I ἐπίστᾰμαι (
impf. ἠπιστάμην -
эп. ἐπιστάμην,
fut. ἐπιστήσομαι,
aor. ἠπιστήθην)
1) уметь, мочь, быть в состоянии (χερσὶν δαίδαλα πάντα τεύχειν
Hom.): ὅστις ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὶν ἄρτια βάζειν
Hom. всякий, кто умеет говорить со здравым смыслом (разумно); ἐπιστάμενος πολεμίζειν
Hom. искусный в сражениях; ὅστις σωφρονεῖν ἐπίσταται
Soph. всякий разумный человек;
2) быть опытным, искусным, хорошо знать (ἔργα περικαλλέα
Hom.; τὴν τέχνην
Her., κιθαρίζειν
Arph.): Συριστὶ ἐ.
Xen. владеть сирийским языком;
3) знать наизусть (ταῦτα τὰ ἔπη
Xen.; μύθους τοὺς Αἰσώπου
Plat.);
4) думать, полагать: ἐπιστάμενοι τοῦτο εἶναι ἀδύνατον γενέσθαι
Her. думая, что это невозможно;
5) (твердо, доподлинно, действительно) знать (τι
Soph.,
Eur.,
Plat.,
Arst. и περί τινος
Thuc.): ἐπίσταμαι ἀρτίως μαθών, ὅτι …
Soph. теперь-то я ясно вижу, что …; ἀνηρ καθ᾽ ἡμᾶς ἐσθλὸς ὤν, ἐπίστασο
Soph. знай, что для нас ты - благородный муж;
6) знать, быть знакомым (τινα
Eur.): Ἀρίγνωτον οὐδεὶς ὅστις οὐκ ἐπίσταται
Arph. нет никого, кто не знал бы Аригнота -
См тж. ἐπιστάμενος.
II ἐπίσταμαι ион. (= ἐφίσταμαι)
med. к ἐφίστημι.