Варꙋ́хъ 2
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1καὶ ἔστησεν κύριος τὸν λόγον αὐτοῦ, ὃν ἐλάλησεν ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τοὺς δικαστὰς ἡμῶν τοὺς δικάσαντας τὸν Ισραηλ καὶ ἐπὶ τοὺς βασιλεῖς ἡμῶν καὶ ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας ἡμῶν καὶ ἐπὶ ἄνθρωπον Ισραηλ καὶ Ιουδα. | 1И҆ ᲂу҆ста́ви гдⷭ҇ь сло́во своѐ, є҆́же гл҃а на на́съ и҆ на сꙋді́й на́шихъ, сꙋди́вшихъ во і҆и҃ли, и҆ на цари̑ на́шѧ и҆ на кнѧ̑зи на́шѧ, и҆ на всѧ́каго человѣ́ка і҆и҃лева и҆ і҆ꙋ́дина, |
| 2οὐκ ἐποιήθη ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ καθὰ ἐποίησεν ἐν Ιερουσαλημ κατὰ τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωυσῆ | 2навестѝ на ны̀ ѕло̀ ве́лїе, є҆́же не сотвори́сѧ под̾ всѣ́мъ небесе́мъ, ꙗ҆́коже сотвори́сѧ во і҆ерⷭ҇ли́мѣ, по пи̑саннымъ въ зако́нѣ мѡѷсе́овѣ, |
| 3τοῦ φαγεῖν ἡμᾶς ἄνθρωπον σάρκας υἱοῦ αὐτοῦ καὶ ἄνθρωπον σάρκας θυγατρὸς αὐτοῦ. | 3є҆́же ꙗ҆́сти на́мъ пло́ть человѣ́ческꙋ сы́на своегѡ̀ и҆ пло́ть человѣ́ческꙋ дще́ре своеѧ̀. |
| 4καὶ ἔδωκεν αὐτοὺς ὑποχειρίους πάσαις ταῖς βασιλείαις ταῖς κύκλῳ ἡμῶν εἰς ὀνειδισμὸν καὶ εἰς ἄβατον ἐν πᾶσι τοῖς λαοῖς τοῖς κύκλῳ, οὗ διέσπειρεν αὐτοὺς κύριος ἐκεῖ. | 4И҆ дадѐ ѧ҆̀ подрꙋ̑чны всѣ̑мъ ца́рствамъ, ꙗ҆̀же ѡ҆́крестъ на́съ, на ᲂу҆кори́знꙋ и҆ въ непрохожде́нїе во всѣ́хъ лю́дехъ, и҆̀же ѡ҆́крестъ на́съ, а҆́може и҆̀хъ разсѣ́ѧ гдⷭ҇ь. |
| 5καὶ ἐγενήθησαν ὑποκάτω καὶ οὐκ ἐπάνω, ὅτι ἡμάρτομεν κυρίῳ θεῷ ἡμῶν πρὸς τὸ μὴ ἀκούειν τῆς φωνῆς αὐτοῦ.– | 5И҆ бы́хомъ во и҆сподѝ, а҆ не въ верхꙋ̀, ꙗ҆́кѡ согрѣши́хомъ гдⷭ҇еви бг҃ꙋ на́шемꙋ, не слꙋ́шающе гла́са є҆гѡ̀. |
| 6τῷ κυρίῳ θεῷ ἡμῶν ἡ δικαιοσύνη, ἡμῖν δὲ καὶ τοῖς πατράσιν ἡμῶν ἡ αἰσχύνη τῶν προσώπων ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη. | 6Гдⷭ҇еви бг҃ꙋ на́шемꙋ пра́вда, на́мъ же и҆ ѻ҆тцє́мъ на́шымъ стыдѣ́нїе ли́цъ, ꙗ҆́коже де́нь се́й. |
| 7ἃ ἐλάλησεν κύριος ἐφ᾿ ἡμᾶς, πάντα τὰ κακὰ ταῦτα ἦλθεν ἐφ᾿ ἡμᾶς. | 7Ꙗ҆̀же гл҃а гдⷭ҇ь на на́съ всѧ̑ ѕла̑ѧ, сїѧ̑ прїидо́ша на ны̀, |
| 8καὶ οὐκ ἐδεήθημεν τοῦ προσώπου κυρίου τοῦ ἀποστρέψαι ἕκαστον ἀπὸ τῶν νοημάτων τῆς καρδίας αὐτῶν τῆς πονηρᾶς. | 8занѐ не моли́хомсѧ лицꙋ̀ гдⷭ҇ню, є҆́же ѿврати́тисѧ комꙋ́ждо ѿ мы́слей се́рдца своегѡ̀ ѕла́гѡ. |
| 9καὶ ἐγρηγόρησεν κύριος ἐπὶ τοῖς κακοῖς, καὶ ἐπήγαγε κύριος ἐφ᾿ ἡμᾶς, ὅτι δίκαιος ὁ κύριος ἐπὶ πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἃ ἐνετείλατο ἡμῖν. | 9И҆ ᲂу҆бꙋди́сѧ гдⷭ҇ь ѡ҆ ѕло́бахъ и҆ наведѐ на на́съ сїѧ̑, ( ꙗ҆̀же постиго́ша ны̀, ) ꙗ҆́кѡ првⷣнъ гдⷭ҇ь во всѣ́хъ дѣ́лѣхъ свои́хъ, ꙗ҆̀же заповѣ́да на́мъ. |
| 10καὶ οὐκ ἠκούσαμεν τῆς φωνῆς αὐτοῦ πορεύεσθαι τοῖς προστάγμασιν κυρίου, οἷς ἔδωκεν κατὰ πρόσωπον ἡμῶν.– | 10И҆ не послꙋ́шахомъ гла́са є҆гѡ̀ ходи́ти въ повелѣ́нїихъ є҆гѡ̀, ꙗ҆̀же дадѐ пред̾ лице́мъ на́шимъ. |
| 11καὶ νῦν, κύριε ὁ θεὸς Ισραηλ, ὃς ἐξήγαγες τὸν λαόν σου ἐκ γῆς Αἰγύπτου ἐν χειρὶ κραταιᾷ καὶ ἐν σημείοις καὶ ἐν τέρασιν καὶ ἐν δυνάμει μεγάλῃ καὶ ἐν βραχίονι ὑψηλῷ καὶ ἐποίησας σεαυτῷ ὄνομα ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη, | 11И҆ нн҃ѣ, гдⷭ҇и бж҃е і҆и҃левъ, и҆́же и҆зве́лъ є҆сѝ лю́ди твоѧ̑ и҆з̾ землѝ є҆гѵ́петскїѧ рꙋко́ю крѣ́пкою и҆ мы́шцею высо́кою, зна́мєнїи и҆ чꙋдесы̀ и҆ си́лою вели́кою, и҆ сотвори́лъ є҆сѝ себѣ̀ и҆́мѧ, ꙗ҆́коже де́нь се́й, |
| 12ἡμάρτομεν ἠσεβήσαμεν ἠδικήσαμεν, κύριε ὁ θεὸς ἡμῶν, ἐπὶ πᾶσιν τοῖς δικαιώμασίν σου. | 12согрѣши́хомъ, нече́ствовахомъ, непра́вдовахомъ, гдⷭ҇и бж҃е на́шъ, во всѣ́хъ ѡ҆правда́нїихъ твои́хъ. |
| 13ἀποστραφήτω ὁ θυμός σου ἀφ᾿ ἡμῶν, ὅτι κατελείφθημεν ὀλίγοι ἐν τοῖς ἔθνεσιν, οὗ διέσπειρας ἡμᾶς ἐκεῖ. | 13Да ѿврати́тсѧ ᲂу҆̀бо ѿ на́съ ꙗ҆́рость твоѧ̀, ꙗ҆́кѡ ѡ҆ста́сѧ на́съ ма́лѡ во ꙗ҆зы́цѣхъ, а҆́може разсѣ́ѧлъ ны̀ є҆сѝ. |
| 14εἰσάκουσον, κύριε, τῆς προσευχῆς ἡμῶν καὶ τῆς δεήσεως ἡμῶν καὶ ἐξελοῦ ἡμᾶς ἕνεκεν σοῦ καὶ δὸς ἡμῖν χάριν κατὰ πρόσωπον τῶν ἀποικισάντων ἡμᾶς, | 14Оу҆слы́ши, гдⷭ҇и, моли́твꙋ на́шꙋ и҆ проше́нїе на́ше, и҆ и҆зба́ви на́съ тебє̀ ра́ди, и҆ да́ждь на́мъ благода́ть пред̾ лице́мъ пресели́вшихъ на́съ: |
| 15ἵνα γνῷ πᾶσα ἡ γῆ ὅτι σὺ κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν, ὅτι τὸ ὄνομά σου ἐπεκλήθη ἐπὶ Ισραηλ καὶ ἐπὶ τὸ γένος αὐτοῦ. | 15да ᲂу҆вѣ́сть всѧ̀ землѧ̀, ꙗ҆́кѡ ты̀ гдⷭ҇ь бг҃ъ на́шъ, и҆ ꙗ҆́кѡ и҆́мѧ твоѐ призва́сѧ на і҆и҃ли и҆ на пле́мени є҆гѡ̀. |
| 16κύριε, κάτιδε ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ ἁγίου σου καὶ ἐννόησον εἰς ἡμᾶς· κλῖνον, κύριε, τὸ οὖς σου καὶ ἄκουσον· | 16Гдⷭ҇и, при́зри и҆з̾ до́мꙋ ст҃а́гѡ твоегѡ̀ на на́съ и҆ вонмѝ на́мъ, и҆ приклонѝ ᲂу҆́хо твоѐ и҆ ᲂу҆слы́ши на́съ. |
| 17ἄνοιξον, κύριε, τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ ἰδέ· ὅτι οὐχ οἱ τεθνηκότες ἐν τῷ ᾅδῃ, ὧν ἐλήμφθη τὸ πνεῦμα αὐτῶν ἀπὸ τῶν σπλάγχνων αὐτῶν, δώσουσιν δόξαν καὶ δικαίωμα τῷ κυρίῳ, | 17Ѿве́рзи, гдⷭ҇и, ѻ҆́чи твоѝ и҆ ви́ждь, ꙗ҆́кѡ не ᲂу҆ме́ршїи, и҆̀же во а҆́дѣ, и҆́хже взѧ́сѧ дꙋ́хъ и҆́хъ ѿ ᲂу҆тро́бъ и҆́хъ, воздадѧ́тъ тебѣ̀ сла́вꙋ и҆ ѡ҆правда́нїе гдⷭ҇еви: |
| 18ἀλλὰ ἡ ψυχὴ ἡ λυπουμένη ἐπὶ τὸ μέγεθος, ὃ βαδίζει κύπτον καὶ ἀσθενοῦν καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ ἐκλείποντες καὶ ἡ ψυχὴ ἡ πεινῶσα δώσουσίν σοι δόξαν καὶ δικαιοσύνην, κύριε. | 18но дꙋша̀ сѣ́тꙋющаѧ ѡ҆ вели́чествѣ ѕла̀, и҆́же хо́дитъ слѧ́ченъ и҆ болѧ́й, и҆ ѻ҆́чи ѡ҆скꙋдѣва́ющїи, и҆ дꙋша̀ а҆́лчꙋщаѧ воздадѧ́тъ тебѣ̀ сла́вꙋ и҆ пра́вдꙋ, гдⷭ҇и! |
| 19ὅτι οὐκ ἐπὶ τὰ δικαιώματα τῶν πατέρων ἡμῶν καὶ τῶν βασιλέων ἡμῶν ἡμεῖς καταβάλλομεν τὸν ἔλεον ἡμῶν κατὰ πρόσωπόν σου, κύριε ὁ θεὸς ἡμῶν, | 19Ꙗ҆́кѡ не по ѡ҆правда́нїємъ ѻ҆тє́цъ на́шихъ, ни царе́й на́шихъ( и҆злива́емъ мѡли́твы) мы̀, и҆ предлага́емъ мѡли́твы на́шѧ пред̾ лице́мъ твои́мъ, гдⷭ҇и бж҃е на́шъ! |
| 20ὅτι ἐνῆκας τὸν θυμόν σου καὶ τὴν ὀργήν σου εἰς ἡμᾶς, καθάπερ ἐλάλησας ἐν χειρὶ τῶν παίδων σου τῶν προφητῶν λέγων | 20Ꙗ҆́кѡ посла́лъ є҆сѝ ꙗ҆́рость твою̀ и҆ гнѣ́въ тво́й на на́съ, ꙗ҆́коже гл҃алъ є҆сѝ рꙋко́ю ѻ҆́трѡкъ твои́хъ прⷪ҇рѡ́къ, гл҃ѧ: |
| 21Οὕτως εἶπεν κύριος Κλίνατε τὸν ὦμον ὑμῶν καὶ ἐργάσασθε τῷ βασιλεῖ Βαβυλῶνος καὶ καθίσατε ἐπὶ τὴν γῆν, ἣν ἔδωκα τοῖς πατράσιν ὑμῶν· | 21та́кѡ речѐ гдⷭ҇ь: приклони́те ра́мена ва̑ша и҆ послꙋжи́те царю̀ вавѷлѡ́нскомꙋ, и҆ сѣди́те на землѝ, ю҆́же да́хъ ѻ҆тцє́мъ ва́шымъ: |
| 22καὶ ἐὰν μὴ ἀκούσητε τῆς φωνῆς κυρίου ἐργάσασθαι τῷ βασιλεῖ Βαβυλῶνος, | 22и҆ а҆́ще не послꙋ́шаете гла́са гдⷭ҇нѧ, є҆́же рабо́тати царю̀ вавѷлѡ́нскꙋ, ѡ҆скꙋдѣ́нїе сотворю̀ и҆з̾ градѡ́въ і҆ꙋ́диныхъ и҆ внѣꙋ́дꙋ і҆ерⷭ҇ли́ма, |
| 23ἐκλείψειν ποιήσω ἐκ πόλεων Ιουδα καὶ ἔξωθεν Ιερουσαλημ φωνὴν εὐφροσύνης καὶ φωνὴν χαρμοσύνης, φωνὴν νυμφίου καὶ φωνὴν νύμφης, καὶ ἔσται πᾶσα ἡ γῆ εἰς ἄβατον ἀπὸ ἐνοικούντων. | 23и҆ ѿимꙋ̀( ѿ ва́съ) гла́съ весе́лїѧ и҆ гла́съ ра́дованїѧ, гла́съ жениха̀ и҆ гла́съ невѣ́сты, и҆ бꙋ́детъ всѧ̀ землѧ̀ въ непрохожде́нїе ѿ живꙋ́щихъ. |
| 24καὶ οὐκ ἠκούσαμεν τῆς φωνῆς σου ἐργάσασθαι τῷ βασιλεῖ Βαβυλῶνος, καὶ ἔστησας τοὺς λόγους σου, οὓς ἐλάλησας ἐν χερσὶν τῶν παίδων σου τῶν προφητῶν τοῦ ἐξενεχθῆναι τὰ ὀστᾶ βασιλέων ἡμῶν καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν πατέρων ἡμῶν ἐκ τοῦ τόπου αὐτῶν, | 24И҆ не послꙋ́шахомъ гла́са твоегѡ̀ слꙋжи́ти царю̀ вавѷлѡ́нскꙋ: и҆ ᲂу҆ста́вилъ є҆сѝ словеса̀ твоѧ̑, ꙗ҆̀же гл҃алъ є҆сѝ рꙋко́ю ѻ҆́трѡкъ твои́хъ прⷪ҇ро́кѡвъ, є҆́же и҆знестѝ кѡ́сти царе́й на́шихъ и҆ кѡ́сти ѻ҆тє́цъ на́шихъ ѿ мѣ́ста и҆́хъ. |
| 25καὶ ἰδού ἐστιν ἐξερριμμένα τῷ καύματι τῆς ἡμέρας καὶ τῷ παγετῷ τῆς νυκτός, καὶ ἀπεθάνοσαν ἐν πόνοις πονηροῖς, ἐν λιμῷ καὶ ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν ἀποστολῇ. | 25И҆ сѐ, сꙋ́ть и҆зве́ржєны зно́ю дневно́мꙋ и҆ стꙋ́дени нощнѣ́й, и҆ и҆зомро́ша болѣ́зньми ѕлы́ми, гла́домъ и҆ мече́мъ и҆ затче́нїемъ. |
| 26καὶ ἔθηκας τὸν οἶκον, οὗ ἐπεκλήθη τὸ ὄνομά σου ἐπ᾿ αὐτῷ, ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη διὰ πονηρίαν οἴκου Ισραηλ καὶ οἴκου Ιουδα.– | 26И҆ положи́лъ є҆сѝ до́мъ тво́й, въ не́мже нарече́сѧ и҆́мѧ твоѐ, ꙗ҆́коже де́нь се́й, ѕло́бы ра́ди до́мꙋ і҆и҃лева и҆ до́мꙋ і҆ꙋ́дина. |
| 27καὶ ἐποίησας εἰς ἡμᾶς, κύριε ὁ θεὸς ἡμῶν, κατὰ πᾶσαν ἐπιείκειάν σου καὶ κατὰ πάντα οἰκτιρμόν σου τὸν μέγαν, | 27И҆ сотвори́лъ є҆сѝ въ на́съ, гдⷭ҇и бж҃е на́шъ, по все́й ти́хости твое́й и҆ по всѣ̑мъ щедро́тамъ твои̑мъ вели̑кимъ, |
| 28καθὰ ἐλάλησας ἐν χειρὶ παιδός σου Μωυσῆ ἐν ἡμέρᾳ ἐντειλαμένου σου αὐτῷ γράψαι τὸν νόμον σου ἐναντίον υἱῶν Ισραηλ λέγων | 28ꙗ҆́коже гл҃алъ є҆сѝ рꙋко́ю раба̀ твоегѡ̀ мѡѷсе́а въ де́нь, во́ньже заповѣ́далъ є҆сѝ є҆мꙋ̀ вписа́ти зако́нъ тво́й пред̾ сы̑ны і҆и҃левыми, гл҃ѧ: |
| 29Ἐὰν μὴ ἀκούσητε τῆς φωνῆς μου, ἦ μὴν ἡ βόμβησις ἡ μεγάλη ἡ πολλὴ αὕτη ἀποστρέψει εἰς μικρὰν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, οὗ διασπερῶ αὐτοὺς ἐκεῖ· | 29а҆́ще не послꙋ́шаете гла́са моегѡ̀, мно́жество сїѐ вели́кое и҆ мно́гое ѡ҆брати́тсѧ въ ма́лъ ꙗ҆зы́къ во ꙗ҆зы́цѣхъ, а҆́може а҆́зъ разсѣ́ю ѧ҆̀: |
| 30ὅτι ἔγνων ὅτι οὐ μὴ ἀκούσωσίν μου, ὅτι λαὸς σκληροτράχηλός ἐστιν. καὶ ἐπιστρέψουσιν ἐπὶ καρδίαν αὐτῶν ἐν γῇ ἀποικισμοῦ αὐτῶν | 30разꙋмѣ́хъ бо, ꙗ҆́кѡ не и҆́мꙋтъ послꙋ́шати менѐ, ꙗ҆́кѡ лю́дїе жестоковы́йни сꙋ́ть, и҆ ѡ҆братѧ́тсѧ къ се́рдцꙋ своемꙋ̀ на землѝ преселе́нїѧ своегѡ̀, |
| 31καὶ γνώσονται ὅτι ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς αὐτῶν. καὶ δώσω αὐτοῖς καρδίαν καὶ ὦτα ἀκούοντα, | 31и҆ ᲂу҆вѣ́дѧтъ, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ гдⷭ҇ь бг҃ъ и҆́хъ: и҆ да́мъ и҆̀мъ се́рдце, ( и҆ ᲂу҆разꙋмѣ́ютъ, ) и҆ ᲂу҆́шы, и҆ ᲂу҆слы́шатъ, |
| 32καὶ αἰνέσουσίν με ἐν γῇ ἀποικισμοῦ αὐτῶν καὶ μνησθήσονται τοῦ ὀνόματός μου | 32и҆ похва́лѧтъ мѧ̀ на землѝ преселе́нїѧ своегѡ̀, и҆ помѧнꙋ́тъ и҆́мѧ моѐ, |
| 33καὶ ἀποστρέψουσιν ἀπὸ τοῦ νώτου αὐτῶν τοῦ σκληροῦ καὶ ἀπὸ πονηρῶν πραγμάτων αὐτῶν, ὅτι μνησθήσονται τῆς ὁδοῦ πατέρων αὐτῶν τῶν ἁμαρτόντων ἔναντι κυρίου. | 33и҆ ѡ҆братѧ́тсѧ ѿ хребта̀ своегѡ̀ же́стокагѡ и҆ ѿ ѕло́бъ свои́хъ, ꙗ҆́кѡ помѧнꙋ́тъ пꙋ́ть ѻ҆тє́цъ свои́хъ согрѣши́вшихъ пред̾ гдⷭ҇емъ: |
| 34καὶ ἀποστρέψω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν, ἣν ὤμοσα τοῖς πατράσιν αὐτῶν τῷ Αβρααμ καὶ τῷ Ισαακ καὶ τῷ Ιακωβ, καὶ κυριεύσουσιν αὐτῆς· καὶ πληθυνῶ αὐτούς, καὶ οὐ μὴ σμικρυνθῶσιν· | 34и҆ возвращꙋ̀ ѧ҆̀ на зе́млю, є҆́юже клѧ́хсѧ ѻ҆тцє́мъ и҆́хъ, а҆враа́мꙋ и҆ і҆саа́кꙋ и҆ і҆а́кѡвꙋ, и҆ воз̾ѡблада́ютъ є҆́ю: и҆ ᲂу҆мно́жꙋ ѧ҆̀, и҆ не ᲂу҆ма́лѧтсѧ: |
| 35καὶ στήσω αὐτοῖς διαθήκην αἰώνιον τοῦ εἶναί με αὐτοῖς εἰς θεὸν καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν· καὶ οὐ κινήσω ἔτι τὸν λαόν μου Ισραηλ ἀπὸ τῆς γῆς, ἧς ἔδωκα αὐτοῖς.– | 35и҆ ᲂу҆ста́влю и҆̀мъ завѣ́тъ вѣ́ченъ, є҆́же бы́ти мнѣ̀ и҆̀мъ въ бг҃а, и҆ ті́и бꙋ́дꙋтъ мнѣ̀ лю́дїе: и҆ не подви́гнꙋ ктомꙋ̀ люді́й мои́хъ і҆и҃лѧ и҆ землѝ, ю҆́же да́хъ и҆̀мъ. |