Ѡ҆сі́а 2
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Καὶ ἦν ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν Ισραηλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης, ἣ οὐκ ἐκμετρηθήσεται οὐδὲ ἐξαριθμηθήσεται· καὶ ἔσται ἐν τῷ τόπῳ, οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς Οὐ λαός μου ὑμεῖς, ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος. | 1Рцы́те бра́тꙋ своемꙋ̀: лю́дїе моѝ: и҆ сестрѣ̀ свое́й: поми́лованнаѧ. |
| 2καὶ συναχθήσονται οἱ υἱοὶ Ιουδα καὶ οἱ υἱοὶ Ισραηλ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ θήσονται ἑαυτοῖς ἀρχὴν μίαν καὶ ἀναβήσονται ἐκ τῆς γῆς, ὅτι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ Ιεζραελ. | 2Сꙋди́тесѧ съ ма́терїю свое́ю, сꙋди́тесѧ, ꙗ҆́кѡ та̀ не жена̀ моѧ̀, и҆ а҆́зъ не мꙋ́жъ є҆ѧ̀: и҆ ѿве́ргꙋ блꙋжє́нїѧ є҆ѧ̀ ѿ лица̀ моегѡ̀ и҆ любодѣ́йство є҆ѧ̀ ѿ среды̀ сосцꙋ̑ є҆ѧ̀: |
| 3εἴπατε τῷ ἀδελφῷ ὑμῶν Λαός– μου καὶ τῇ ἀδελφῇ ὑμῶν Ἠλεημένη. | 3ꙗ҆́кѡ да совлекꙋ̀ ю҆̀ на́гꙋ и҆ поста́влю ю҆̀ ꙗ҆́коже въ де́нь рожде́нїѧ є҆ѧ̀, и҆ положꙋ̀ ю҆̀ ꙗ҆́кѡ пꙋсты́ню, и҆ ᲂу҆чиню̀ ю҆̀ ꙗ҆́кѡ зе́млю безво́днꙋ, и҆ ᲂу҆бїю̀ ѻ҆́нꙋю жа́ждею: |
| 4Κρίθητε πρὸς τὴν μητέρα ὑμῶν κρίθητε, ὅτι αὐτὴ οὐ γυνή μου, καὶ ἐγὼ οὐκ ἀνὴρ αὐτῆς· καὶ ἐξαρῶ τὴν πορνείαν αὐτῆς ἐκ προσώπου μου καὶ τὴν μοιχείαν αὐτῆς ἐκ μέσου μαστῶν αὐτῆς, | 4и҆ ча̑дъ є҆ѧ̀ не поми́лꙋю, ꙗ҆́кѡ ча̑да блꙋже́нїѧ сꙋ́ть, |
| 5ὅπως ἂν ἐκδύσω αὐτὴν γυμνὴν καὶ ἀποκαταστήσω αὐτὴν καθὼς ἡμέρᾳ γενέσεως αὐτῆς· καὶ θήσομαι αὐτὴν ὡς ἔρημον καὶ τάξω αὐτὴν ὡς γῆν ἄνυδρον καὶ ἀποκτενῶ αὐτὴν ἐν δίψει· | 5ꙗ҆́кѡ соблꙋдѝ ма́ти и҆́хъ, посрами́сѧ роди́вшаѧ и҆̀хъ, рече́ бо: пойдꙋ̀ в̾слѣ́дъ похотникѡ́въ мои́хъ, даю́щихъ мнѣ̀ хлѣ́бы моѧ̑ и҆ во́дꙋ мою̀, и҆ ри̑зы моѧ̑ и҆ плащани̑цы моѧ̑, и҆ ма́сло моѐ и҆ всѧ̑, є҆ли̑ка мнѣ̀ досто́ѧтъ. |
| 6καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς οὐ μὴ ἐλεήσω, ὅτι τέκνα πορνείας ἐστίν. | 6Сегѡ̀ ра́ди, сѐ, а҆́зъ заграждꙋ̀ пꙋ́ть є҆ѧ̀ те́рнїемъ и҆ возграждꙋ̀ распꙋ̑тїѧ є҆ѧ̀, и҆ стезѝ своеѧ̀ не ѡ҆брѧ́щетъ: |
| 7ὅτι ἐξεπόρνευσεν ἡ μήτηρ αὐτῶν, κατῄσχυνεν ἡ τεκοῦσα αὐτά· εἶπεν γάρ Ἀκολουθήσω ὀπίσω τῶν ἐραστῶν μου τῶν διδόντων μοι τοὺς ἄρτους μου καὶ τὸ ὕδωρ μου καὶ τὰ ἱμάτιά μου καὶ τὰ ὀθόνιά μου καὶ τὸ ἔλαιόν μου καὶ πάντα ὅσα μοι καθήκει. | 7и҆ пожене́тъ похотникѝ своѧ̑ и҆ не пости́гнетъ и҆́хъ, и҆ взы́щетъ и҆̀хъ и҆ не ѡ҆брѧ́щетъ, и҆ рече́тъ: пойдꙋ̀ и҆ возвращꙋ́сѧ къ мꙋ́жꙋ моемꙋ̀ пе́рвомꙋ, ꙗ҆́кѡ добрѣ́е мѝ бѣ̀ тогда̀, не́жели нн҃ѣ. |
| 8διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ φράσσω τὴν ὁδὸν αὐτῆς ἐν σκόλοψιν καὶ ἀνοικοδομήσω τὰς ὁδοὺς αὐτῆς, καὶ τὴν τρίβον αὐτῆς οὐ μὴ εὕρῃ· | 8Но та̀ не ᲂу҆разꙋмѣ̀, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ да́хъ є҆́й пшени́цꙋ и҆ вїно̀ и҆ ма́сло, и҆ сребро̀ ᲂу҆мно́жихъ є҆́й: сїѧ́ же срє́брѧны и҆ зла̑ты сотворѝ ваа́лꙋ. |
| 9καὶ καταδιώξεται τοὺς ἐραστὰς αὐτῆς καὶ οὐ μὴ καταλάβῃ αὐτούς· καὶ ζητήσει αὐτοὺς καὶ οὐ μὴ εὕρῃ αὐτούς· καὶ ἐρεῖ Πορεύσομαι καὶ ἐπιστρέψω πρὸς τὸν ἄνδρα μου τὸν πρότερον, ὅτι καλῶς μοι ἦν τότε ἢ νῦν. | 9Сегѡ̀ ра́ди ѡ҆бращꙋ́сѧ и҆ возмꙋ̀ пшени́цꙋ мою̀ во вре́мѧ є҆ѧ̀ и҆ вїно̀ моѐ во вре́мѧ є҆гѡ̀, и҆ ѿимꙋ̀ ри̑зы моѧ̑ и҆ плащани̑цы моѧ̑, да не покрыва́етъ стꙋда̀ своегѡ̀: |
| 10καὶ αὐτὴ οὐκ ἔγνω ὅτι ἐγὼ δέδωκα αὐτῇ τὸν σῖτον καὶ τὸν οἶνον καὶ τὸ ἔλαιον, καὶ ἀργύριον ἐπλήθυνα αὐτῇ· αὐτὴ δὲ ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ ἐποίησεν τῇ Βααλ. | 10и҆ нн҃ѣ ѿкры́ю нечистотꙋ̀ є҆ѧ̀ пред̾ похотника́ми є҆ѧ̀, и҆ никто́же ѿи́метъ є҆ѧ̀ ѿ рꙋкѝ моеѧ̀: |
| 11διὰ τοῦτο ἐπιστρέψω καὶ κομιοῦμαι τὸν σῖτόν μου καθ᾿ ὥραν αὐτοῦ καὶ τὸν οἶνόν μου ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ ἀφελοῦμαι τὰ ἱμάτιά μου καὶ τὰ ὀθόνιά μου τοῦ μὴ καλύπτειν τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῆς· | 11и҆ ѿвращꙋ̀ всѧ̑ весє́лїѧ є҆ѧ̀ и҆ пра́здники є҆ѧ̀, и҆ новомⷭ҇чїѧ є҆ѧ̀ и҆ сꙋббѡ̑ты є҆ѧ̀ и҆ всѧ̑ пра́зднєства є҆ѧ̀, |
| 12καὶ νῦν ἀποκαλύψω τὴν ἀκαθαρσίαν αὐτῆς ἐνώπιον τῶν ἐραστῶν αὐτῆς, καὶ οὐδεὶς οὐ μὴ ἐξέληται αὐτὴν ἐκ χειρός μου· | 12и҆ погꙋблю̀ вїногра́дъ є҆ѧ̀ и҆ смѡ́квы є҆ѧ̀, ѡ҆ ни́хже речѐ: мзды̑ мѝ сꙋ́ть сїѧ̑, ꙗ҆̀же да́ша мнѣ̀ похотницы̀ моѝ: и҆ положꙋ̀ ѧ҆̀ въ свидѣ́нїе, и҆ поѧдѧ́тъ ѧ҆̀ ѕвѣ́рїе се́льнїи и҆ пти̑цы небє́сныѧ и҆ га́ди земні́и: |
| 13καὶ ἀποστρέψω πάσας τὰς εὐφροσύνας αὐτῆς, ἑορτὰς αὐτῆς καὶ τὰς νουμηνίας αὐτῆς καὶ τὰ σάββατα αὐτῆς καὶ πάσας τὰς πανηγύρεις αὐτῆς· | 13и҆ ѿмщꙋ̀ на не́й дни̑ ваалі́мѡвы, въ нѧ́же трє́бы кладѧ́ше и҆̀мъ, и҆ вдѣва́ше ᲂу҆серѧ̑зи своѧ̑ и҆ мони̑ста своѧ̑, и҆ хожда́ше в̾слѣ́дъ похотникѡ́въ свои́хъ, а҆ менѐ забы̀, гл҃етъ гдⷭ҇ь. |
| 14καὶ ἀφανιῶ ἄμπελον αὐτῆς καὶ τὰς συκᾶς αὐτῆς, ὅσα εἶπεν Μισθώματά μου ταῦτά ἐστιν ἃ ἔδωκάν μοι οἱ ἐρασταί μου, καὶ θήσομαι αὐτὰ εἰς μαρτύριον, καὶ καταφάγεται αὐτὰ τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς· | 14Сегѡ̀ ра́ди, сѐ, а҆́зъ соблажню̀ ю҆̀, и҆ ᲂу҆чиню̀ ю҆̀ ꙗ҆́кѡ пꙋсты́ню, и҆ возгл҃ю въ се́рдце є҆ѧ̀, |
| 15καὶ ἐκδικήσω ἐπ᾿ αὐτὴν τὰς ἡμέρας τῶν Βααλιμ, ἐν αἷς ἐπέθυεν αὐτοῖς καὶ περιετίθετο τὰ ἐνώτια αὐτῆς καὶ τὰ καθόρμια αὐτῆς καὶ ἐπορεύετο ὀπίσω τῶν ἐραστῶν αὐτῆς, ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο, λέγει κύριος. | 15и҆ да́мъ є҆́й притѧжа́нїе є҆ѧ̀ ѿтꙋ́дꙋ и҆ полѧ́нꙋ а҆хѡ́ровꙋ, ѿве́рсти смы́слъ є҆ѧ̀: и҆ смири́тсѧ та́мѡ по днє́мъ дѣ́тства своегѡ̀ и҆ по днє́мъ и҆зведе́нїѧ своегѡ̀ ѿ землѝ є҆гѵ́петски. |
| 16Διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ πλανῶ αὐτὴν καὶ τάξω αὐτὴν εἰς ἔρημον καὶ λαλήσω ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῆς | 16И҆ бꙋ́детъ въ то́й де́нь, нарече́тъ мѧ̀ мꙋ́жъ мо́й, гл҃етъ гдⷭ҇ь, а҆ не прозове́тъ менѐ ктомꙋ̀ ваалі́мъ. |
| 17καὶ δώσω αὐτῇ τὰ κτήματα αὐτῆς ἐκεῖθεν καὶ τὴν κοιλάδα Αχωρ διανοῖξαι σύνεσιν αὐτῆς, καὶ ταπεινωθήσεται ἐκεῖ κατὰ τὰς ἡμέρας νηπιότητος αὐτῆς καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἀναβάσεως αὐτῆς ἐκ γῆς Αἰγύπτου. | 17И҆ ѿве́ргꙋ и҆мена̀ ваалі̑млѧ ѿ ᲂу҆́стъ є҆ѧ̀, и҆ не воспомѧнꙋ́тсѧ ксемꙋ̀ и҆мена̀ и҆́хъ. |
| 18καὶ ἔσται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, λέγει κύριος, καλέσει με Ὁ ἀνήρ μου, καὶ οὐ καλέσει με ἔτι Βααλιμ· | 18И҆ завѣща́ю и҆̀мъ завѣ́тъ въ то́й де́нь со ѕвѣрьмѝ се́льными и҆ со пти́цами небе́сными и҆ съ га̑ды зємны́ми, и҆ лꙋ́къ и҆ ме́чь и҆ бра́нь сокрꙋшꙋ̀ ѿ землѝ, и҆ вселю̀ ѧ҆̀ со ᲂу҆пова́нїемъ: |
| 19καὶ ἐξαρῶ τὰ ὀνόματα τῶν Βααλιμ ἐκ στόματος αὐτῆς, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν οὐκέτι τὰ ὀνόματα αὐτῶν. | 19и҆ ѡ҆брꙋчꙋ́ тѧ себѣ̀ во вѣ́къ и҆ ѡ҆брꙋчꙋ́ тѧ себѣ̀ въ пра́вдѣ и҆ въ сꙋдѣ̀ и҆ въ ми́лости и҆ въ щедро́тахъ: |
| 20καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ διαθήκην μετὰ τῶν θηρίων τοῦ ἀγροῦ καὶ μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ μετὰ τῶν ἑρπετῶν τῆς γῆς· καὶ τόξον καὶ ῥομφαίαν καὶ πόλεμον συντρίψω ἀπὸ τῆς γῆς καὶ κατοικιῶ σε ἐπ᾿ ἐλπίδι. | 20и҆ ѡ҆брꙋчꙋ́ тѧ себѣ̀ въ вѣ́рѣ, и҆ ᲂу҆вѣ́си гдⷭ҇а. |
| 21καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ἐν κρίματι καὶ ἐν ἐλέει καὶ ἐν οἰκτιρμοῖς | 21И҆ бꙋ́детъ въ то́й де́нь, гл҃етъ гдⷭ҇ь, послꙋ́шаю небесѐ, а҆ ѻ҆́ное послꙋ́шаетъ землѝ, |
| 22καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν πίστει, καὶ ἐπιγνώσῃ τὸν κύριον. | 22и҆ землѧ̀ послꙋ́шаетъ пшени́цы и҆ вїна̀ и҆ ма́сла, и҆ сі́и послꙋ́шаютъ і҆езрае́лѧ: |
| 23καὶ ἔσται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, λέγει κύριος, ἐπακούσομαι τῷ οὐρανῷ, καὶ ὁ οὐρανὸς ἐπακούσεται τῇ γῇ, | 23и҆ всѣ́ю ѻ҆́нꙋю себѣ̀ на землѝ и҆ поми́лꙋю непоми́лованнꙋю{ Въ нѣ́к.: и҆ возлюблю̀ невозлю́бленнꙋю.}: и҆ рекꙋ̀ не лю́демъ мои̑мъ: лю́дїе моѝ є҆стѐ вы̀: и҆ ті́и рекꙋ́тъ: гдⷭ҇ь бг҃ъ на́шъ ты̀ є҆сѝ. |
| 24καὶ ἡ γῆ ἐπακούσεται τὸν σῖτον καὶ τὸν οἶνον καὶ τὸ ἔλαιον, καὶ αὐτὰ ἐπακούσεται τῷ Ιεζραελ. | |
| 25καὶ σπερῶ αὐτὴν ἐμαυτῷ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐλεήσω τὴν Οὐκ– ἠλεημένην καὶ ἐρῶ τῷ Οὐ– λαῷ– μου Λαός μου εἶ σύ, καὶ αὐτὸς ἐρεῖ Κύριος ὁ θεός μου εἶ σύ. |