Наꙋ́мъ 1
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Λῆμμα Νινευη· βιβλίον ὁράσεως Ναουμ τοῦ Ελκεσαίου. | 1Прⷪ҇ро́чество{ Є҆вр.: бре́мѧ.} ѡ҆ нїнеѵі́и: кни́га видѣ́нїѧ наꙋ́ма сы́на є҆лкесе́ева. |
| 2Θεὸς ζηλωτὴς καὶ ἐκδικῶν κύριος, ἐκδικῶν κύριος μετὰ θυμοῦ ἐκδικῶν κύριος τοὺς ὑπεναντίους αὐτοῦ, καὶ ἐξαίρων αὐτὸς τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ. | 2Бг҃ъ ревни́въ и҆ мстѧ́й гдⷭ҇ь, мстѧ́й гдⷭ҇ь съ ꙗ҆́ростїю, гдⷭ҇ь мстѧ́й сопоста́тѡмъ свои̑мъ и҆ потреблѧ́ѧй са́мъ врагѝ своѧ̑. |
| 3κύριος μακρόθυμος, καὶ μεγάλη ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ, καὶ ἀθῳῶν οὐκ ἀθῳώσει κύριος. ἐν συντελείᾳ καὶ ἐν συσσεισμῷ ἡ ὁδὸς αὐτοῦ, καὶ νεφέλαι κονιορτὸς ποδῶν αὐτοῦ. | 3Гдⷭ҇ь долготерпѣли́въ, и҆ вели́ка крѣ́пость є҆гѡ̀, и҆ ѡ҆чища́ѧй не ѡ҆чи́ститъ гдⷭ҇ь: въ сконча́нїи и҆ трꙋ́сѣ пꙋ́ть є҆гѡ̀, и҆ ѡ҆́блацы пра́хъ но́гъ є҆гѡ̀: |
| 4ἀπειλῶν θαλάσσῃ καὶ ξηραίνων αὐτὴν καὶ πάντας τοὺς ποταμοὺς ἐξερημῶν· ὠλιγώθη ἡ Βασανῖτις καὶ ὁ Κάρμηλος, καὶ τὰ ἐξανθοῦντα τοῦ Λιβάνου ἐξέλιπεν. | 4запреща́ѧй мо́рю и҆ и҆зсꙋша́ѧй є҆̀ и҆ всѧ̑ рѣ́ки ѡ҆пꙋстоша́ѧй. Оу҆ма́лисѧ васані́тїда и҆ карми́лъ, и҆ процвѣта̑ющаѧ лїва́на ѡ҆скꙋдѣ́ша: |
| 5τὰ ὄρη ἐσείσθησαν ἀπ᾿ αὐτοῦ, καὶ οἱ βουνοὶ ἐσαλεύθησαν· καὶ ἀνεστάλη ἡ γῆ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, ἡ σύμπασα καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ. | 5го́ры потрѧсо́шасѧ ѿ негѡ̀, и҆ хо́лми поколеба́шасѧ, и҆ ᲂу҆жасе́сѧ землѧ̀ ѿ лица̀ є҆гѡ̀, вселе́ннаѧ и҆ всѝ живꙋ́щїи на не́й. |
| 6ἀπὸ προσώπου ὀργῆς αὐτοῦ τίς ὑποστήσεται; καὶ τίς ἀντιστήσεται ἐν ὀργῇ θυμοῦ αὐτοῦ; ὁ θυμὸς αὐτοῦ τήκει ἀρχάς, καὶ αἱ πέτραι διεθρύβησαν ἀπ᾿ αὐτοῦ. | 6Ѿ лица̀ гнѣ́ва є҆гѡ̀ кто̀ постои́тъ; и҆ кто̀ сопроти́витсѧ во гнѣ́вѣ ꙗ҆́рости є҆гѡ̀; ꙗ҆́рость є҆гѡ̀ растаева́етъ вла̑сти, и҆ ка́менїе сотро́шасѧ ѿ негѡ̀. |
| 7χρηστὸς κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτόν· | 7Бл҃гъ гдⷭ҇ь терпѧ́щымъ є҆го̀ въ де́нь скорбѣ́нїѧ, и҆ зна́ѧй боѧ́щыѧсѧ є҆гѡ̀: |
| 8καὶ ἐν κατακλυσμῷ πορείας συντέλειαν ποιήσεται τοὺς ἐπεγειρομένους, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ διώξεται σκότος. | 8и҆ въ пото́пѣ пꙋтѝ сконча́нїе сотвори́тъ: востаю́щыѧ и҆ врагѝ є҆гѡ̀ пожене́тъ тьма̀. |
| 9τί λογίζεσθε ἐπὶ τὸν κύριον; συντέλειαν αὐτὸς ποιήσεται, οὐκ ἐκδικήσει δὶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν θλίψει· | 9Что̀ помышлѧ́ете на гдⷭ҇а; сконча́нїе са́мъ сотвори́тъ, не ѿмсти́тъ два́жды кꙋ́пнѡ въ ско́рби: |
| 10ὅτι ἕως θεμελίου αὐτῶν χερσωθήσεται καὶ ὡς σμῖλαξ περιπλεκομένη βρωθήσεται καὶ ὡς καλάμη ξηρασίας μεστή. | 10поне́же до ѡ҆снова́нїѧ своегѡ̀ ѡ҆лѧденѣ́етъ, и҆ а҆́ки блю́щь{ вили́ца трава̀} ѡ҆плета́ющьсѧ снѣде́нъ бꙋ́детъ, и҆ а҆́ки тро́сть сꙋхоты̀ полна̀. |
| 11ἐκ σοῦ ἐξελεύσεται λογισμὸς κατὰ τοῦ κυρίου πονηρὰ λογιζόμενος ἐναντία. | 11И҆з̾ тебє̀ и҆зы́детъ по́мыслъ на гдⷭ҇а ѕлы́й, совѣщава́ѧй сопроти̑внаѧ. |
| 12τάδε λέγει κύριος κατάρχων ὑδάτων πολλῶν Καὶ οὕτως διασταλήσονται, καὶ ἡ ἀκοή σου οὐκ ἐνακουσθήσεται ἔτι. | 12Сїѧ̑ гл҃етъ гдⷭ҇ь: ѡ҆блада́ѧй вода́ми мно́гими, и҆ си́це разстꙋ́пѧтсѧ, и҆ слꙋ́хъ тво́й не ᲂу҆слы́шитсѧ ктомꙋ̀: |
| 13καὶ νῦν συντρίψω τὴν ῥάβδον αὐτοῦ ἀπὸ σοῦ καὶ τοὺς δεσμούς σου διαρρήξω· | 13и҆ нн҃ѣ сокрꙋшꙋ̀ же́злъ є҆гѡ̀ ѿ тебє̀ и҆ ᲂу҆́зы твоѧ̑ расто́ргнꙋ. |
| 14καὶ ἐντελεῖται ὑπὲρ σοῦ κύριος, οὐ σπαρήσεται ἐκ τοῦ ὀνόματός σου ἔτι· ἐξ οἴκου θεοῦ σου ἐξολεθρεύσω τὰ γλυπτὰ καὶ χωνευτά· θήσομαι ταφήν σου, ὅτι ταχεῖς. | 14И҆ заповѣ́сть ѡ҆ тебѣ̀ гдⷭ҇ь, не разсѣ́етсѧ ѿ и҆́мене твоегѡ̀ ктомꙋ̀: ѿ до́мꙋ бг҃а твоегѡ̀ потреблю̀ и҆зва̑ѧннаѧ и҆ слїѧ̑ннаѧ положꙋ̀ гро́бъ тво́й, ꙗ҆́кѡ ско́ри( є҆стѐ) { Є҆вр.: нече́стенъ є҆сѝ.}. |
| 15Сѐ, на гора́хъ но́ги благовѣствꙋ́ющагѡ и҆ возвѣща́ющагѡ ми́ръ: пра́зднꙋй, і҆ꙋ́до, пра́здники твоѧ̑, возда́ждь ѡ҆бѣ́ты твоѧ̑, занѐ не приложа́тъ ктомꙋ̀ є҆́же проитѝ сквозѣ̀ тебѐ во ѡ҆бетша́нїе: сконча́сѧ и҆ и҆зве́ржесѧ. |