I πλᾰτύς, εῖα (
ион. έα)
, ύ (ῠ)
1) широкий (τελαμών, Ἑλλήσποντος
Hom.; τάφρος
Pind.; πύλαι
NT);
2) широко раскинувшийся, разбросанный (αἰπόλια αἰγῶν
Hom.);
3) широкоплечий, полный (οὐχ οἱ πλατεῖς, οὐδ᾽ εὐρύνωτοι
Soph.);
4) плоский, равнинный (χῶρος
Her.; γῆ Θετταλία
Xen.): κάρυα τὰ πλατέα
Xen. каштаны;
5) широко открытый (πύλαι
Plut.);
6) основательный, крепкий (ὅρκος
Emped.);
7) громкий, раскатистый (κατάγελως
Arph.).
II πλᾰτύς, εῖα, ύ соленый
или солоноватый (πόματα
Her.; ὕδατα
Arst.).