Є҆сѳи́рь 4
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Ὁ δὲ Μαρδοχαῖος ἐπιγνοὺς τὸ συντελούμενον διέρρηξεν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἐνεδύσατο σάκκον καὶ κατεπάσατο σποδὸν καὶ ἐκπηδήσας διὰ τῆς πλατείας τῆς πόλεως ἐβόα φωνῇ μεγάλῃ Αἴρεται ἔθνος μηδὲν ἠδικηκός. | 1Мардохе́й же разꙋмѣ́въ замышлѧ́емое, раздра̀ ри̑зы своѧ̑ и҆ ѡ҆блече́сѧ во вре́тище и҆ посы́пасѧ пе́пеломъ: и҆ скочи́въ въ простра́ннꙋю ᲂу҆́лицꙋ гра́да, возопѝ во́племъ вели́кимъ и҆ го́рькимъ: взима́етсѧ ро́дъ ничто́же престꙋпи́вый. |
| 2καὶ ἦλθεν ἕως τῆς πύλης τοῦ βασιλέως καὶ ἔστη· οὐ γὰρ ἦν ἐξὸν αὐτῷ εἰσελθεῖν εἰς τὴν αὐλὴν σάκκον ἔχοντι καὶ σποδόν. | 2И҆ прїи́де да́же до вра́тъ царе́выхъ и҆ ста̀: не лѣ́ть бо бѣ̀ є҆мꙋ̀ вни́ти во дво́ръ во вре́тище ѡ҆блече́нꙋ и҆ пе́пеломъ ѡ҆сы́панꙋ сꙋ́щꙋ. |
| 3καὶ ἐν πάσῃ χώρᾳ, οὗ ἐξετίθετο τὰ γράμματα, κραυγὴ καὶ κοπετὸς καὶ πένθος μέγα τοῖς Ιουδαίοις, σάκκον καὶ σποδὸν ἔστρωσαν ἑαυτοῖς. | 3И҆ во всѧ́цѣй странѣ̀, и҆дѣ́же пока́зовахꙋсѧ писа̑нїѧ( царє́ва) , во́пль бѣ̀ и҆ пла́чь и҆ рыда́нїе преве́лїе і҆ꙋде́ѡмъ, вре́тище и҆ пе́пелъ постила́хꙋ себѣ̀. |
| 4καὶ εἰσῆλθον αἱ ἅβραι καὶ οἱ εὐνοῦχοι τῆς βασιλίσσης καὶ ἀνήγγειλαν αὐτῇ, καὶ ἐταράχθη ἀκούσασα τὸ γεγονὸς καὶ ἀπέστειλεν στολίσαι τὸν Μαρδοχαῖον καὶ ἀφελέσθαι αὐτοῦ τὸν σάκκον, ὁ δὲ οὐκ ἐπείσθη. | 4И҆ внидо́ша рабы̑ни и҆ є҆ѵнꙋ́си цари̑цыны и҆ возвѣсти́ша є҆́й. И҆ смѧте́сѧ ᲂу҆слы́шавши бы́вшее: и҆ посла̀ ри̑зы ѡ҆блещѝ мардохе́а и҆ снѧ́ти вре́тище є҆гѡ̀. И҆ не послꙋ́ша. |
| 5ἡ δὲ Εσθηρ προσεκαλέσατο Αχραθαῖον τὸν εὐνοῦχον αὐτῆς, ὃς παρειστήκει αὐτῇ, καὶ ἀπέστειλεν μαθεῖν αὐτῇ παρὰ τοῦ Μαρδοχαίου τὸ ἀκριβές· | 5Є҆сѳи́рь же призва̀ а҆храѳе́а скопца̀ своего̀, предстоѧ́щаго є҆́й, |
| 6 | 6и҆ посла̀ є҆го̀ ᲂу҆вѣ́дати ѿ мардохе́а и҆́стинꙋ. |
| 7ὁ δὲ Μαρδοχαῖος ὑπέδειξεν αὐτῷ τὸ γεγονὸς καὶ τὴν ἐπαγγελίαν, ἣν ἐπηγγείλατο Αμαν τῷ βασιλεῖ εἰς τὴν γάζαν ταλάντων μυρίων, ἵνα ἀπολέσῃ τοὺς Ιουδαίους· | 7Мардохе́й же сказа̀ є҆мꙋ̀ бы́вшее, и҆ ѡ҆бѣща́нїе, є҆́же ѡ҆бѣща̀ а҆ма́нъ царю̀ въ сокро́вищный до́мъ( положи́ти) де́сѧть ты́сѧщъ тала̑нтъ сребра̀, да погꙋби́тъ і҆ꙋдє́й: |
| 8καὶ τὸ ἀντίγραφον τὸ ἐν Σούσοις ἐκτεθὲν ὑπὲρ τοῦ ἀπολέσθαι αὐτοὺς ἔδωκεν αὐτῷ δεῖξαι τῇ Εσθηρ καὶ εἶπεν αὐτῷ ἐντείλασθαι αὐτῇ εἰσελθούσῃ παραιτήσασθαι τὸν βασιλέα καὶ ἀξιῶσαι αὐτὸν περὶ τοῦ λαοῦ μνησθεῖσα ἡμερῶν ταπεινώσεώς σου ὡς ἐτράφης ἐν χειρί μου, διότι Αμαν ὁ δευτερεύων τῷ βασιλεῖ ἐλάλησεν καθ᾿ ἡμῶν εἰς θάνατον· ἐπικάλεσαι τὸν κύριον καὶ λάλησον τῷ βασιλεῖ περὶ ἡμῶν καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ θανάτου. | 8и҆ списа́нїе( повелѣ́нїѧ) и҆зда́ннагѡ въ сꙋ́сѣхъ( гра́дѣ) на погꙋбле́нїе и҆́хъ дадѐ є҆мꙋ̀, да пока́жетъ є҆сѳи́ри: и҆ речѐ є҆мꙋ̀, заповѣ́дати є҆́й и҆тѝ моли́ти царѧ̀ и҆ проси́ти є҆го̀ ѡ҆ лю́дехъ, помина́ющи дни̑ смире́нїѧ твоегѡ̀, ка́кѡ воспита́на є҆сѝ въ рꙋцѣ̀ мое́й, занѐ а҆ма́нъ вторы́й по царѝ глаго́ла проти́вꙋ на́мъ на сме́рть: призовѝ гдⷭ҇а и҆ глаго́ли царю̀ ѡ҆ на́съ, да и҆зба́витъ на́съ ѿ сме́рти. |
| 9εἰσελθὼν δὲ ὁ Αχραθαῖος ἐλάλησεν αὐτῇ πάντας τοὺς λόγους τούτους. | 9Вше́дъ же а҆храѳе́й, повѣ́да є҆сѳи́ри всѧ̑ глаго́лы сїѧ̑. |
| 10εἶπεν δὲ Εσθηρ πρὸς Αχραθαῖον Πορεύθητι πρὸς Μαρδοχαῖον καὶ εἰπὸν ὅτι | 10И҆ речѐ є҆сѳи́рь ко а҆храѳе́ю: и҆дѝ къ мардохе́ю и҆ рцы̀: |
| 11Τὰ ἔθνη πάντα τῆς βασιλείας γινώσκει ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ἢ γυνή, ὃς εἰσελεύσεται πρὸς τὸν βασιλέα εἰς τὴν αὐλὴν τὴν ἐσωτέραν ἄκλητος, οὐκ ἔστιν αὐτῷ σωτηρία· πλὴν ᾧ ἐκτείνει ὁ βασιλεὺς τὴν χρυσῆν ῥάβδον, οὗτος σωθήσεται· κἀγὼ οὐ κέκλημαι εἰσελθεῖν πρὸς τὸν βασιλέα, εἰσὶν αὗται ἡμέραι τριάκοντα. | 11поне́же всѝ ꙗ҆зы́цы ца́рствїѧ вѣ́дѧтъ, ꙗ҆́кѡ всѧ́къ мꙋ́жъ и҆лѝ жена̀, и҆́же а҆́ще вни́детъ ко царе́ви во внꙋ́треннїй до́мъ не при́званъ, нѣ́сть є҆мꙋ̀ спасе́нїѧ, то́чїю къ немꙋ́же а҆́ще простре́тъ ца́рь златы́й же́злъ, се́й спасе́нъ бꙋ́детъ: а҆́зъ же нѣ́смь звана̀ вни́ти ко царю̀ сѐ ᲂу҆жѐ три́десѧть дні́й. |
| 12καὶ ἀπήγγειλεν Αχραθαῖος Μαρδοχαίῳ πάντας τοὺς λόγους Εσθηρ. | 12И҆ возвѣстѝ а҆храѳе́й мардохе́ю всѧ̑ глаго́лы є҆сѳи̑рины. |
| 13καὶ εἶπεν Μαρδοχαῖος πρὸς Αχραθαῖον Πορεύθητι καὶ εἰπὸν αὐτῇ Εσθηρ, μὴ εἴπῃς σεαυτῇ ὅτι σωθήσῃ μόνη ἐν τῇ βασιλείᾳ παρὰ πάντας τοὺς Ιουδαίους· | 13И҆ речѐ мардохе́й ко а҆храѳе́ю: и҆дѝ и҆ рцы̀ є҆́й: є҆сѳи́ре, да не рече́ши въ себѣ̀, ꙗ҆́кѡ ты̀ є҆ди́на спасе́шисѧ во ца́рствїи па́че всѣ́хъ і҆ꙋдє́й: |
| 14ὡς ὅτι ἐὰν παρακούσῃς ἐν τούτῳ τῷ καιρῷ, ἄλλοθεν βοήθεια καὶ σκέπη ἔσται τοῖς Ιουδαίοις, σὺ δὲ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου ἀπολεῖσθε· καὶ τίς οἶδεν εἰ εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον ἐβασίλευσας; | 14занѐ а҆́ще преслꙋ́шаеши въ сїѐ вре́мѧ, ѿи́нꙋдꙋ по́мощь и҆ покро́въ бꙋ́детъ і҆ꙋде́ѡмъ, ты́ же и҆ до́мъ ѻ҆тца̀ твоегѡ̀ поги́бнете: и҆ кто̀ вѣ́сть, а҆́ще на сїѐ вре́мѧ воцари́ласѧ є҆сѝ; |
| 15καὶ ἐξαπέστειλεν Εσθηρ τὸν ἥκοντα πρὸς αὐτὴν πρὸς Μαρδοχαῖον λέγουσα | 15И҆ посла̀ є҆сѳи́рь прише́дшаго къ не́й ко мардохе́ю, глаго́лющи: |
| 16Βαδίσας ἐκκλησίασον τοὺς Ιουδαίους τοὺς ἐν Σούσοις καὶ νηστεύσατε ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ μὴ φάγητε μηδὲ πίητε ἐπὶ ἡμέρας τρεῖς νύκτα καὶ ἡμέραν, κἀγὼ δὲ καὶ αἱ ἅβραι μου ἀσιτήσομεν, καὶ τότε εἰσελεύσομαι πρὸς τὸν βασιλέα παρὰ τὸν νόμον, ἐὰν καὶ ἀπολέσθαι με ᾖ. | 16Ше́дъ соберѝ і҆ꙋдє́и и҆̀же въ сꙋ́сѣхъ, и҆ пости́тесѧ ѡ҆ мнѣ̀, и҆ не ꙗ҆ди́те нижѐ пі́йте трѝ дни̑ де́нь и҆ но́щь: а҆́зъ же и҆ слꙋжє́бницы моѧ̑( та́кожде) не и҆́мамы ꙗ҆́сти: и҆ тогда̀ вни́дꙋ ко царю̀ кромѣ̀ зако́на, а҆́ще и҆ поги́бнꙋти мѝ приключи́тсѧ. |
| 17Καὶ βαδίσας Μαρδοχαῖος ἐποίησεν ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ Εσθηρ, 17a καὶ ἐδεήθη κυρίου μνημονεύων πάντα τὰ ἔργα κυρίου καὶ εἶπεν 17b Κύριε κύριε βασιλεῦ πάντων κρατῶν, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ σου τὸ πᾶν ἐστιν, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἀντιδοξῶν σοι ἐν τῷ θέλειν σε σῶσαι τὸν Ισραηλ· 17c ὅτι σὺ ἐποίησας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ πᾶν θαυμαζόμενον ἐν τῇ ὑπ᾿ οὐρανὸν καὶ κύριος εἶ πάντων, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀντιτάξεταί σοι τῷ κυρίῳ. 17d σὺ πάντα γινώσκεις· σὺ οἶδας, κύριε, ὅτι οὐκ ἐν ὕβρει οὐδὲ ἐν ὑπερηφανίᾳ οὐδὲ ἐν φιλοδοξίᾳ ἐποίησα τοῦτο, τὸ μὴ προσκυνεῖν τὸν ὑπερήφανον Αμαν, ὅτι ηὐδόκουν φιλεῖν πέλματα ποδῶν αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν Ισραηλ· 17e ἀλλὰ ἐποίησα τοῦτο, ἵνα μὴ θῶ δόξαν ἀνθρώπου ὑπεράνω δόξης θεοῦ, καὶ οὐ προσκυνήσω οὐδένα πλὴν σοῦ τοῦ κυρίου μου καὶ οὐ ποιήσω αὐτὰ ἐν ὑπερηφανίᾳ. 17f καὶ νῦν, κύριε ὁ θεὸς ὁ βασιλεὺς ὁ θεὸς Αβρααμ, φεῖσαι τοῦ λαοῦ σου, ὅτι ἐπιβλέπουσιν ἡμῖν εἰς καταφθορὰν καὶ ἐπεθύμησαν ἀπολέσαι τὴν ἐξ ἀρχῆς κληρονομίαν σου· 17g μὴ ὑπερίδῃς τὴν μερίδα σου, ἣν σεαυτῷ ἐλυτρώσω ἐκ γῆς Αἰγύπτου· 17h ἐπάκουσον τῆς δεήσεώς μου καὶ ἱλάσθητι τῷ κλήρῳ σου καὶ στρέψον τὸ πένθος ἡμῶν εἰς εὐωχίαν, ἵνα ζῶντες ὑμνῶμέν σου τὸ ὄνομα, κύριε, καὶ μὴ ἀφανίσῃς στόμα αἰνούντων σοι.– 17i καὶ πᾶς Ισραηλ ἐκέκραξαν ἐξ ἰσχύος αὐτῶν, ὅτι θάνατος αὐτῶν ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτῶν. 17k Καὶ Εσθηρ ἡ βασίλισσα κατέφυγεν ἐπὶ τὸν κύριον ἐν ἀγῶνι θανάτου κατειλημμένη καὶ ἀφελομένη τὰ ἱμάτια τῆς δόξης αὐτῆς ἐνεδύσατο ἱμάτια στενοχωρίας καὶ πένθους καὶ ἀντὶ τῶν ὑπερηφάνων ἡδυσμάτων σποδοῦ καὶ κοπριῶν ἔπλησεν τὴν κεφαλὴν αὐτῆς καὶ τὸ σῶμα αὐτῆς ἐταπείνωσεν σφόδρα καὶ πάντα τόπον κόσμου ἀγαλλιάματος αὐτῆς ἔπλησε στρεπτῶν τριχῶν αὐτῆς καὶ ἐδεῖτο κυρίου θεοῦ Ισραηλ καὶ εἶπεν 17l Κύριέ μου ὁ βασιλεὺς ἡμῶν, σὺ εἶ μόνος· βοήθησόν μοι τῇ μόνῃ καὶ μὴ ἐχούσῃ βοηθὸν εἰ μὴ σέ, ὅτι κίνδυνός μου ἐν χειρί μου. 17m ἐγὼ ἤκουον ἐκ γενετῆς μου ἐν φυλῇ πατριᾶς μου ὅτι σύ, κύριε, ἔλαβες τὸν Ισραηλ ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν καὶ τοὺς πατέρας ἡμῶν ἐκ πάντων τῶν προγόνων αὐτῶν εἰς κληρονομίαν αἰώνιον καὶ ἐποίησας αὐτοῖς ὅσα ἐλάλησας. 17n καὶ νῦν ἡμάρτομεν ἐνώπιόν σου, καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, ἀνθ᾿ ὧν ἐδοξάσαμεν τοὺς θεοὺς αὐτῶν· δίκαιος εἶ, κύριε. 17o καὶ νῦν οὐχ ἱκανώθησαν ἐν πικρασμῷ δουλείας ἡμῶν, ἀλλὰ ἔθηκαν τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τὰς χεῖρας τῶν εἰδώλων αὐτῶν ἐξᾶραι ὁρισμὸν στόματός σου καὶ ἀφανίσαι κληρονομίαν σου καὶ ἐμφράξαι στόμα αἰνούντων σοι καὶ σβέσαι δόξαν οἴκου σου καὶ θυσιαστήριόν σου 17p καὶ ἀνοῖξαι στόμα ἐθνῶν εἰς ἀρετὰς ματαίων καὶ θαυμασθῆναι βασιλέα σάρκινον εἰς αἰῶνα. 17q μὴ παραδῷς, κύριε, τὸ σκῆπτρόν σου τοῖς μὴ οὖσιν, καὶ μὴ καταγελασάτωσαν ἐν τῇ πτώσει ἡμῶν, ἀλλὰ στρέψον τὴν βουλὴν αὐτῶν ἐπ᾿ αὐτούς, τὸν δὲ ἀρξάμενον ἐφ᾿ ἡμᾶς παραδειγμάτισον. 17r μνήσθητι, κύριε, γνώσθητι ἐν καιρῷ θλίψεως ἡμῶν καὶ ἐμὲ θάρσυνον, βασιλεῦ τῶν θεῶν καὶ πάσης ἀρχῆς ἐπικρατῶν· 17s δὸς λόγον εὔρυθμον εἰς τὸ στόμα μου ἐνώπιον τοῦ λέοντος καὶ μετάθες τὴν καρδίαν αὐτοῦ εἰς μῖσος τοῦ πολεμοῦντος ἡμᾶς εἰς συντέλειαν αὐτοῦ καὶ τῶν ὁμονοούντων αὐτῷ· 17t ἡμᾶς δὲ ῥῦσαι ἐν χειρί σου καὶ βοήθησόν μοι τῇ μόνῃ καὶ μὴ ἐχούσῃ εἰ μὴ σέ, κύριε. 17u πάντων γνῶσιν ἔχεις καὶ οἶδας ὅτι ἐμίσησα δόξαν ἀνόμων καὶ βδελύσσομαι κοίτην ἀπεριτμήτων καὶ παντὸς ἀλλοτρίου. 17w σὺ οἶδας τὴν ἀνάγκην μου, ὅτι βδελύσσομαι τὸ σημεῖον τῆς ὑπερηφανίας μου, ὅ ἐστιν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου ἐν ἡμέραις ὀπτασίας μου· βδελύσσομαι αὐτὸ ὡς ῥάκος καταμηνίων καὶ οὐ φορῶ αὐτὸ ἐν ἡμέραις ἡσυχίας μου. 17x καὶ οὐκ ἔφαγεν ἡ δούλη σου τράπεζαν Αμαν καὶ οὐκ ἐδόξασα συμπόσιον βασιλέως οὐδὲ ἔπιον οἶνον σπονδῶν· 17y καὶ οὐκ ηὐφράνθη ἡ δούλη σου ἀφ᾿ ἡμέρας μεταβολῆς μου μέχρι νῦν πλὴν ἐπὶ σοί, κύριε ὁ θεὸς Αβρααμ. 17z ὁ θεὸς ὁ ἰσχύων ἐπὶ πάντας, εἰσάκουσον φωνὴν ἀπηλπισμένων καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ χειρὸς τῶν πονηρευομένων· καὶ ῥῦσαί με ἐκ τοῦ φόβου μου. | 17И҆ ше́дъ мардохе́й сотворѝ, є҆ли̑ка заповѣ́да є҆мꙋ̀ є҆сѳи́рь, и҆ помоли́сѧ гдⷭ҇еви помина́ѧ всѧ̑ дѣла̀ гдⷭ҇нѧ и҆ речѐ: гдⷭ҇и, гдⷭ҇и цр҃ю̀ вседержи́телю, ꙗ҆́кѡ во вла́сти твое́й сїѐ всѐ є҆́сть, и҆ нѣ́сть противомꙋ́дрствꙋѧй тебѣ̀, внегда̀ восхо́щеши спⷭ҇тѝ і҆и҃лѧ: ꙗ҆́кѡ ты̀ сотвори́лъ є҆сѝ не́бо и҆ зе́млю и҆ всѐ ᲂу҆дивлѧ́емое въ поднебе́снѣй и҆ гдⷭ҇ь є҆сѝ всѣ́хъ, и҆ нѣ́сть, и҆́же воспроти́витсѧ тебѣ̀ гдⷭ҇еви: ты̀ всѧ̑ вѣ́си, ты̀ зна́еши, гдⷭ҇и, ꙗ҆́кѡ не въ ᲂу҆кори́знѣ ни въ го́рдости, нижѐ во тщесла́вїи сотвори́хъ сїѐ, є҆́же не покланѧ́тисѧ прего́рдомꙋ а҆ма́нꙋ, поне́же благоволи́мъ бы́хъ лобза́ти и҆ слѣды̀ но́гъ є҆гѡ̀ спасе́нїѧ ра́ди і҆и҃лева, но сїѐ сотвори́хъ, да не возда́мъ сла́вы человѣ́кꙋ па́че сла́вы бж҃їѧ, и҆ не поклоню́сѧ никомꙋ́же, кромѣ̀ тебє̀ гдⷭ҇а моегѡ̀, и҆ не сотворю̀ сїѧ̑ въ го́рдости: и҆ нн҃ѣ, гдⷭ҇и бж҃е, цр҃ю̀, бж҃е а҆враа́мовъ, пощадѝ лю́ди твоѧ̑, ꙗ҆́кѡ назира́ютъ на́мъ въ поги́бель и҆ вожделѣ́ша погꙋби́ти є҆́же и҆з̾ нача́ла наслѣ́дїе твоѐ: не пре́зри достоѧ̑нїѧ твоегѡ̀, є҆́же и҆зба́вилъ є҆сѝ тебѣ̀ ѿ землѝ є҆гѵ́петскїѧ: ᲂу҆слы́ши моли́твꙋ мою̀, и҆ ᲂу҆млⷭ҇рдисѧ над̾ жре́бїемъ твои́мъ, и҆ ѡ҆братѝ рыда́нїе на́ше въ весе́лїе, да живꙋ́ще восхвали́мъ и҆́мѧ твоѐ, гдⷭ҇и, и҆ не погꙋбѝ ᲂу҆́стъ восхвалѧ́ющихъ тѧ̀, гдⷭ҇и. И҆ ве́сь і҆и҃ль возопѝ ѿ крѣ́пости своеѧ̀, ꙗ҆́кѡ сме́рть и҆́хъ пред̾ ѻ҆чи́ма и҆́хъ: и҆ є҆сѳи́рь цари́ца притечѐ ко гдⷭ҇ꙋ въ по́двизѣ сме́рти ѡ҆бдержи́ма, и҆ сне́мши ри̑зы сла́вы своеѧ̀, ѡ҆блече́сѧ въ ри̑зы тѣсноты̀ и҆ пла́ча, и҆ вмѣ́стѡ многоцѣ́нныхъ ма́стей и҆ благово́нныхъ пе́пеломъ и҆ гно́емъ посы́па главꙋ̀ свою̀, и҆ пло́ть свою̀ смирѝ ѕѣлѡ̀, и҆ ко́ждо мѣ́сто ᲂу҆краше́нїѧ весе́лїѧ своегѡ̀ и҆спо́лни расте́рзанными власы̑ свои́ми, и҆ молѧ́шесѧ гдⷭ҇ꙋ бг҃ꙋ і҆и҃левꙋ и҆ речѐ: гдⷭ҇и мо́й, цр҃ю̀ на́шъ, ты̀ є҆сѝ є҆ди́нъ, помозѝ мѝ є҆ди́ный и҆ не и҆мѣ́ющей по́мощи ра́звѣ тебє̀, ꙗ҆́кѡ бѣда̀ моѧ̀ въ рꙋцѣ̀ мое́й: а҆́зъ слы́шахъ, гдⷭ҇и, ѿ ѻ҆тца̀ моегѡ̀ въ пле́мени ѻ҆те́чества моегѡ̀, ꙗ҆́кѡ ты̀ гдⷭ҇и, прїѧ́лъ є҆сѝ і҆и҃лѧ ѿ всѣ́хъ ꙗ҆зы̑къ и҆ ѻ҆тцы̀ на́шѧ ѿ всѣ́хъ пра́ѻтєцъ и҆́хъ въ наслѣ́дїе вѣ́чное, и҆ сотвори́лъ є҆сѝ и҆̀мъ, є҆ли̑ка гл҃алъ є҆сѝ: и҆ нн҃ѣ согрѣши́хомъ пред̾ тобо́ю, и҆ пре́далъ є҆сѝ на́съ въ рꙋ́ки вра̑гъ на́шихъ, зане́же сла́вихомъ бо́ги и҆́хъ: првⷣнъ є҆сѝ, гдⷭ҇и: и҆ нн҃ѣ не дово́льни бы́ша горе́стїю рабо́ты на́шеѧ, но положи́ша рꙋ́ки своѧ̑ на рꙋ́ки і҆́дѡлъ свои́хъ, и҆сто́ргнꙋти за́повѣдь ᲂу҆́стъ твои́хъ и҆ погꙋби́ти наслѣ́дїе твоѐ, и҆ загради́ти ᲂу҆ста̀ хва́лѧщихъ тѧ̀ и҆ ᲂу҆гаси́ти сла́вꙋ хра́ма твоегѡ̀ и҆ ѻ҆лтарѧ̀ твоегѡ̀, и҆ ѿве́рзти ᲂу҆ста̀ ꙗ҆зы́кѡмъ во ᲂу҆гождє́нїѧ сꙋ́етныхъ и҆ ᲂу҆диви́тисѧ царе́ви плотско́мꙋ во вѣ́ки: не преда́ждь, гдⷭ҇и, ски́птра твоегѡ̀ си̑мъ, и҆̀же не сꙋ́ть, и҆ да не посмѣю́тсѧ въ паде́нїи на́шемъ, но ѡ҆братѝ совѣ́тъ и҆́хъ на нѧ̀, наче́ньшаго же на на́съ въ при́тчꙋ положѝ: помѧнѝ, гдⷭ҇и, позна́нъ бꙋ́ди во вре́мѧ ско́рби на́шеѧ и҆ менѐ сподо́би дерзнове́нїѧ: цр҃ю̀ богѡ́въ и҆ всѧ́кагѡ нача́льства содержи́телю, да́ждь сло́во благоꙋго́дно во ᲂу҆ста̀ моѧ̑ пред̾ льво́мъ, и҆ премѣнѝ се́рдце є҆гѡ̀ въ ненавидѣ́нїе вою́ющагѡ ны̀, во и҆стребле́нїе є҆гѡ̀ и҆ съ ни́мъ совѣ́тꙋющихъ: на́съ же и҆змѝ рꙋко́ю твое́ю и҆ помози́ ми є҆ди́нѣй и҆ не и҆мѣ́ющей никогѡ́же, то́кмѡ тебѐ, гдⷭ҇и: всѣ́хъ ра́зꙋмъ и҆́маши и҆ вѣ́си, ꙗ҆́кѡ возненави́дѣхъ сла́вꙋ беззако́нныхъ и҆ гнꙋша́юсѧ ло́жа неѡбрѣ́занныхъ и҆ всѧ́кагѡ и҆ноплеме́нника: ты̀ вѣ́си нꙋ́ждꙋ мою̀, ꙗ҆́кѡ гнꙋша́юсѧ зна́менїѧ го́рдости моеѧ̀, є҆́же є҆́сть на главѣ̀ мое́й во дне́хъ видѣ́нїѧ моегѡ̀, гнꙋша́юсѧ є҆гѡ̀, ꙗ҆́кѡ рꙋ́бищъ ѡ҆скверне́нныхъ, и҆ не ношꙋ̀ є҆гѡ̀ въ де́нь молча́нїѧ моегѡ̀: и҆ не ꙗ҆дѐ раба̀ твоѧ̀ ѿ трапе́зы а҆ма́новы, и҆ не прославлѧ́хъ пи́ра царе́ва, нижѐ пїѧ́хъ вїно̀ тре́бищъ( і҆́дѡльскихъ) : и҆ не возвесели́сѧ раба̀ твоѧ̀ ѿ днѐ премѣ́ненїѧ моегѡ̀ да́же донн҃ѣ, то́чїю ѡ҆ тебѣ̀, гдⷭ҇и бж҃е а҆враа́мовъ: бж҃е, могі́й над̾ всѣ́ми, ᲂу҆слы́ши гла́съ безнаде́жныхъ, и҆ и҆зба́ви на́съ ѿ рꙋкѝ лꙋка́внꙋющихъ и҆ и҆зми́ мѧ ѿ стра́ха моегѡ̀. |