Заха́рїа 4
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Καὶ ἐπέστρεψεν ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν ἐν ἐμοὶ καὶ ἐξήγειρέν με ὃν τρόπον ὅταν ἐξεγερθῇ ἄνθρωπος ἐξ ὕπνου αὐτοῦ | 1И҆ ѡ҆брати́сѧ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀ и҆ возведе́ мѧ, ꙗ҆́коже є҆гда̀ воста́нетъ человѣ́къ ѿ сна̀ своегѡ̀, |
| 2καὶ εἶπεν πρός με Τί σύ βλέπεις; καὶ εἶπα Ἑώρακα καὶ ἰδοὺ λυχνία χρυσῆ ὅλη, καὶ τὸ λαμπάδιον ἐπάνω αὐτῆς, καὶ ἑπτὰ λύχνοι ἐπάνω αὐτῆς, καὶ ἑπτὰ ἐπαρυστρίδες τοῖς λύχνοις τοῖς ἐπάνω αὐτῆς· | 2и҆ речѐ ко мнѣ̀: что̀ ты̀ ви́диши; И҆ рѣ́хъ: ви́дѣхъ, и҆ сѐ, свѣ́щникъ зла́тъ ве́сь, и҆ свѣти́льце верхꙋ̀ є҆гѡ̀, и҆ се́дмь свѣти̑льникъ верхꙋ̀ є҆гѡ̀, и҆ се́дмь ча́шицъ свѣти́льникѡмъ вє́рхнимъ є҆гѡ̀, |
| 3καὶ δύο ἐλαῖαι ἐπάνω αὐτῆς, μία ἐκ δεξιῶν τοῦ λαμπαδίου καὶ μία ἐξ εὐωνύμων. | 3и҆ двѣ̀ ма̑слины верхꙋ̀ є҆гѡ̀, є҆ди́на ѡ҆деснꙋ́ю свѣти́льца є҆гѡ̀ и҆ є҆ди́на ѡ҆шꙋ́юю. |
| 4καὶ ἐπηρώτησα καὶ εἶπον πρὸς τὸν ἄγγελον τὸν λαλοῦντα ἐν ἐμοὶ λέγων Τί ἐστιν ταῦτα, κύριε; | 4И҆ вопроси́хъ и҆ рѣ́хъ ко а҆́гг҃лꙋ глаго́лющемꙋ во мнѣ̀ глаго́лѧ: что̀ сꙋ́ть сїѧ̑, го́споди; |
| 5καὶ ἀπεκρίθη ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν ἐν ἐμοὶ καὶ εἶπεν πρός με Οὐ γινώσκεις τί ἐστιν ταῦτα; καὶ εἶπα Οὐχί, κύριε. | 5И҆ ѿвѣща̀ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀ и҆ речѐ ко мнѣ̀ глаго́лѧ: не разꙋмѣ́еши ли, что̀ сꙋ́ть сїѧ̑; И҆ рѣ́хъ: нѝ, го́споди. |
| 6καὶ ἀπεκρίθη καὶ εἶπεν πρός με λέγων Οὗτος ὁ λόγος κυρίου πρὸς Ζοροβαβελ λέγων Οὐκ ἐν δυνάμει μεγάλῃ οὐδὲ ἐν ἰσχύι, ἀλλ᾿ ἢ ἐν πνεύματί μου, λέγει κύριος παντοκράτωρ. | 6И҆ ѿвѣща̀ и҆ речѐ ко мнѣ̀ глаго́лѧ: сїѐ сло́во гдⷭ҇не къ зорова́велю гл҃ѧ: не въ си́лѣ вели́цѣй, ни въ крѣ́пости, но въ дс҃ѣ мое́мъ, гл҃етъ гдⷭ҇ь вседержи́тель. |
| 7τίς εἶ σύ, τὸ ὄρος τὸ μέγα, πρὸ προσώπου Ζοροβαβελ τοῦ κατορθῶσαι; καὶ ἐξοίσω τὸν λίθον τῆς κληρονομίας ἰσότητα χάριτος χάριτα αὐτῆς. | 7Что̀ ты̀ є҆сѝ, горо̀ вели́каѧ, пред̾ лице́мъ зорова́велѧ, є҆́же и҆спра́вити; и҆ и҆знесꙋ̀ ка́мень наслѣ́дїѧ, ра́венство благода́ти, благода́ть є҆гѡ̀. |
| 8καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων | 8И҆ бы́сть сло́во гдⷭ҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ: |
| 9Αἱ χεῖρες Ζοροβαβελ ἐθεμελίωσαν τὸν οἶκον τοῦτον, καὶ αἱ χεῖρες αὐτοῦ ἐπιτελέσουσιν αὐτόν, καὶ ἐπιγνώσῃ διότι κύριος παντοκράτωρ ἐξαπέσταλκέν με πρὸς σέ. | 9рꙋ́цѣ зорова́велєвы ѡ҆снова́ша хра́мъ се́й и҆ рꙋ́цѣ є҆гѡ̀ соверша́тъ є҆го̀: и҆ ᲂу҆разꙋмѣ́еши, ꙗ҆́кѡ гдⷭ҇ь вседержи́тель посла́ мѧ къ ва́мъ: |
| 10διότι τίς ἐξουδένωσεν εἰς ἡμέρας μικράς; καὶ χαροῦνται καὶ ὄψονται τὸν λίθον τὸν κασσιτέρινον ἐν χειρὶ Ζοροβαβελ. ἑπτὰ οὗτοι ὀφθαλμοὶ κυρίου εἰσὶν οἱ ἐπιβλέποντες ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν. | 10занѐ кто̀ ᲂу҆кори́лъ тѧ̀ є҆́сть во дни̑ ма̑лы; и҆ возра́дꙋютсѧ, и҆ ᲂу҆ви́дѧтъ ка́мень, и҆́же ѿ чи́стагѡ ѻ҆́лова, въ рꙋкꙋ̀ зорова́велѧ: се́дмь сїѧ̑ ѻ҆чеса̀ гдⷭ҇нѧ сꙋ́ть, призира̑ющаѧ на всю̀ зе́млю. |
| 11καὶ ἀπεκρίθην καὶ εἶπα πρὸς αὐτόν Τί αἱ δύο ἐλαῖαι αὗται αἱ ἐκ δεξιῶν τῆς λυχνίας καὶ ἐξ εὐωνύμων; | 11И҆ ѿвѣща́хъ и҆ рѣ́хъ къ немꙋ̀: что̀ сꙋ́ть двѣ̀ ма̑слины сїѧ̑, ꙗ҆̀же ѡ҆деснꙋ́ю свѣ́щника и҆ ѡ҆шꙋ́юю; |
| 12καὶ ἐπηρώτησα ἐκ δευτέρου καὶ εἶπα πρὸς αὐτόν Τί οἱ δύο κλάδοι τῶν ἐλαιῶν οἱ ἐν ταῖς χερσὶν τῶν δύο μυξωτήρων τῶν χρυσῶν τῶν ἐπιχεόντων καὶ ἐπαναγόντων τὰς ἐπαρυστρίδας τὰς χρυσᾶς; | 12И҆ вопроси́хъ втори́цею и҆ рѣ́хъ къ немꙋ̀: что̀ сꙋ́ть двѣ̀ вѣ̑тви ма̑сличны, ꙗ҆̀же въ рꙋкꙋ̀ двꙋ́хъ ᲂу҆сѣка́льницъ{ щипцє́въ} златы́хъ возлива́ющихъ и҆ возноша́ющихъ ча̑шицы златы̑ѧ; |
| 13καὶ εἶπεν πρός με Οὐκ οἶδας τί ἐστιν ταῦτα; καὶ εἶπα Οὐχί, κύριε. | 13И҆ речѐ ко мнѣ̀ глаго́лѧ: не вѣ́си ли, что̀ сꙋ́ть сїѧ̑; И҆ рѣ́хъ: нѝ, го́споди. |
| 14καὶ εἶπεν Οὗτοι οἱ δύο υἱοὶ τῆς πιότητος παρεστήκασιν τῷ κυρίῳ πάσης τῆς γῆς. | 14И҆ речѐ: сі́и два̀ сы́нове тꙋ́чности, ꙗ҆̀же предстоѧ́тъ гдⷭ҇еви всеѧ̀ землѝ. |