμ, ὃς οὐκ ἐγκατέλιπεν τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ τὴν ἀλήθειαν ἀπὸ τοῦ κυρίου μου· ἐμὲ εὐόδωκεν κύριος εἰς οἶκον τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ κυρίου μου. | 27и҆ речѐ: блгⷭ҇ве́нъ гдⷭ҇ь бг҃ъ господи́на моегѡ̀ а҆враа́ма, и҆́же не ѡ҆ста́ви пра́вды своеѧ̀ и҆ и҆́стины ѿ господи́на моегѡ̀: и҆ менѐ бл҃гоꙋстро́и гдⷭ҇ь въ до́мъ бра́та господи́на моегѡ̀. |
| 28Καὶ δραμοῦσα ἡ παῖς ἀπήγγειλεν εἰς τὸν οἶκον τῆς μητρὸς αὐτῆς κατὰ τὰ ῥήματα ταῦτα. | 28И҆ те́кши дѣви́ца въ до́мъ ма́тере своеѧ̀, повѣ́да по глаго́лѡмъ си̑мъ. |
| 29τῇ δὲ Ρεβεκκα ἀδελφὸς ἦν, ᾧ ὄνομα Λαβαν· καὶ ἔδραμεν Λαβαν πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἔξω ἐπὶ τὴν πηγήν. | 29Реве́кцѣ же бѧ́ше бра́тъ, є҆мꙋ́же и҆́мѧ лава́нъ: и҆ течѐ лава́нъ къ человѣ́кꙋ во́нъ на кла́дѧзь. |
| 30καὶ ἐγένετο ἡνίκα εἶδεν τὰ ἐνώτια καὶ τὰ ψέλια ἐπὶ τὰς χεῖρας τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ καὶ ὅτε ἤκουσεν τὰ ῥήματα Ρεβεκκας τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ λεγούσης Οὕτως λελάληκέν μοι ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦλθεν πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἑστηκότος αὐτοῦ ἐπὶ τῶν καμήλων ἐπὶ τῆς πηγῆς | 30И҆ бы́сть є҆гда̀ ви́дѣ ᲂу҆серѧ̑зи, и҆ запѧ̑стїѧ на рꙋкꙋ̀ сестры̀ своеѧ̀, и҆ є҆гда̀ слы́ша словеса̀ реве́кки сестры̀ своеѧ̀, глаго́лющїѧ: си́це глаго́ла мнѣ̀ человѣ́къ: и҆ прїи́де къ человѣ́кꙋ, стоѧ́щꙋ є҆мꙋ̀ ᲂу҆ вельблю̑дъ ᲂу҆ кла́дѧзѧ, |
| 31καὶ εἶπεν αὐτῷ Δεῦρο εἴσελθε· εὐλογητὸς κύριος· ἵνα τί ἕστηκας ἔξω; ἐγὼ δὲ ἡτοίμακα τὴν οἰκίαν καὶ τόπον ταῖς καμήλοις. | 31и҆ речѐ є҆мꙋ̀: грѧдѝ, вни́ди бл҃гослове́нный ѿ гдⷭ҇а, почто̀ стои́ши внѣ̀; а҆́зъ же ᲂу҆гото́вахъ хра́минꙋ и҆ мѣ́сто вельблю́дѡмъ. |
| 32εἰσῆλθεν δὲ ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν οἰκίαν καὶ ἀπέσαξεν τὰς καμήλους. καὶ ἔδωκεν ἄχυρα καὶ χορτάσματα ταῖς καμήλοις καὶ ὕδωρ νίψασθαι τοῖς ποσὶν αὐτοῦ καὶ τοῖς ποσὶν τῶν ἀνδρῶν τῶν μετ᾿ αὐτοῦ. | 32И҆ вни́де человѣ́къ въ до́мъ, и҆ разсѣдла̀ вельблю́ды, и҆ дадѐ плє́вы и҆ сѣ́но вельблю́дѡмъ, и҆ во́дꙋ ᲂу҆мы́ти но́зѣ є҆гѡ̀, и҆ но́ги мꙋжє́мъ, и҆̀же бѧ́хꙋ съ ни́мъ: |
| 33καὶ παρέθηκεν αὐτοῖς ἄρτους φαγεῖν. καὶ εἶπεν Οὐ μὴ φάγω ἕως τοῦ λαλῆσαί με τὰ ῥήματά μου. καὶ εἶπαν Λάλησον. | 33и҆ предложѝ и҆̀мъ хлѣ́бы ꙗ҆́сти, и҆ речѐ: не ꙗ҆́мъ, до́ндеже возглаго́лю словеса̀ моѧ̑. И҆ речѐ: глаго́ли. |
| 34Καὶ εἶπεν Παῖς Αβρααμ ἐγώ εἰμι. | 34И҆ речѐ: ра́бъ а҆враа́мль є҆́смь а҆́зъ: |
| 35κύριος δὲ εὐλόγησεν τὸν κύριόν μου σφόδρα, καὶ ὑψώθη· καὶ ἔδωκεν αὐτῷ πρόβατα καὶ μόσχους, ἀργύριον καὶ χρυσίον, παῖδας καὶ παιδίσκας, καμήλους καὶ ὄνους. | 35гдⷭ҇ь же блгⷭ҇вѝ господи́на моего̀ ѕѣлѡ̀, и҆ возвы́сисѧ: и҆ дадѐ є҆мꙋ̀ ѻ҆́вцы и҆ тельцы̀, сребро̀ и҆ зла́то, рабы̑ и҆ рабы̑ни, и҆ вельблю́ды и҆ ѻ҆слы̀: |
| 36καὶ ἔτεκεν Σαρρα ἡ γυνὴ τοῦ κυρίου μου υἱὸν ἕνα τῷ κυρίῳ μου μετὰ τὸ γηρᾶσαι αὐτόν, καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὅσα ἦν αὐτῷ. | 36и҆ родѝ са́рра, жена̀ господи́на моегѡ̀, сы́на є҆ди́наго господи́нꙋ моемꙋ̀, состарѣ́вшемꙋсѧ є҆мꙋ̀, и҆ дадѐ є҆мꙋ̀, є҆ли̑ка и҆мѧ́ше: |
| 37καὶ ὥρκισέν με ὁ κύριός μου λέγων Οὐ λήμψῃ γυναῖκα τῷ υἱῷ μου ἀπὸ τῶν θυγατέρων τῶν Χαναναίων, ἐν οἷς ἐγὼ παροικῶ ἐν τῇ γῇ αὐτῶν, | 37и҆ заклѧ́ мѧ господи́нъ мо́й, глаго́лѧ: не по́ймеши жены̀ сы́нꙋ моемꙋ̀ ѿ дще́рей ханане́йскихъ, въ ни́хже а҆́зъ ѡ҆бита́ю въ землѝ и҆́хъ: |
| 38ἀλλ᾿ ἢ εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου πορεύσῃ καὶ εἰς τὴν φυλήν μου καὶ λήμψῃ γυναῖκα τῷ υἱῷ μου ἐκεῖθεν. | 38но въ до́мъ ѻ҆тца̀ моегѡ̀ по́йдеши, и҆ въ пле́мѧ моѐ, и҆ по́ймеши женꙋ̀ сы́нꙋ моемꙋ̀ ѿтꙋ́дꙋ: |
| 39εἶπα δὲ τῷ κυρίῳ μου Μήποτε οὐ πορεύσεται ἡ γυνὴ μετ᾿ ἐμοῦ. | 39рѣ́хъ же( а҆́зъ) господи́нꙋ моемꙋ̀: а҆ є҆гда̀ не восхо́щетъ жена̀ со мно́ю и҆тѝ; |
| 40καὶ εἶπέν μοι Κύριος, ᾧ εὐηρέστησα ἐναντίον αὐτοῦ, αὐτὸς ἀποστελεῖ τὸν ἄγγελον αὐτοῦ μετὰ σοῦ καὶ εὐοδώσει τὴν ὁδόν σου, καὶ λήμψῃ γυναῖκα τῷ υἱῷ μου ἐκ τῆς φυλῆς μου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου. | 40и҆ рече́ ми: гдⷭ҇ь бг҃ъ, є҆мꙋ́же благоꙋгоди́хъ пред̾ ни́мъ, ѻ҆́нъ по́слетъ а҆́гг҃ла своего̀ съ тобо́ю и҆ бл҃гоꙋстро́итъ пꙋ́ть тво́й, и҆ по́ймеши женꙋ̀ сы́нꙋ моемꙋ̀ ѿ пле́мене моегѡ̀ и҆ ѿ до́мꙋ ѻ҆тца̀ моегѡ̀: |
| 41τότε ἀθῷος ἔσῃ ἀπὸ τῆς ἀρᾶς μου· ἡνίκα γὰρ ἐὰν ἔλθῃς εἰς τὴν ἐμὴν φυλὴν καὶ μή σοι δῶσιν, καὶ ἔσῃ ἀθῷος ἀπὸ τοῦ ὁρκισμοῦ μου. | 41тогда̀ бꙋ́деши чи́стъ ѿ заклина́нїѧ моегѡ̀: є҆гда́ бо до́йдеши въ пле́мѧ моѐ, и҆ не дадѧ́тъ тѝ, и҆ бꙋ́деши чи́стъ ѿ заклина́нїѧ моегѡ̀: |
| 42καὶ ἐλθὼν σήμερον ἐπὶ τὴν πηγὴν εἶπα Κύριε ὁ θεὸς τοῦ κυρίου μου Αβρααμ, εἰ σὺ εὐοδοῖς τὴν ὁδόν μου, ἣν νῦν ἐγὼ πορεύομαι ἐπ᾿ αὐτήν, | 42и҆ прише́дъ дне́сь на кла́дѧзь, реко́хъ: гдⷭ҇и, бж҃е господи́на моегѡ̀ а҆враа́ма, а҆́ще ты̀ бл҃гоꙋстроѧ́еши пꙋ́ть мо́й, во́ньже нн҃ѣ а҆́зъ и҆дꙋ̀: |
| 43ἰδοὺ ἐγὼ ἐφέστηκα ἐπὶ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος, καὶ αἱ θυγατέρες τῶν ἀνθρώπων τῆς πόλεως ἐξελεύσονται ὑδρεύσασθαι ὕδωρ, καὶ ἔσται ἡ παρθένος, ᾗ ἂν ἐγὼ εἴπω Πότισόν με μικρὸν ὕδωρ ἐκ τῆς ὑδρίας σου, | 43сѐ, а҆́зъ ста́хъ ᲂу҆ кла́дѧзѧ водна́гѡ, и҆ дщє́ри гра́жданъ и҆схо́дѧтъ почерпа́ти воды̀: и҆ бꙋ́детъ дѣви́ца, є҆́йже а҆́ще а҆́зъ рекꙋ̀: напо́й мѧ̀ ѿ водоно́са твоегѡ̀ ма́лѡ водо́ю: |
| 44καὶ εἴπῃ μοι Καὶ σὺ πίε, καὶ ταῖς καμήλοις σου ὑδρεύσομαι, αὕτη ἡ γυνή, ἣν ἡτοίμασεν κύριος τῷ ἑαυτοῦ θεράποντι Ισαακ, καὶ ἐν τούτῳ γνώσομαι ὅτι πεποίηκας ἔλεος τῷ κυρίῳ μου Αβρααμ. | 44и҆ рече́тъ мѝ: и҆ ты̀ пі́й, и҆ вельблю́дѡмъ твои̑мъ влїю̀: сїѧ̀( бꙋ́детъ) жена̀, ю҆́же ᲂу҆гото́ва гдⷭ҇ь рабꙋ̀ своемꙋ̀ і҆саа́кꙋ: и҆ по семꙋ̀ ᲂу҆разꙋмѣ́ю, ꙗ҆́кѡ сотвори́лъ є҆сѝ млⷭ҇ть господи́нꙋ моемꙋ̀ а҆враа́мꙋ. |
| 45καὶ ἐγένετο πρὸ τοῦ συντελέσαι με λαλοῦντα ἐν τῇ διανοίᾳ εὐθὺς Ρεβεκκα ἐξεπορεύετο ἔχουσα τὴν ὑδρίαν ἐπὶ τῶν ὤμων καὶ κατέβη ἐπὶ τὴν πηγὴν καὶ ὑδρεύσατο. εἶπα δὲ αὐτῇ Πότισόν με. | 45И҆ бы́сть пре́жде не́же сконча́ти мнѣ̀ глаго́лющꙋ во ᲂу҆мѣ̀ свое́мъ, а҆́бїе реве́кка и҆схожда́ше держа́щи водоно́съ на ра̑мꙋ, и҆ сни́де на кла́дѧзь, и҆ почерпѐ воды̀: и҆ реко́хъ є҆́й: напо́й мѧ̀. |
| 46καὶ σπεύσασα καθεῖλεν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἀφ᾿ ἑαυτῆς καὶ εἶπεν Πίε σύ, καὶ τὰς καμήλους σου ποτιῶ. καὶ ἔπιον, καὶ τὰς καμήλους μου ἐπότισεν. | 46И҆ потща́вшисѧ снѧ̀ водоно́съ съ себє̀ на мы́шцꙋ свою̀ и҆ речѐ: пі́й ты̀, и҆ вельблю́ды твоѧ̑ напою̀. И҆ напи́хсѧ, и҆ вельблю́ды моѧ̑ напоѝ. |
| 47καὶ ἠρώτησα αὐτὴν καὶ εἶπα Τίνος εἶ θυγάτηρ; ἡ δὲ ἔφη Θυγάτηρ Βαθουηλ εἰμὶ τοῦ υἱοῦ Ναχωρ, ὃν ἔτεκεν αὐτῷ Μελχα. καὶ περιέθηκα αὐτῇ τὰ ἐνώτια καὶ τὰ ψέλια περὶ τὰς χεῖρας αὐτῆς· | 47И҆ вопроси́хъ ю҆̀ и҆ реко́хъ: чїѧ̀ є҆сѝ дще́рь; повѣ́ждь мѝ. Ѻ҆на́ же речѐ: дще́рь ваѳꙋи́лева є҆́смь сы́на нахѡ́рова, є҆го́же родѝ є҆мꙋ̀ ме́лха. И҆ да́хъ є҆́й ᲂу҆серѧ̑зи, и҆ запѧ̑стїѧ на рꙋ́цѣ є҆ѧ̀, |
| 48καὶ εὐδοκήσας προσεκύνησα κυρίῳ καὶ εὐλόγησα κύριον τὸν θεὸν τοῦ κυρίου μου Αβρααμ, ὃς εὐόδωσέν μοι ἐν ὁδῷ ἀληθείας λαβεῖν τὴν θυγατέρα τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ κυρίου μου τῷ υἱῷ αὐτοῦ. | 48и҆ благоволи́въ поклони́хсѧ гдⷭ҇ꙋ: и҆ благослови́хъ гдⷭ҇а бг҃а господи́на моегѡ̀ а҆враа́ма, и҆́же бл҃гоꙋстро́и мѧ̀ на пꙋтѝ и҆́стины поѧ́ти дще́рь бра́та господи́на моегѡ̀ сы́нꙋ є҆гѡ̀: |
| 49εἰ οὖν ποιεῖτε ὑμεῖς ἔλεος καὶ δικαιοσύνην πρὸς τὸν κύριόν μου, ἀπαγγείλατέ μοι, εἰ δὲ μή, ἀπαγγείλατέ μοι, ἵνα ἐπιστρέψω εἰς δεξιὰν ἢ εἰς ἀριστεράν. | 49а҆́ще ᲂу҆́бѡ сотворитѐ вы̀ ми́лость и҆ пра́вдꙋ къ господи́нꙋ моемꙋ̀: а҆́ще же нѝ, повѣ́дите мѝ: да ѡ҆бращꙋ́сѧ и҆лѝ на де́сно, и҆лѝ на лѣ́во. |
| 50Ἀποκριθεὶς δὲ Λαβαν καὶ Βαθουηλ εἶπαν Παρὰ κυρίου ἐξῆλθεν τὸ πρόσταγμα τοῦτο· οὐ δυνησόμεθα οὖν σοι ἀντειπεῖν κακὸν καλῷ. | 50Ѿвѣща̑вша же лава́нъ и҆ ваѳꙋи́лъ, реко́ста: ѿ гдⷭ҇а прїи́де дѣ́ло сїѐ: не возмо́жемъ тѝ проти́вꙋ рещѝ ѕло̀ и҆лѝ бла́го: |
| 51ἰδοὺ Ρεβεκκα ἐνώπιόν σου· λαβὼν ἀπότρεχε, καὶ ἔστω γυνὴ τῷ υἱῷ τοῦ κυρίου σου, καθὰ ἐλάλησεν κύριος. | 51сѐ, реве́кка пред̾ тобо́ю: пое́мь ю҆̀, и҆дѝ: и҆ да бꙋ́детъ жена̀ сы́нꙋ господи́на твоегѡ̀, ꙗ҆́коже гл҃а гдⷭ҇ь. |
| 52ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἀκοῦσαι τὸν παῖδα τὸν Αβρααμ τῶν ῥημάτων τούτων προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν κυρίῳ. | 52Бы́сть же є҆гда̀ ᲂу҆слы́ша ра́бъ а҆враа́мль словеса̀ сїѧ̑, поклони́сѧ до землѝ гдⷭ҇ꙋ. |
| 53καὶ ἐξενέγκας ὁ παῖς σκεύη ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ καὶ ἱματισμὸν ἔδωκεν Ρεβεκκα καὶ δῶρα ἔδωκεν τῷ ἀδελφῷ αὐτῆς καὶ τῇ μητρὶ αὐτῆς. | 53И҆ и҆зне́съ ра́бъ сосꙋ́ды зла̑ты и҆ срє́брѧны и҆ ри̑зы, дадѐ реве́кцѣ: и҆ да́ры дадѐ бра́тꙋ є҆ѧ̀ и҆ ма́тери є҆ѧ̀. |
| 54καὶ ἔφαγον καὶ ἔπιον, αὐτὸς καὶ οἱ ἄνδρες οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ὄντες, καὶ ἐκοιμήθησαν. Καὶ ἀναστὰς πρωῒ εἶπεν Ἐκπέμψατέ με, ἵνα ἀπέλθω πρὸς τὸν κύριόν μου. | 54И҆ ꙗ҆до́ша и҆ пи́ша и҆ то́й и҆ мꙋ́жїе, и҆̀же бѧ́хꙋ съ ни́мъ, и҆ почи́ша. И҆ воста́въ заꙋ́тра, речѐ: ѿпꙋсти́те мѧ̀, да ѿидꙋ̀ къ господи́нꙋ моемꙋ̀. |
| 55εἶπαν δὲ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῆς καὶ ἡ μήτηρ Μεινάτω ἡ παρθένος μεθ᾿ ἡμῶν ἡμέρας ὡσεὶ δέκα, καὶ μετὰ ταῦτα ἀπελεύσεται. | 55Рѣ́ша же бра́тїѧ є҆ѧ̀ и҆ ма́ти: да пребꙋ́детъ дѣви́ца съ на́ми ꙗ҆́кѡ де́сѧть дні́й, и҆ посе́мъ по́йдетъ. |
| 56ὁ δὲ εἶπεν πρὸς αὐτούς Μὴ κατέχετέ με, καὶ κύριος εὐόδωσεν τὴν ὁδόν μου· ἐκπέμψατέ με, ἵνα ἀπέλθω πρὸς τὸν κύριόν μου. | 56Ѻ҆́нъ же речѐ къ ни̑мъ: не держи́те мѧ̀, гдⷭ҇ь бо бл҃гоꙋстро́и пꙋ́ть мо́й во мнѣ̀: ѿпꙋсти́те мѧ̀, да и҆дꙋ̀ къ господи́нꙋ моемꙋ̀. |
| 57οἱ δὲ εἶπαν Καλέσωμεν τὴν παῖδα καὶ ἐρωτήσωμεν τὸ στόμα αὐτῆς. | 57Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: призове́мъ дѣви́цꙋ и҆ вопро́симъ є҆ѧ̀ и҆зоꙋ́стъ. |
| 58καὶ ἐκάλεσαν Ρεβεκκαν καὶ εἶπαν αὐτῇ Πορεύσῃ μετὰ τοῦ ἀνθρώπου τούτου; ἡ δὲ εἶπεν Πορεύσομαι. | 58И҆ призва́ша реве́ккꙋ и҆ рѣ́ша є҆́й: по́йдеши ли съ человѣ́комъ си́мъ; Ѻ҆на́ же речѐ: пойдꙋ̀. |
| 59καὶ ἐξέπεμψαν Ρεβεκκαν τὴν ἀδελφὴν αὐτῶν καὶ τὰ ὑπάρχοντα αὐτῆς καὶ τὸν παῖδα τὸν Αβρααμ καὶ τοὺς μετ᾿ αὐτοῦ. | 59И҆ ѿпꙋсти́ша реве́ккꙋ сестрꙋ̀ свою̀, и҆ и҆мѣ̑нїѧ є҆ѧ̀, и҆ раба̀ а҆враа́млѧ, и҆ и҆̀же съ ни́мъ бы́ша. |
| 60καὶ εὐλόγησαν Ρεβεκκαν τὴν ἀδελφὴν αὐτῶν καὶ εἶπαν αὐτῇ Ἀδελφὴ ἡμῶν εἶ· γίνου εἰς χιλιάδας μυριάδων, καὶ κληρονομησάτω τὸ σπέρμα σου τὰς πόλεις τῶν ὑπεναντίων. | 60И҆ благослови́ша реве́ккꙋ и҆ рѣ́ша є҆́й: сестра̀ на́ша є҆сѝ, бꙋ́ди въ ты́сѧщы тє́мъ, и҆ да наслѣ́дитъ сѣ́мѧ твоѐ гра́ды сꙋпоста̑тъ. |
| 61ἀναστᾶσα δὲ Ρεβεκκα καὶ αἱ ἅβραι αὐτῆς ἐπέβησαν ἐπὶ τὰς καμήλους καὶ ἐπορεύθησαν μετὰ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἀναλαβὼν ὁ παῖς τὴν Ρεβεκκαν ἀπῆλθεν. | 61Воста́вши же реве́кка и҆ рабы̑ни є҆ѧ̀, всѣдо́ша на вельблю́ды и҆ поидо́ша съ человѣ́комъ. И҆ пои́мъ ра́бъ реве́ккꙋ, ѿи́де. |
| 62Ισαακ δὲ ἐπορεύετο διὰ τῆς ἐρήμου κατὰ τὸ φρέαρ τῆς ὁράσεως· αὐτὸς δὲ κατῴκει ἐν τῇ γῇ τῇ πρὸς λίβα. | 62І҆саа́къ же прехожда́ше сквозѣ̀ пꙋсты́ню ᲂу҆ кла́дѧзѧ видѣ́нїѧ: са́мъ же живѧ́ше на землѝ на полꙋ́дне. |
| 63καὶ ἐξῆλθεν Ισαακ ἀδολεσχῆσαι εἰς τὸ πεδίον τὸ πρὸς δείλης καὶ ἀναβλέψας τοῖς ὀφθαλμοῖς εἶδεν καμήλους ἐρχομένας. | 63И҆ и҆зы́де і҆саа́къ поглꙋми́тисѧ на по́ле къ ве́черꙋ, и҆ воззрѣ́въ ѻ҆чи́ма свои́ма, ви́дѣ вельблю́ды и҆дꙋ́щыѧ. |
| 64καὶ ἀναβλέψασα Ρεβεκκα τοῖς ὀφθαλμοῖς εἶδεν τὸν Ισαακ καὶ κατεπήδησεν ἀπὸ τῆς καμήλου | 64И҆ воззрѣ́вши реве́кка ѻ҆чи́ма свои́ма, ви́дѣ і҆саа́ка: и҆ и҆зскочѝ съ вельблю́да. |
| 65καὶ εἶπεν τῷ παιδί Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁ πορευόμενος ἐν τῷ πεδίῳ εἰς συνάντησιν ἡμῖν; εἶπεν δὲ ὁ παῖς Οὗτός ἐστιν ὁ κύριός μου. ἡ δὲ λαβοῦσα τὸ θέριστρον περιεβάλετο. | 65И҆ речѐ рабꙋ̀: кто́ є҆сть человѣ́къ ѻ҆́ный, и҆́же и҆́детъ по по́лю во срѣ́тенїе на́мъ; Рече́ же ра́бъ: се́й є҆́сть господи́нъ мо́й. Ѻ҆на́ же взе́мши ри́зꙋ лѣ́тнюю, ѡ҆блече́сѧ. |
| 66καὶ διηγήσατο ὁ παῖς τῷ Ισαακ πάντα τὰ ῥήματα, ἃ ἐποίησεν. | 66И҆ повѣ́да ра́бъ і҆саа́кꙋ всѧ̑ словеса̀, ꙗ҆̀же сотворѝ. |
| 67εἰσῆλθεν δὲ Ισαακ εἰς τὸν οἶκον τῆς μητρὸς αὐτοῦ καὶ ἔλαβεν τὴν Ρεβεκκαν, καὶ ἐγένετο αὐτοῦ γυνή, καὶ ἠγάπησεν αὐτήν· καὶ παρεκλήθη Ισαακ περὶ Σαρρας τῆς μητρὸς αὐτοῦ. | 67Вни́де же і҆саа́къ въ до́мъ ма́тере своеѧ̀, и҆ поѧ̀ реве́ккꙋ, и҆ бы́сть є҆мꙋ̀ жена̀: и҆ возлюбѝ ю҆̀, и҆ ᲂу҆тѣ́шисѧ і҆саа́къ по са́ррѣ ма́тери свое́й. |