микаомэ

μῡκάομαι (fut. μυκήσομαι - дор. μυκάσομαι, aor. 1 ἐμῡκησάμην, aor. 2 ἔμῠκον - эп. μύκον, pf.-praes. μέμῡκα)
1) мычать (πόρτιες μυκώμεναι Hom.): μεμυκὼς ἠΰτε ταῦρος Hom. мыча, словно бык;
2) реветь, гудеть (μέμυκε γαῖα καὶ ὕλη Hes.; λέων μυκᾶται NT): μυκησαμένη βροντή Arph. раскаты грома; πύλαι μύκον Hom. загудели (отворяясь) ворота.

μηκάομαι (impf. ἐμέμηκον, pf. со знач. praes. μέμηκα, aor. 2 ἔμᾰκον; part. pf. μεμηκώς - f μεμᾰκυῖα, part. aor. 2 μᾰκών)
1) блеять (ὥστ᾽ ὄϊες μεμακυῖαι Hom.);
2) реветь: μακών Hom. взревев (от боли).