Мїхе́й 7
Select texts:
|
LXX, Rahlfs
|
Бі́блїа. Синодальная типография, 1901
|
| 1Οἴμμοι ὅτι ἐγενόμην ὡς συνάγων καλάμην ἐν ἀμήτῳ καὶ ὡς ἐπιφυλλίδα ἐν τρυγήτῳ οὐχ ὑπάρχοντος βότρυος τοῦ φαγεῖν τὰ πρωτόγονα. οἴμμοι, ψυχή, | 1Оу҆̀, лю́тѣ мнѣ̀! поне́же бы́хъ а҆́ки собира́ѧй сла́мꙋ на жа́твѣ, и҆ ꙗ҆́кѡ па́родокъ во ѡ҆б̾има́нїи вїногра́да не сꙋ́щꙋ гро́здїю, є҆́же ꙗ҆́сти первоплѡ́днаѧ, ꙗ҆̀же вожделѣ̀ дꙋша̀ моѧ̀. |
| 2ὅτι ἀπόλωλεν εὐλαβὴς ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ κατορθῶν ἐν ἀνθρώποις οὐχ ὑπάρχει· πάντες εἰς αἵματα δικάζονται, ἕκαστος τὸν πλησίον αὐτοῦ ἐκθλίβουσιν ἐκθλιβῇ. | 2Оу҆̀, лю́тѣ мнѣ̀, дꙋшѐ! ꙗ҆́кѡ поги́бе бл҃гочⷭ҇ти́вый ѿ землѝ, и҆ и҆справлѧ́ющагѡ въ человѣ́цѣхъ нѣ́сть: всѝ во кро́вехъ прѧ́тсѧ, кі́йждо бли́жнѧго своего̀ ѡ҆ѕлоблѧ́етъ ѡ҆ѕлобле́нїемъ, |
| 3ἐπὶ τὸ κακὸν τὰς χεῖρας αὐτῶν ἑτοιμάζουσιν· ὁ ἄρχων αἰτεῖ, καὶ ὁ κριτὴς εἰρηνικοὺς λόγους ἐλάλησεν, καταθύμιον ψυχῆς αὐτοῦ ἐστιν. καὶ ἐξελοῦμαι | 3на ѕло̀ рꙋ́ки своѧ̑ ᲂу҆готовлѧ́ютъ: кнѧ́зь про́ситъ, и҆ сꙋдїѧ̀ ми̑рнаѧ словеса̀ глаго́летъ, жела́нїе дꙋшѝ є҆гѡ̀ є҆́сть: и҆ ѿимꙋ̀ блага̑ѧ и҆́хъ, |
| 4τὰ ἀγαθὰ αὐτῶν ὡς σὴς ἐκτρώγων καὶ βαδίζων ἐπὶ κανόνος ἐν ἡμέρᾳ σκοπιᾶς. οὐαὶ οὐαί, αἱ ἐκδικήσεις σου ἥκασιν, νῦν ἔσονται κλαυθμοὶ αὐτῶν. | 4ꙗ҆́кѡ мо́ль поѧда́ѧй, и҆ ходѧ́й по пра́виламъ въ де́нь стражбы̀. Оу҆̀, лю́тѣ! ᲂу҆̀, лю́тѣ! ѿмщє́нїѧ твоѧ̑ приспѣ́ша, нн҃ѣ бꙋ́дꙋтъ пла́чы и҆́хъ. |
| 5μὴ καταπιστεύετε ἐν φίλοις καὶ μὴ ἐλπίζετε ἐπὶ ἡγουμένοις, ἀπὸ τῆς συγκοίτου σου φύλαξαι τοῦ ἀναθέσθαι τι αὐτῇ· | 5Не вѣ́рите дрꙋгѡ́мъ, ни надѣ́йтесѧ на старѣ̑йшины, и҆ ѿ сожи́тельницы твоеѧ̀ храни́сѧ, є҆́же сказа́ти є҆́й что̀: |
| 6διότι υἱὸς ἀτιμάζει πατέρα, θυγάτηρ ἐπαναστήσεται ἐπὶ τὴν μητέρα αὐτῆς, νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς, ἐχθροὶ ἀνδρὸς πάντες οἱ ἄνδρες οἱ ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ. | 6поне́же сы́нъ безче́ститъ ѻ҆тца̀, дще́рь воста́нетъ на ма́терь свою̀ и҆ невѣ́ста на свекро́вь свою̀, вразѝ всѝ мꙋ́жꙋ дома́шнїи є҆гѡ̀. |
| 7Ἐγὼ δὲ ἐπὶ τὸν κύριον ἐπιβλέψομαι, ὑπομενῶ ἐπὶ τῷ θεῷ τῷ σωτῆρί μου, εἰσακούσεταί μου ὁ θεός μου. | 7А҆́зъ же ко гдⷭ҇еви воззрю̀, потерплю̀ бг҃а сп҃са моего̀, ᲂу҆слы́шитъ мѧ̀ бг҃ъ мо́й. |
| 8μὴ ἐπίχαιρέ μοι, ἡ ἐχθρά μου, ὅτι πέπτωκα· καὶ ἀναστήσομαι, διότι ἐὰν καθίσω ἐν τῷ σκότει, κύριος φωτιεῖ μοι. | 8Не ра́дꙋйсѧ ѡ҆ мнѣ̀, вражде́бница моѧ̀, ꙗ҆́кѡ падо́хъ, и҆ воста́нꙋ: занѐ а҆́ще сѧ́дꙋ во тьмѣ̀, гдⷭ҇ь ѡ҆свѣти́тъ мѧ̀. |
| 9ὀργὴν κυρίου ὑποίσω, ὅτι ἥμαρτον αὐτῷ, ἕως τοῦ δικαιῶσαι αὐτὸν τὴν δίκην μου· καὶ ποιήσει τὸ κρίμα μου καὶ ἐξάξει με εἰς τὸ φῶς, ὄψομαι τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ. | 9Гнѣ́въ гдⷭ҇ень стерплю̀, ꙗ҆́кѡ согрѣши́хъ є҆мꙋ̀, до́ндеже ѡ҆правди́тъ прю̀ мою̀ и҆ сотвори́тъ сꙋ́дъ мо́й: и҆ и҆зведе́тъ мѧ̀ на свѣ́тъ, и҆ ᲂу҆зрю̀ пра́вдꙋ є҆гѡ̀. |
| 10καὶ ὄψεται ἡ ἐχθρά μου καὶ περιβαλεῖται αἰσχύνην ἡ λέγουσα πρός με Ποῦ κύριος ὁ θεός σου; οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπόψονται αὐτήν· νῦν ἔσται εἰς καταπάτημα ὡς πηλὸς ἐν ταῖς ὁδοῖς | 10И҆ ᲂу҆́зритъ вражде́бница моѧ̀, и҆ ѡ҆блече́тсѧ въ стꙋ́дъ глаго́лющаѧ ко мнѣ̀: гдѣ́ є҆сть гдⷭ҇ь бг҃ъ тво́й; Ѻ҆́чи моѝ воззрѧ́тъ на ню̀, нн҃ѣ бꙋ́детъ въ попра́нїе а҆́ки ка́лъ на пꙋте́хъ. |
| 11ἡμέρας ἀλοιφῆς πλίνθου. ἐξάλειψίς σου ἡ ἡμέρα ἐκείνη, καὶ ἀποτρίψεται νόμιμά σου | 11Де́нь глажде́нїѧ плі́нѳа: и҆зглажде́нїе твоѐ де́нь ѻ҆́ный, и҆ сотре́тъ зако́ны твоѧ̑ де́нь ѻ҆́ный. |
| 12ἡ ἡμέρα ἐκείνη· καὶ αἱ πόλεις σου ἥξουσιν εἰς ὁμαλισμὸν καὶ εἰς διαμερισμὸν Ἀσσυρίων καὶ αἱ πόλεις σου αἱ ὀχυραὶ εἰς διαμερισμὸν ἀπὸ Τύρου ἕως τοῦ ποταμοῦ Συρίας, ἡμέρα ὕδατος καὶ θορύβου· | 12И҆ гра́ди твоѝ прїи́дꙋтъ на поравне́нїе и҆ въ раздѣле́нїе а҆ссѷрі́йско, и҆ гра́ди твоѝ тве́рдїи въ раздѣле́нїе ѿ тѵ́ра да́же до рѣкѝ сѵ́рскїѧ, и҆ ѿ мо́рѧ да́же до мо́рѧ, и҆ ѿ горы̀ да́же до горы̀, дні́е воды̀ и҆ молвы̀. |
| 13καὶ ἔσται ἡ γῆ εἰς ἀφανισμὸν σὺν τοῖς κατοικοῦσιν αὐτὴν ἐκ καρπῶν ἐπιτηδευμάτων αὐτῶν. | 13И҆ бꙋ́детъ землѧ̀ въ па́гꙋбꙋ со живꙋ́щими на не́й, ѿ плодѡ́въ начина́нїй и҆́хъ. |
| 14Ποίμαινε λαόν σου ἐν ῥάβδῳ σου, πρόβατα κληρονομίας σου, κατασκηνοῦντας καθ᾿ ἑαυτοὺς δρυμὸν ἐν μέσῳ τοῦ Καρμήλου· νεμήσονται τὴν Βασανῖτιν καὶ τὴν Γαλααδῖτιν καθὼς αἱ ἡμέραι τοῦ αἰῶνος. | 14Пасѝ лю́ди твоѧ̑ жезло́мъ твои́мъ, ѻ҆́вцы наслѣ́дїѧ твоегѡ̀, вселѧ́ющыѧсѧ є҆ди̑ны въ дꙋбра́вѣ средѣ̀ карми́ла, попасꙋ́тъ васані́тїдꙋ и҆ галааді́тїдꙋ, ꙗ҆́коже дні́е вѣ́ка. |
| 15καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἐξοδίας σου ἐξ Αἰγύπτου ὄψεσθε θαυμαστά. | 15И҆ по днє́мъ и҆схо́да твоегѡ̀ и҆з̾ є҆гѵ́пта ᲂу҆́зрите чꙋдє́снаѧ. |
| 16ὄψονται ἔθνη καὶ καταισχυνθήσονται ἐκ πάσης τῆς ἰσχύος αὐτῶν, ἐπιθήσουσιν χεῖρας ἐπὶ τὸ στόμα αὐτῶν, τὰ ὦτα αὐτῶν ἀποκωφωθήσονται. | 16Оу҆́зрѧтъ ꙗ҆зы́цы и҆ ᲂу҆срамѧ́тсѧ ѿ всеѧ̀ крѣ́пости своеѧ̀, рꙋ́цѣ возложа́тъ на ᲂу҆ста̀ своѧ̑, и҆ ᲂу҆́ши и҆́хъ ѡ҆гло́хнꙋтъ, |
| 17λείξουσιν χοῦν ὡς ὄφεις σύροντες γῆν, συγχυθήσονται ἐν συγκλεισμῷ αὐτῶν· ἐπὶ τῷ κυρίῳ θεῷ ἡμῶν ἐκστήσονται καὶ φοβηθήσονται ἀπὸ σοῦ. | 17поли́жꙋтъ пе́рсть ꙗ҆́кѡ ѕмі́еве плѣ́жꙋще по землѝ, смѧтꙋ́тсѧ во ѡ҆блеже́нїи свое́мъ: ѡ҆ гдⷭ҇ѣ бз҃ѣ на́шемъ ᲂу҆жа́снꙋтсѧ и҆ ᲂу҆боѧ́тсѧ ѿ тебє̀. |
| 18τίς θεὸς ὥσπερ σύ; ἐξαίρων ἀδικίας καὶ ὑπερβαίνων ἀσεβείας τοῖς καταλοίποις τῆς κληρονομίας αὐτοῦ καὶ οὐ συνέσχεν εἰς μαρτύριον ὀργὴν αὐτοῦ, ὅτι θελητὴς ἐλέους ἐστίν. | 18Кто̀ бг҃ъ ꙗ҆́коже ты̀, ѿе́млѧй беззакѡ́нїѧ и҆ ѡ҆ставлѧ́ѧй нечє́стїѧ ѡ҆ста́нкѡмъ наслѣ́дїѧ своегѡ̀; и҆ не ᲂу҆держа̀ гнѣ́ва своегѡ̀ во свидѣ́нїе, ꙗ҆́кѡ воли́тель млⷭ҇ти є҆́сть. |
| 19αὐτὸς ἐπιστρέψει καὶ οἰκτιρήσει ἡμᾶς, καταδύσει τὰς ἀδικίας ἡμῶν καὶ ἀπορριφήσονται εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης, πάσας τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. | 19То́й ѡ҆брати́тъ и҆ ᲂу҆ще́дритъ ны̀, и҆ погрꙋзи́тъ непра̑вды на́шѧ и҆ вве́ржетъ въ глꙋбины̑ мѡрскі́ѧ всѧ̑ грѣхѝ на́шѧ, |
| 20δώσεις ἀλήθειαν τῷ Ιακωβ, ἔλεον τῷ Αβρααμ, καθότι ὤμοσας τοῖς πατράσιν ἡμῶν κατὰ τὰς ἡμέρας τὰς ἔμπροσθεν. | 20да́стъ и҆́стинꙋ і҆а́кѡвꙋ, ( и҆) млⷭ҇ть а҆враа́мꙋ, ꙗ҆́коже клѧ́лсѧ є҆сѝ ѻ҆тцє́мъ на́шымъ во дни̑ пє́рвыѧ. |