κτείνω

κτείνω (fut. κτενῶ - эп.-ион. κτανέω и κτενέω, aor. 1 ἔκτεινα, aor. 2 ἔκτᾰνον, pf. ἔκτονα - Diod. ἔκταγκα; pass.: aor. ἐκτάνθην, pf. ἔκταμαι, part. aor. κτανθείς; в качестве pass. aor. и pf. употр., однако, преимущ. формы от θνῄσκω и ἀποθνῄσκω)
1) убивать, умерщвлять (τινὰ δόλῳ, κύνα Hom.): ὁ κτανών Aesch. убийца;
2) казнить (κ. ἢ φυγαδεύειν ἢ ὀστρακίζειν τινά Arst.).